OPINIE - De Arabische lente zal de geschiedenisboeken in gaan als een bijzondere periode, waarin de Arabische jeugd de arrogantie van Westerlingen over hun verheven cultuur een spiegel voor houdt.
De mondiale economische crisis die zijn staart nog steeds roert, roept zeer uiteenlopende reacties uit. De opstand tegen de heersende elite in het Westen kende zijn hoogtepunt met de Occupy-beweging. Deze nogal tamme en onduidelijke beweging doofde als een nachtkaars uit. De Arabische jeugd echter toont een revolutionair elan dat weinig onderdoet voor de bestormers van de Bastille. Sinds lange tijd krijgt Rousseau’s verlichtingsideaal van de volonté générale weer betekenis. Een democratie is meer dan een periodieke verkiezing, waar mensen in de tussentijd klagen dat het allemaal dezelfde zakkenvullers zijn.
Helaas kent een revolutie kent zelden een schoon verloop. Ook in de Arabische wereld is dat het geval. De chaos als gevolg van de machtsvacua ontmondt in talrijke geweldsexplosies. Schokkend is het lot van veel vrouwen die in de bestuursloze situaties ten prooi vallen aan het beest in de mens. Het is voor sommigen een aanleiding om in zelfgenoegzaamheid de superioriteit van de Westerse cultuur ten opzichte van de achterlijke Islam van stal te halen.
Een verandering van cultuur kan zowel van bovenaf opgelegd worden of van onderop worden bevochten. Arabische vrouwen voeren die strijd van onderop. Met gevaar voor eigen lijf blijven ze strijden voor hun positie. Ook na de talloze zeden- en geweldsdelicten op het Tahrirplein blijven vrouwen met of zonder hoofddoek zich er vertonen. In een recente reportage van het programma Altijd Wat is te zien hoe Arabische vrouwen een guerrillastrijd voeren voor de verovering van hun rechten.
In Nederland voeren vrouwen ook een emancipatiestrijd. Powerfeministe Heleen Mees maakte zich in 2006 terecht kwaad in zeer scherp artikel in het NRC Handelsblad. Vrouwen kennen in formele zin weliswaar weinig beperkingen in Nederland, betoogt Mees, maar de feitelijke machtspositie verschilt nauwelijks van die van Pakistaanse vrouwen.
De Westerse cultuur is decadent. In weelde een machtsregime omverwerpen blijkt een lastige zaak. Voor ons bestaan onze culturele verworvenheden uit niet veel meer dan een verwijzing naar of verwerping van – al naar gelang het ons uitkomt- ons roemruchte verleden. Vanuit die gedachte de Arabische lente kleineren terwijl Arabieren vanuit een zeer lastige positie strijden voor culturele waarden, is bij uitstek een symptoom van decadentie. Onze enige hoop is Heleen Mees die mannen niet langer het alleenrecht gunt op hun tragische lust naar seksuele macht.
Reacties (8)
Voor ons bestaan onze culturele verworvenheden uit niet veel meer dan een verwijzing naar of verwerping van – al naar gelang het ons uitkomt- ons roemruchte verleden.
Verworvenheden zijn per definitie iets uit het verleden.
Onze enige hoop is Heleen Mees die mannen niet langer het alleenrecht gunt op hun tragische lust naar seksuele macht
En dus ook keihard vervolgd moet worden; vooral omdat ’t een vrouw is.
Wat een omweg om het ook even over Heleen Mees te kunnen hebben.
@3: inderdaad. Robby had zich de moeite van het schrijven van dat tekstje kunnen besparen door een foto van heleen mees te kunnen plaatsen met daaronder de tekst ‘Heleen mees. Discuss.’
Dit is toch wel een behoorlijk vaag stuk zonder dat duidelijk is wat het standpunt is en wat de argumenten dan wel niet moeten zijn. Het gaat van de mondiale economische crisis en Occupy naar Egypte en daarna naar feminisme in het Westen. Wat hebben de eerste en de laatste met elkaar gemeen? Is elk van de twee een “opstand tegen de heersende elite”, en zijn opstanden tegen heersende elites per definitie goed omdat heersende elites per definitie slecht zijn? En is elk volk dat niet om de zoveel jaar door middel van een revolutie (eventueel gesteund door het leger) de heersende elite omver werpt decadent? Het kan toch niet zo simpel zijn?
En als ik dan het linkje volg, kom ik er achter dat het Martin Bosma van de PVV betreft, die zich beklaagt over linkse jubelstukken in het NRC: stukken die overigens – zo blijkt – helemaal niet in het NRC hebben gestaan, aangezien men daar vooral piekert en donkere wolken ziet samenpakken boven de Arabische wereld en de Noord-Afrikaanse kustlanden.
Lekker representatief, die Bosma. En wat de stalkingspraktijken waar Heleen Mees nu van beschuldigd wordt ermee te maken hebben, ontgaat mij ook even…
Het is wel lekker weer, nu de zon wat meer schijnt. Hoewel sommige mensen niet zo goed tegen de zon kunnen en het misschien ook niet goed voor je gezondheid op de langere termijn is, om lang onbedekt in de zon te zitten. Terwijl in de Arabische wereld de zon veel meer schijnt en het daar gemiddeld ook veel warmer is, schrijft de Nederlandse pers en met name Heleen Mees daar zelden over. Die lijkt dit vanzelfsprekend te vinden.
“Onze enige hoop is Heleen Mees die mannen niet langer het alleenrecht gunt op hun tragische lust naar seksuele macht.”
Het valt me de laatste tijd in de reacties op dat de emancipatie in Nederland nog lang niet voltooid is. Als het slachtoffer van een stalker een man is liggen de zaken simpel. De man is fout en iedereen die durft te roepen dat een vrouw het aan zichzelf te wijten heeft wordt terecht als fout weggezet. Nu de rollen echter omgedraaid zijn en een man is het slachtoffer van stalking door een vrouw, is het ineens bon ton om de suggestie te wekken dat Willem Buiter het op zijn minst deels zelf heeft uitgelokt. Juist zogenaamde feministen als Margriet van der Linden en Femke Halsema, die het niet na zouden laten een man flink aan de schandpaal te nagelen als hij zulk gedrag vertoont, nemen het nu voor Mees op. Buiter is in hun ogen maar een schuinsmarcheerder waar de arme Mees geen weerstand tegen kan bieden en heeft er dus eigenlijk zelf om gevraagd. Dat zijn vrouw en kinderen ook slachtoffer werden van Mees is voor deze mensen niet eens interessant. Nee, zolang we er een dergelijke dubbele moraal op nahouden is echte gelijkheid nog ver weg.