Is het winterblues? Te weinig literatuur gelezen de laatste tijd? Geen idee, maar het is breder dan enkel in mijn kop, dat wel.
Religoten allerhande reiken hun hals uit naar het fenomeen Moeheid, en menen een verse schering met naïeve inslag te kunnen bekeren, maar het lijkt te laat te zijn.

We vlieden terug, the herd of independent minds, de loden bol is op het hoogtepunt geweest, de belegger incasseert de opbrengst, de pessimist verburgerlijkt, de klad zat erin.
Take a free trip to Nostalgia, maar om 11 onder de wol, desgewenst met een Temesta.

Een dure wijn die zichzelf moet betalen, het smeergeld om het Calvinistisch zelfmedelijden te drenken in gratuite fin-de-siècle -en de eeuw moet nog maar beginnen.
De danktenk. En waar is die kurkentrekker gebleven?
En is er dan nooit iemand die opstaat, en het doorheeft?
Die roept dat “Denktank Public Space” geen denktank kàn zijn omdat een denktank een schijn van objectiviteit moet hooghouden, maar dat dat niet echt lukt met een naam als “Denktank Public Space”?
Het verval, de devaluatie zit ‘m niet meer in dollars of daalders, maar in het Begrip.
Begrijpen van het ontglippen, niets geen tastbaarheid.
Doemdenken? Verkoopbaar, -ook dat nog. Maar waar mijn droefnis het echt schurend moeilijk mee heeft, wel, dat moet het volgend berichtje zijn:
Ik vat ’t voor de Oblomovs onder ons samen: “Madeleine”, de muze van een lied van Jacques Brel, is dood. Zij was een wees van een communistisch tuinier en een joodse moeder, ontsnapte als kindje aan de broekspijp van een man uit een verdelgingstransport, vluchtte op haar 15 uit het weeshuis, trouwde met en scheidde van een militair, verloor haar twee kinderen, was een godin in Parijs, en muze voor Brel en Brassens. Ze zoekt en vindt haar rust in een restaurant in Spanje, en krijgt enkele jaren geleden te horen dat ze ongeneeslijk ziek is.
En nu komt het gedeelte werkelijkheid waar het hart verscheurt -het mijne toch.
Haar zoon daagt de twee mensen voor de rechter die haar hebben bijgestaan bij haar zelfdoding.
Deze rots van een vrouw, deze moeder die een zoon op de wereld heeft gezet, die moeder moet nu met Spaans Religieuze smurrie ontheiligd worden. La Horreur Humaine.
Hoe bestaat het, dat je als afstommeling van zulk een levensloop het in je Dommingohersens haalt om de heldhaftige macho te gaan spelen.
Het ik-tijdperk voorwaar in volle glorie, met een ranzigheid die enkel z’n gelijke kent in die rukker zijn krakende tennissok.
Tien jaar riskeren die mensen die zijn ongeneeselijk zieke moeder bijstonden, omdat meneer de zoon wil aanklagen.
Techno boven Nietzsche: ga uw gat afvegen en uw bakkes spoelen, onmens.
De ontheiliging van -o ironiehie- het enige mooie aan de gatholieke godsdienst: de moederverering.

Het stemt me bitter, dit te lezen, Madeleine.
Moedeloos.
Het is bericht na bericht, teneur na terreur.
Zo veel te veel keer, brokkelt grandeur in en af,
dat men als onrustige maarschalk, tegen de eigen natuur in, op het voorbije slagveld staat te turen naar wat had kunnen zijn.
het dagelijksch leeven gaat beter en beter
maar de richting, hmmm, wie vindt
die heeft heden ten dage niet goed gezocht.