Er zijn nog steeds wijsneuzen die denken dat UNRWA wel kan worden afgeschaft

COLUMN - Twee commentatoren waren er vorige week die zich laatdunkend uitlieten over The United Nations Relief and Works Agency voor de Palestijnen, kortweg UNRWA. Sterker nog: zij toonden zich voorstander van het stopzetten van alle betalingen. Als het aan hun ligt mag deze organisatie snel worden afgeschaft. Zij vonden het tijd dat de nazaten van de Palestijnen die door Israël zijn  verdreven, of die zijn gevlucht, eindelijk eens gaan werken. Te lang is er voor hun onderwijs, gezondheidszorg en ook voedsel gezorgd. Ze moeten gewoon de handen uit de mouwen steken.

Er zijn een paar problemen met deze opmerkingen. Om te beginnen: dit is een radicale oplossing van een door Israël geschapen probleem, maar dan wel op kosten van de slachtoffers zelf en van hun gastlanden. Zo’n 750.000 Palestijnen werden indertijd verdreven. Ze kwamen terecht in vluchtelingenkampen op de Westoever en in Gaza en in Libanon, Syrië, of Jordanië. In de loop der jaren groeide hun aantal.  Inmiddels zorgt UNRWA voor zo’n vijf miljoen mensen. Voor wat Gaza of de Westoever betreft is duidelijk dat UNRWA hun reddingsboei is. Ze mogen immers maar heel beperkt werken in Israël, er is grote werkloosheid en ze en hebben weinig mogelijkheden.

Voor de Palestijnen in Libanon, Syrië of en hun nakomelingen zou de vraag moeten zijn: waarom zouden deze landen hen moeten opnemen en voor werk zorgen? Kijk hoe moeilijk we doen in Europa, of het westen in het algemeen, met wie er zich hier als vluchteling meldt. We vinden dat min of meer normaal, maar waarom zou wat voor Europa geldt niet ook gelden voor de Arabische wereld? Waarom moet die de Palestijnen opnemen? En wat als die Palestijnen helemaal niet in Libanon, Syrië of Jordanië willen blijven? Maar het allerbelangrijkste is toch dat hen in 1948 gezegd is gezegd dat zij terug mochten. Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN heeft op 11 december 1948 vastgelegd dat   ”the refugees wishing to return to their homes and live at peace with their neighbours should be permitted to do so at the earliest practicable date, and that compensation should be paid for the property of those choosing not to return…” Israel, dat korte tijd later lid werd van de Verenigde Naties heeft zich hiermee akkoord moeten verklaren, in één adem met accepteren van het handvest van de VN.  De verwachting was uiteraard dat de terugkeer – of de compensatie – zou worden geregeld in het kader van een alomvattende vredesovereenkomst. Maar helaas – in al die jaren is dat er dus niet van gekomen. ‘

UNRWA bestaat nu 76 jaar en uiteraard is het aantal mensen in de kampen gegroeid. Israel maakt daar nu al een tijdje ernstig bezwaar tegen, maar het heeft geen poot om op te staan. Want wie kunnen zich bij UNRWA laten registreren?  “.…persons whose normal place of residence was Palestine during the period 1 June 1946 to 15 May 1948, and who lost both home and means of livelihood as a result of the 1948 conflict. The descendants of Palestine refugee males, including legally adopted children, are also eligible for registration.” Dat is overigens volledig in overeenstemming met de lijn van het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN. Nazaten van vluchtelingen die nog steeds in dezelfde positie verkeren zijn zelf ook vluchteling.

Het is inmiddels tijd dat ik de twee die zich voorstander toonden van het stopzetten van de betalingen even aan u voorstel: Aylin Bilic in de NRC (‘UNRWA geeft niet de hulp die de Palestijnen nodig hebben‘) en Bernard Hammelburg in het Financieel Dagblad (‘UNRWA is een Palestijnse pinmachine‘). Beiden toonden zich uitermate ongevoelig voor wat ik hiervoor vertelde over de redenen waarom er nu vijf miljoen mensen op de lijst staan. En dat was geen grote verrassing, want Bilic ging in 2022 mee op een reis van het CIDI, zoals zij zelf meedeelt, en heeft zich het betonnen spraakgebruik van de Israël-lobbby sindsdien redelijk eigen gemaakt. En Hammelburg staat bekend als een Israël-vriendelijk persoon die graag denkt volgens het principe van grote-stappen-gauw-klaar. Allebei verkondigen ze de Israelische lijn. Geen van tweeën zit ermee dat hun voorstel zich geen reet aantrekt van de uitspraken van de ICJ en de honger in Gaza nog verder zou wakkeren. ”Alsof er geen andere manieren zijn om gerichte humanitaire hulp te verlenen,” zei Bilic. Tja, er zijn ongetwijfeld andere manieren, maar dan moet je die wel op de plaats zelf hebben en misschien moet je die hulpverleners eerst nog even opleiden. Geen van tweeën heeft oog voor het feit dat er in hun stukjes van uit wordt gegaan dat je best de hulp aan 30.000 man in Libanon, Syrië etcetera mag stoppen als er – mogelijk – fouten zijn gemaakt door 12 man in Gaza.

Wat ook weer – zoals altijd in dit soort litanieën – voorbijkomt, is de klacht dat de schoolboekjes van UNRWA zo antisemitisch zijn. Hammelburg: “De schoolboeken vol antisemitische en anti-Israëlische propaganda, zijn tenenkrommend.” Bilic: “De kinderen in de kampen worden al generaties lang voorbereid op de ‘heilige oorlog’ tegen Israel. Door familie en ouders maar ook door antisemitisch lesmateriaal.” Je kan je afvragen van wie Bilic heeft gehoord dat de kinderen in de kampen al generaties worden klaargestoomd voor de heilige oorlog. Maar misschien is het veel interessanter om eens te kijken naar dat tenenkrommende antisemitische karakter. Ik heb indertijd over precies dat onderzoek waar Bilic naar verwijst – IMPACT-se – geschreven. Ik ga dat niet allemaal herhalen, maar wat te denken van een clubje Amerikaanse Joden dat erover valt dat in de schoolboekjes Jeruzalem wordt genoemd als Palestijnse hoofdstad (wat het ook is volgens het internationaal recht). Of dat er zinnetjes in staan als ”De bezetter bedrijft allerlei soort wreedheden”, en dat er wordt verteld over een man die in 1948 zijn dorp moest verlaten, waarna de vraag volgt: ”Wat dwong de schrijver zijn dorp te verlaten?” Het zou om ‘Jodenhaat’ gaan.

Het onderzoek van IMPACT-se is indertijd allerwegen gekraakt als volledig eenzijdig, en dat lijkt ook terecht. De UNRWA schoolboekjes zijn al vele malen onderwerp van klachten geweest, maar zijn al jaren geleden ontdaan van allerlei oorlogszuchtige taal uit de tijd van het bewind van Jordanië. Maar onderzoeken als van IMPACT-se zouden willen dat het Palestijnse verleden wordt uitgewist en dat de Palestijnen een soort van stateloze zombies worden zonder eigen verleden of toekomst, die alle Joden altijd aan hun hart drukken, of ze nu zojuist hun zoon hebben vermoord of niet. Het wordt tijd dat dit soort propaganda-taal van het CIDI wordt aangepakt, dat het CIDI zelf wordt aangepakt. Net zoals het domme gekakel over Palestijnen die moeten integreren in de landen waar Israël ze naartoe heeft verbannen.