Degenen die de media rondom het Lowlands festival hebben gevolgd, weten dat the Veils rondom het verschijnen van hun tweede
album Nux Vomica een waar media-offensief zijn aangegaan om nieuwe zieltjes voor dit schijfje te winnen. Op de bijbehorende foto’s zagen we een dromerige jongeman met een veel te grote hoed die blijkbaar de zoon is van XTC’s Barry Andrews, die het grootste deel van zijn leven is opgegroeid in Nieuw-Zeeland en die na het succes van het eerste album The Runaway Found uitgekeken was op zijn oude maten om met een volledig nieuwe begeleidingsband opnieuw te beginnen. Na twee jaar is Nux Vomica (dat zowel een geneesmiddel als een vergif kan zijn) dus een volledig nieuw wapenfeit.
Finn Andrews, want zo heet de jongeman waar het hier over gaat, is een singer songwriter die zo nu en dan wel eens een stevig potje wil rocken en daarvoor heeft hij andere bandleden nodig. De ene keer, zoals bij het openingsnummer Not Yet bouwt hij rustig op om vervolgens in de richting van David Eugene Edward’s 16 Horsepower of Woven Hand te paraderen, de andere keer neemt hij plaats achter het orgel en neemt hij de plaats in van opper-bard Nick Cave door er wat rafeliger randjes aan te laten zitten zoals in Jesus for the Jugular of in het titelnummer Nux Vomica. Daartussenin bewandelt Andrews de
folkloristische weg of maakt hij een enkele uitglijder met Advice for young mothers to be.
Andrews is zeker een talent te noemen met een krachtige karakteristieke stem waarover hij vreemd genoeg in een interview beweerde dat hij liever een stem had gehad als Frank Sinatra of George Michael omdat deze echt kunnen/konden zingen. En dat laatste is juist wat hij niet moet nastreven. Af en toe klinken the Veils net even iets te poppy en dat terwijl er op hetzelfde album het tegendeel te horen is in enkele pareltjes van nummers.
Nux Vomica is uitgebracht op Rough Trade/de Konkurrent.
The Veils zijn te zien op:
02-10 Groningen, Oosterpoort
04-10 Utrecht, Tivoli
05-10 Eindhoven, Effenaar
06-10 Amsterdam, Paradiso