Niemand hoeft een traan te laten om het verscheiden van de Tamil Tijgers en hun leider Velupillai Prabhakaran. De beweging terroriseerde heel Sri Lanka, inclusief de bevolkingsgroep waarvoor ze beweerde op te komen. Er resteren een internationaal fondsenwervings- en afpersingsnetwerk en een erg fanatieke aanhang, die allicht nog voor aanslagen kunnen zorgen, maar de werkelijke strijd lijkt voorbij.
Althans, dat zou je hopen. Maar de humanitaire catastrofe die het leger van Sri Lanka heeft aangericht in de strijd tegen de Tamils is een vruchtbare ondergrond voor nieuwe rebellen. Bovendien is de oorzaak van de rebellie, het gevoel onder de Tamils dat ze door de Singalese meerderheid gediscrimineerd worden, ook nog niet weggenomen. De beelden van feestende Singalezen in Colombo zal de Tamils niet bepaald gerust gesteld hebben over hun lot. De oorlog is al wel gewonnen, zoals dat heet, maar de vrede nog niet.
De Sri Lankaanse president Mahinda Rajapaksa hield het gisterochtend in zijn overwinningsspeech bij vage beloftes over ‘een nieuw land’. Kortom, net als vier maanden geleden blijft de vraag of er werkelijk een oplossing in zicht is. De regering, die voortdurend de nationalistische kaart gespeeld heeft, zal over haar eigen schaduw heen moeten springen om eenheid in het land te brengen.
De voortekenen zijn niet goed. Daar zijn allerlei voorbeelden voor aan te dragen, maar laat een berichtje van Amnesty International maar voor zich spreken: “On May 7, Stephen Sunthararaj was abducted in Colombo, the capital, by five men dressed in military uniform and carrying pistols. […] There?s been no word from Sunthararaj since then. […] Sunthararaj?s enforced disappearance may be due to his work as a Project Manager at the Centre for Human Rights and Development, a Sri Lankan human rights organization.”
Met de nederlaag van de Tijgers verdwijnt ieder excuus van de internationale gemeenschap om de andere kant op te kijken als de Sri Lankaanse regering zich weer eens misdraagt. De Veiligheidsraad is tot nu toe niet verder gekomen dan handenwringen. De EU heeft ook nog wat gemompeld. Het is vermoedelijk niet genoeg.
Reacties (1)
Tja, als je geen ander alternatief laat, is een hernieuwde gewapende strijd maar een kwestie van tijd (voor herorganisatie). Bovendien zit het er dik in dat je dan weer met de LTTE te maken krijgt, die internationaal gezien nog steeds de meeste middelen heeft om tegen de regering in het geweer te komen.
Beter zou zijn als je deze militaire overwinning onmiddellijk laat volgen door een mogelijkheid tot politieke oppositie/autonomie, waardoor je de mogelijkheid biedt aan een ongewelddadig platform om aan de wensen van de Tamils tegemoet te komen (dat betekent dat je als regering dus ook bereid moet zijn om compromissen te sluiten). Daarmee beidt je de Tamils ook een geloofwaardig alternatief voor de LTTE, vooropgesteld dat je daar daadwerkelijk vanaf wil.
Probleem is dat dat maar de vraag is. Gezien de huidige koers kan het voor de regering veel aantrekkelijker zijn als de LTTE nog wel als tegenstander gepresenteerd kan worden, om daarmee het negeren van de wensen van de Tamils te legitimeren (en als LTTE-politiek weg te zetten).