De ramp in Myanmar begint grootse vormen aan te nemen. Volgens de laatste cijfers zijn er minimaal 20.000 mensen omgekomen, en gevreesd wordt dat er wel eens 50.000 doden te betreuren zullen zijn. Tegelijkertijd wordt het pijnlijk duidelijk dat de militaire machthebbers zelfs nu niet het beste voor hebben met “hun” volk en nog moeilijk doen. Men laat het voedsel dat aan de grens staat wel toe, maar de medewerkers van het Rode Kruis die het voedsel moeten distribueren mogen niet mee het land in. En dat is desastreus, want er is lang niet genoeg mankracht om de verspreiding in goede banen te leiden.
De vraag dringt zich dan al snel op: weten we wel zeker dat dit voedsel goed terecht komt? En zo niet, moeten we het dan wel geven? Voor je het weet ben je bezig een militaire dictatuur te versterken, in plaats van een volk te helpen. Bij wijze van spreken een etterende wond te verzorgen in plaats van het dode vlees weg te snijden.
Of is dit allemaal gezeik in de marge gezien de omvang van de ramp en moeten we daar nu maar even niet naar kijken en gewoon geven wat we geven kunnen?
Wat vinden jullie?
Reacties (6)
Laten we het land binnen vallen en daar democratie brengen.
Goed plan! Wat valt daar nog meer te halen?
Als je geen voedselhulp geeft, zullen de generaals verhongeren? Zie ik niet gebeuren. Daarnaast geef je dan pas echt een mooi signaal aan de oppositie: Uit het buitenland hoef je geen hulp te verwachten. Als je voorwaarden stelt, kunnen de generaals die nog altijd niet accepteren, ben je nog op hetzelfde punt.
@1: jamaar, er zit toch helemaal geen olie in Birma?
Als er net een cycloon over dat land is gegaan, moet het nu open genoeg zijn op voedseldroppings te kunnen doen, lijkt mij. Daarmee voorkom je dat de Junta achter slot en grendel gooit, en het gebruikt om hun machtspositie te versterken.
Het is misschien erg hard om te zeggen, maar zou er niet een kans bestaan dat het volk dan eindelijk weer in opstand gaat komen tegen het militaire regime? Ja, ik weet dat ze de vorige keer hardhandig zijn neergeslagen en dus dat het geen fijne optie is. Maar het is misschien wel de enige kans voor het land om “bevrijd” te worden. Want wij hebben er eigenlijk niets mee te maken als buitenstaanders. We kunnen hooguit met sancties druk uitoefenen. Oorlog heeft in de geschiedenis al bewezen geen optie te zijn. Het moet dus van de bevolking zelf komen. Zij moeten onze hulp inroepen tijdens acties.
Als ik er zeker van was dat mijn geld bij de bevolking kwam, zou ik daar direct aan meedoen. Maar helaas, dat is dus iets waar je niet van uit kan gaan. De kans is groot dat dit niet gebeurd. Sowieso niet zolang het op voorwaarden van Myanmar gaat. Daar kunnen we dus niet op ingaan. De kans dat ze ons dan volledig binnenlaten wordt ook alleen maar kleiner.
(Maar ook ik twijfel in deze situatie. Het is een harde wereld)
Dit is gewoon politiek jongens. Het leger deelt de door het rode kruis gebrachte voedsel uit en kweekt zo weer wat goodwill bij de bevolking. Ondertussen zijn er zo geen pottenkijkers van buitenaf die hoeven te zien hoe de zaken geregeld zijn.
De oppositie krijgt minder inzicht in evt. verzwakte situaties.