Met dit soort weer gingen wij vroeger vaak spelen op zolder, thuis bij klasgenootje Marcel. (Behalve op woensdagmiddag, want had je Avro’s Kinderbios. Maar daar gaat het nu niet over.) Op een regenachtige dag vonden wij een kist vol 45-toerenplaatjes. Singeltjes, zouden sommige mensen zeggen. (Voor de jongere lezers: zo zag dat er uit.)
Al snel kwamen wij erachter dat je zo’n plaatje heel goed kunt gebruiken als frisbee. Als je ze tegen de zoldermuur keilde, spatten ze met een geinig geluid in vele stukjes uit elkaar. Er zaten veel oude singles bij. Marcels vader was een echte verzamelaar. De complete single-collectie van Elvis, the Beatles, Bill Haley and his Comets, Little Richard, Chubby Checker, en ga zo maar door. Binnen twintig minuten waren ze op. De vloer was bezaaid met zwarte vinylscherven en gescheurde hoesjes. Door het tuimelraam zagen we dat de zon doorbrak. We gingen buiten spelen.
Een paar willekeurige plaatjes gooide ik niet kapot. Die probeerde ik thuis op de pick-up, toen mijn vader er niet was. Hij had namelijk een hele dure naald gekocht, met een diamantje of zo. Als ik die naald liet stuiteren, kwam er een soort onweer uit de luidsprekers en vloog mijn vader tegen het plafond. Aan de andere kant van de draaischijf liep er een soort vegertje mee, die het laatste stof uit de groeven haalde. Eerst moest elke plaat zorgvuldig worden gereinigd met een fluwelen wissertje en een flesje alcohol.
In het Engels heet een ‘pick-up’ trouwens ‘turntable’, maar dit terzijde.
Eén van die singles die ik had meegenomen was de onvergetelijke hit Li per li, van Willy Alberti (uit zijn Italiaanse periode). (Voor de jongere lezers: Willy Alberti was de opa van Johnny de Mol.) Ik ben die single in de loop der jaren kwijtgeraakt. Wie heeft hem voor mij? Wel op mp3 graag, want ik heb geen pick-up. Het ging ongeveer zo:
Li per li tieke ta tieke ti
Li per li, Roger Moore melodie,
Li per li tieke ta, tieke ti,
Tieke ta, tieke tonka.
Reacties (11)
Helaas, heb dit pareltje niet in mijn mp3 collectie.
Die vegertjes op de pick up brachten bij mij sterke herinneringen aan mijn jeugd naar boven. Ik gooide altijd vuil (stofjes en kruimels) op de plaat om dan te kijken hoe ze werden opgeveegd.
Tegenwoordig blijf ik altijd even stilstaan als zo’n veegwagen op straat langs komt en kijk vol tevredenheid hoe troep wordt opgeslurpt.
Je bracht me hier even aan het twijfelen, Nimo. Volgens mij is John de Mol de (ex-)schoonzoon van Willy Alberti en niet zijn kleinzoon. De tijd gaat hard, Nimo, je wordt oud. Maar zó snel gaat het gelukkig ook weer niet. ;-)
en de zoon van john de mol en willeke alberti heet ????
Toch niet Johnny, hè?? Zo zielig fantasieloos zullen ze toch niet geweest zijn?
Tjee Nimo, 45-toeren, pick-ups & singeltjes. Mijn hart maakte destijds een sprongetje in mijn borstkas toen ik een heuse pickup kreeg mét auto-armpje!
Volgens mij heb ik dat ding nog ergens liggen ….. ff zoeken in de rommelkamer.
Ja, Verbal Arnoud, zo als pablow het zegt, zo is het maar net. Van de jongere lezertjes kent er natuurlijk niemand John de Mol senior. Zijn zoon Johnny daaraantegen, de goedlachse presentator van muziekzender TMF, acteur in GTST, Baantjer en de succesvolle film Oesters van Nam Kee… wie kent hem niet?
(antwoord: een wat oudere weblogger met de initialen AdJ) ;-)
Ja, die pick-ups. Anno nu lijkt het iets van héél lang geleden, maar dat valt best mee. Zelf ben ik nog zo jong, dat ik eigenlijk nooit een echte platencollectie (op vinyl) heb opgebouwd. Ik had wel een pick-up, maar dat was een afdankertje van mijn ouders.
Wel had ik veel zelfopgenomen cassettebandjes. Vrijdagavond bleef ik op om Ben Liebrands “In the Mix” te tepen.
Mijn eerste eigen ceedee was The Miracle van Queen.
Een paar jaar eerder had mijn broertje geld gekregen voor z’n verjaardag en gingen we samen naar de platenwinkel. Het werd kiezen tussen Thriller van M. Jackson en een LP van Lionel Ritchie (met o.a. All Night Long). Het werd Lionel Ritchie. Vervlogen tijden!
AVRO’s kinderbios! Het allermooiste was die presentatiepop, die zei ALS AFSCHEID altijd ‘Hooooi’. Wat een trendsetter!
Dat was toch Bart de Graaf? Er is zelfs een pagina met Avro’s Kinderbioslinks: http://www.xs4all.nl/~tbarth/kinderbioslinks.html
‘Reis naar het middelpunt der aarde’ vond ik erg spannend. Als ze gingen rennen, bewogen alleen hun beentjes.
En in het frans heet zo een ding “une platine”. Duurde wel eventjes alvorens ik dat wist en stond menigmaal voor “zizi” in Brusselse platenzaken…
Dat junior had je er dan wel eens bij mogen zetten, Nimo. Niet netjes hoor, om je oudere collega zo op het verkeerde been te zetten. Wat een nepotisme trouwens bij die mollen.