Geen bal op tv | Wie is de mol?

COLUMN - Tot twee jaar geleden begreep ik niet waarom ik naar Wie is de mol? zou moeten kijken. Als je er voortijdig achter komt wie de mol is, is het spel afgelopen. Leek mij. Ik begreep kenneljk niet dat de mol er niet uit kan vliegen. En dat iemand die de mol lijkt, dit bewust kan doen om zijn of haar kansen te vergroten. Los daarvan heb je ook nog eens te maken met de macht van de editors die jou alleen laten zien wat ze willen dat je ziet.

Dankzij mijn kinderen kijk ik inmiddels wel naar Wie is de mol? En begrijp ik ook wel wat de lol ervan is. Iedereen is een Sherlock Holmesje dat naarstig op zoek is naar clues om de mol te ontmaskeren. Terwijl dat welbeschouwd onmogelijk is. Aankomende zaterdag is de finale. Er zijn nog drie potentiële mollen over: Sarah, Niels en Merel. Ze zouden het allemaal kunnen zijn.

Als ik eerlijk ben: het interesseert me niet zo wie van deze drie het is. Mijn geld stond op Sinan, die er vorige week uitvloog. Ik verdacht hem niet zozeer omdat ik hem verdacht vond, maar omdat ik het graag wilde. In de uitzending ervoor, zagen wij Sinan na de eliminatieronde zeggen: ‘Dit is een hele goede mol. Een héle goede mol.’ Het leek mij ontzettend grappig dat Sinan dit over zichzelf zei. Vandaar dat ik hoopte dat hij de mol was. 

Bovendien wordt hij nogal makkelijk weggezet als een luie dikzak. Na de reguliere uitzending mag ik graag naar ooit door Arjen Lubach bedachte Moltalk kijken, waar presentatrice Margriet van der Linden vileine sneren uitdeelt en een hyperactieve Chris Zegers de complottheorieën ontvouwt die er op Twitter worden gesmeed. Vooral Margriet van der Linden mag ons er met veel genoegen op wijzen dat Sinan liever met de handen in de zakken staat dan ze uit de mouwen steekt. En dat mag dan verdomde vermakelijk zijn, maar het is ook verdomde makkelijk.

Sinds de Turkse Sinan Can ging uitzoeken wat de rol van Turkije was in de Armeense genocide en hij op bijzonder ontroerende wijze zijn excuses aanbood aan een Armeens slachtoffer, zie ik hem als een van de moedigste journalisten van ons land. Dankzij Wie is de mol echter is Sinan Can gereduceerd tot een luie donder wiens arrogante aard hem belet dit onder ogen te zien. Alleen daarom al hoopte ik dat hij de mol was. Hij durft misschien niet aan een stalen kabeltje over een ravijn te razen, maar een Jamie zie ik dan weer niet zo snel naar Aleppo gaan om de ontstaansgeschiedenis van IS te onderzoeken.

Zelf meent hij dat zijn doel is bereikt: meer aandacht voor zijn documentaires. De vraag is of hij dat krijgt. Tegen mijn kinderen benadrukte ik voortdurend dat die luie Sinan verdomd mooie reportages maakt. Maar Margriet van der Linden, om maar iemand te noemen, heeft dat nooit gedaan. Die kijkt liever met een sarcastische blik in de camera als ze zich zogenaamd afvraagt wat Sinan zou doen. Waarna we Sinan tegen een boomstam zien leunen terwijl zijn molgenoten al het werk doen.

Helaas ligt Sinan eruit. Zaterdag weten we wie de mol is. Ik denk dat het Merel is. Of Niels. Of Sarah. Nee, die niet. En Niels ook niet. Merel dus. Of toch niet.