RECENSIE - Een echtpaar krijgt onverwacht bezoek van een oude vlam van manlief in een drama over de rommel die babyboomers achterlaten met hun barre levens: hun hele leven sluimerende seksuele rivaliteit, kinderen met problemen op de wereld gezet en milieuvervuiling.
We beginnen met een felle dialoog in een lelijk jaren ’70 decor met vrouw des huizes Hazel (Antoinette Jelgersma) en de plotselinge na 38 jaar aangewaaide, inmiddels vrijgezelle Rose (Sylvia Poorta) die een onderhuidse spanning verbeelden. De oorzaak wordt bij de eerste de beste reactie van de thuiskomende echtgenoot Robin (Stefan de Walle) helder: het verleden van Rose en Robin en de nimmer gebluste heftige gevoelens voor elkaar. Maar hoe gaat dat: Robin koos voor de veilige haven van de geordende Hazel die hem vier kinderen schonk. En hem zodanig dresseerde dat hij liever dagelijks naar een boerderij gaat.
Ook al zijn alle dieren daar lang geleden doodgegaan, het gevolg van de kernramp in de centrale waar het trio destijds als kernfysicus werkte. De boerderij staat nog in de gevarenzone, de woning er net buiten, maar wel in afzondering. De elektriciteit valt geregeld uit, wat het Spartaanse huishouden van Hazel er nog killer op maakt. Ze serveert als diner salade en droog brood, o zo gezond.
De komst van Rose is voor Robin een zelfgemaakte wijn open te trekken. Het is ‘de pastinaak’ en Hazel weet al: dan heeft hij een uitbundig gevoel en wil dronken worden. Geholpen door de drank ontvouwt zich stukje bij beetje het werk- en persoonlijke drama van het trio in een reeks netelige kwesties waarvoor ze elkaar aan de lopende band vliegen afvangen; alsmaar van stemmingen wisselend.
Op ruim driekwart van het twee uur voortslepende ongemak wordt de spanning even gebroken door het nummer S.O.S. van Abba waarop Robin met succes poogt de vrouwen aan een gezamenlijk dansje van vroeger te krijgen. Maar de pret is van korte duur, het S.O.S. van toepassing en een radicaal voorstel van Rose splijt de geesten als een kernbom. (En verklaart de titel) Daarbij geholpen door de herinneringen aan, en de telefoontjes van de oudste dochter van het stel, die in psychische problemen verkeert.
‘The Children’ is een stuk van de Britse Lucy Kirkwood (1984) die er in eigen land en op Broadway veel lof voor toegezwaaid kreeg, evenals de originele acteurs. Het Nationale Theater brengt het onder regie van Eric de Vroedt en dramaturgie van Karim Amour met de belofte van een modern stuk over de klimaatcrisis, maar dat wordt geen moment prangend. Een kernramp staat zelfs bij het oudere publiek ver van het bed.
Het decor en de regenjas die Rose de hele avond aanhoudt vormen geen sprankelende entourage. Wel is ‘The Children’ vlijmscherp teksttoneel van drie voortreffelijke acteurs, waarbij Stefan de Walle zich als opportunistische slechterik kan uitleven wat hij graag eens wilde. Dat het trio met de komst van de muziek ineens zo losgaat, waarna er een voortreffelijk eindspel komt, is veelzeggend. Dat doet het langdradige en wellicht deels te schrappen begin vergeten.
‘The Children’ van Het Nationale Theater, gezien op 14 september 2019 in de Koninklijke Schouwburg, nog tot eind 2019 in het hele land.