Geen bal op tv | Ronaldo in de olie, Sophie in de kreukels

Het was tijdens het EK van 2012. Oranje verloor met 2-1 van Portugal. En terwijl Nederlandstalig Twitter los ging op Cristianno Ronaldo en z’n kapper, kreeg ik in één klap een zwak voor ‘m. Het kwam uit het niets. Voor deze wedstrijd vond ik het een poseur. Na deze wedstrijd vond ik dat nog steeds, maar voelde ik daar ineens een enorme sympathie voor. Dit was zijn ware aard en hij had geen zin om dat te verstoppen. Al kreeg hij de hoon van de hele wereld over zich heen, hij deed wat goed voelde. En als dat betekende dat hij een kapper meenam die in de rust zijn kapsel onder handen nam, so be it.

Voetbalminnend Nederland laat zich altijd van zijn meest homofobe aard zien, als het over Ronaldo gaat. Volgens mij heeft de NOS tijdens afgelopen EK zelfs een hele nabeschouwing ingeruimd om te speculeren over Ronaldo’s geaardheid. En dat alleen maar omdat Ronaldo graag z’n sixpackie en goed geoliede dijbenen laat zien. 

Sinds enige tijd is Ronaldo lang niet meer de enige die zich niet voor z’n eigen ijdelheid schaamt. Zelfs Messi loopt tegenwoordig rond met een fancy haircut, een stylish baardje en getatoeëerde armen. En tal van spelers kunnen niet wachten om na afloop van de wedstrijd hun shirt uit te doen om hun spieren plus tattoos aan de wereld te laten zien. Dat was Sophie Hilbrand ook opgevallen. In ‘Sophie in de kreukels’ nam ze een dieper kijkje in de wereld van het mannenlichaam. Wat bleek? Ronaldo’s ijdelheid begint de standaard te worden.

Op het lanceerfeestje van de nieuwe L’Homo (u weet wel, het homoseksuele broertje van de Linda) meende fotograaf Erwin Olaf dat de obsessie met het goed verzorgde mannenlichaam begon in de gay-scene en dat het Beckham was die het introduceerde in de voetbalwereld. Beckham begreep dat je met je lichaam nog een heel andere carrière kon hebben, buiten de voetballerij om. Tot grote vreugde van heel veel vrouwen én van de homoseksuele medemens van het mannelijk geslacht. Inmiddels heeft de voetbalwereld net zo’n obsessie met het mannelijk lichaam als de gayscene, merkte Erwin Olaf op.

Erwin Olaf vond dat een goede ontwikkeling. René van der Gijp, met wie Sophie Hilbrand ook sprak, was er minder over te spreken. Te debiel voor woorden, vond hij. Totaal doorgeschoten. Kwam allemaal door Instagram en Facebook, waar ze de hele dag duimpjes kregen. En niemand meer die naast ze in de douche zegt dat ze een beetje normaal moeten doen.

Sophie Hilbrand sprak ook nog met een DJ die zijn lichaam binnen een paar maanden van een plaggenhutje in een spiertempel had getransformeerd. De DJ vertelde dat hij vorig jaar op het strand zat en merkte dat hij meer naar de mannen in de branding keek, dan naar de vrouwen. Even twijfelde hij aan zichzelf. “Ik zou toch niet…” Maar nee: hij zag de mannen niet als lustobject, maar als voorbeeld. Hij begreep: zo wil ik er ook uitzien.

Ik moest denken aan Jerry Seinfeld die in een van zijn stand-up shows zei dat mannen veel gevoeliger voor verkooppraatjes zijn dan vrouwen. En dat ze daarom vaak homofoob zijn: bang zelf homo te worden als ze zich er niet keihard tegen verzetten. Als ik de trendsetter mag geloven die aan het eind van Sophie in de kreukels vertelde waar het naartoe ging met de man, dan kan de gemiddelde Ronaldo-hater zijn slonzig behaarde man boobs nat maken: over tien jaar gebruikt ook hij eyeliner, houdt ie z’n huid goed met een dagcrème en laat ie een siliconen sixpack implementeren, mocht een dagelijkse gang naar de gym te veel moeite zijn. Ronaldo is slechts het begin.