Terwijl Nederlandse vrouwen in België zaad halen om zwanger te worden, doodt een moeder van drie kinderen afgelopen weekend zichzelf en haar kroost middels slag- en steekwonden. De wereld zit raar in elkaar …
Kinderdoding maakt veel los bij mensen. Je leest er ook niet veel over, en dat wordt ook bewust in stand gehouden door de media om o.a. het zogeheten ‘navolgingseffect’ te voorkomen. Kinderdoding blijkt ook een groot taboe te zijn. En daarnaast gebeurt het (gelukkig) ook niet heel vaak, zo’n acht tot tien gevallen* per jaar, en dan geeneens altijd door een ouder.
Wie doodt er nu zijn kind(eren)? Veelal blijkt het om een gescheiden ouder te gaan: de moeder iets vaker dan de vader. Er wordt over dit onderwerp vaak makkelijk ge- en veroordeeld door buitenstaanders, maar een scheiding kan veel impact hebben op een mens zo blijkt. Ook al zijn de ‘partijen’ het met elkaar eens en zijn er geen heftige conflicten.
Waarom is er dan zo weinig aandacht voor de toch wel grote groep mensen die besluit te scheiden van elkaar? In tegenstelling voor aandacht voor wat een scheiding emotioneel kan met zich mee kan brengen – de belasting van de psyche – (vooral als er kinderen bij betrokken zijn), is er meer aandacht voor een bevredigende afwikkeling van materiële zaken. Natuurlijk kan iemand ook zelf hulp zoeken bij een instantie als Parnassia, maar de wachtlijsten zijn lang, niet iedereen voelt zich thuis in de hulpverlening of vindt van zichzelf dat zij hulp nodig heeft.
Vaak gaat het ook ‘goed’; de ouder zorgt ervoor dat ‘het natje en droogje’ wordt geregeld, tussendoor de emotionele gemoedstoestand voor lief nemend. Na een aantal jaren ‘gaat het wel weer’ (ze moeten wel, al is het maar voor de kinderen; is een vaakgehoorde kreet). Toch zou het goed zijn, naar mijn idee, als naast de gesprekken met de advocaat zo af en toe ook een gesprek kan worden gevoerd met een vertrouwenspersoon (en dan het liefst iemand die ook spreekuur houdt in hetzelfde pand als de advocaat, dus een soort van all-in-behandeling). Al is het maar om af en toe eens goed te tieren over wat voor een klootzak of teringtrut je ex is, of hoe moeilijk de kinderen doen (die krijgen het ook maar voor hun kiezen, waar vaak vele jaren van met elkaar ruziënde ouders aan voor af zijn gegaan). Eventueel is dan ook een beginnende depressie eerder te signaleren.
Want zoals ik al eerder noemde: een scheiding gaat nooit in je ‘kouwe kleren’ zitten, hoe blij je ook bent dat je van je ex-man of -vrouw af bent. De fasen zijn in feite makkelijk te voorspellen (opluchting, teleurgesteldheid, boosheid, verdriet etc) en als er goed op wordt ingehaakt, kan er volgens mij veel frustratie worden voorkomen en dan heeft de media pas werkelijk een goede reden om niet te hoeven berichten over kinderdoding.
* [email protected]/jandevries