When you gotta go, you gotta go. And answering nature’s call is certainly what the builders of these remote outhouses seem to have had in mind. Often situated in incredibly scenic locations, some of these outhouses also seem highly precarious, looking like they’re about to topple over a cliff at any minute.
Was this positioning chosen in the name of ventilation? Who knows.
Marvel at 13 of the loneliest latrines on earth.
Reacties (10)
Denken jullie ook steeds na over milieu verontreiniging zodra jullie op het toilet zitten ?
Zonde dat die huisjes daar staan. Juist die dorre landschappen kunnen wel wat verspreide bemesting gebruiken.
“Loneliest latrines”. jaaja..tuurlijk. En er ligt dan vast ook een wc- rolletje klaar. Sjongejongejonge…laat je toch niks wijsmaken mensen: dit is gewoon in scene gezet zodat u zich eindeloos aan allerlei rariteiten kunt gaan zitten vergapen *oud en nieuwe medialandschap wordt ermee overspoeld*
En de wereld vervolgens ongemerkt helemaal naar de kloten kan worden geholpen…
Projectje van een van de kandidaten van de Nieuwe Rembrandt…
Nou heb ik ooit een lange wandeling gemaakt in minder desolate landschappen dan die van de foto’s. En ik moet zeggen dat je om te poepen, in de openheid van moedertje natuur heel weinig ruimte en zeker geen klein huisje nodig hebt.
Ik deel YPs mening : in scene gezette flauwekul.
Maar wel mooie landschappen.
Staat er b.v. ook 1 op een rots he…waar blijft “de boel” dan. Als een soort choco langs de top? Volgens mij zijn het gebedshuisjes/ retraitehokjes (in België b.v. is het vergeven van de Mariabeeldjes langs de weg in precies dezelfde (weliswaar kleinere) hokjes.
Je, en je hebt zelf die lijdensweg ook bewandeld HansR hebt er zelfs een boek over geschreven dat gewoon nu nog te koop is onder de nick…je zal onderweg naar morgen tóch ergens boete moeten doen ja toch…
Haha, leuk dat je daar nog even aan refereert. Ja, nog te koop maar niet meer onder de nick. Nou vooruit, voor deze ene keer dan nog :)
Pas in Nederland werd het buiten poepen moeilijker:
Ik loop nu echt door. Via Deinze naar Sint Jan in Erebo. Overal zie ik nog kapelletjes. Aan de boom, op de hoek van de straat, op de campings bij de vaste bewoners. Maar na Sint Jan in Erebo steek ik de grens over en kom bij Waterlandkerkje. Het is Nederlands. Het is Hervormd. Op een afstand van minder dan tien kilometer wordt de grens met het katholicisme gelegd. Ik loop door naar Breskens en steek over naar Vlissingen. Nederland valt mij rauw op mijn dak. De rust en de ruimte zijn weg. Vanaf tien kilometer voor Breskens voel ik de onrust.
Ik heb onderweg naar de top van de Mont Blanc nog wel eens bij een berghut op een wc gezeten die gemonteerd zat aan een bergwand. Wanneer je door het poepgat keek, keek je een paar honderd meter naar beneden. Hoe het daaronder uitzag, heb ik gelukkig niet meer zo gedetailleerd op het netvlies.
Ware martelgang eenmaal belandt in Waterlandkerkje. Maar ik ken die contreien wel: welluidende gehuchtjes als Plakkebord, Stroopuit, Turkeye, Schoondijke en Boerenhol…men deed het tot enkele decennia terug nog in een van de tientallen bunkers en afvegen met een bos hooi.
http://www.brakkehond.be/83/adria1.html