donderDagsluiting – Correa

Er was eens een reis, een reis naar het ongewisse
Een reis die, fluisteren sommigen, niet echt is
Maar wat is er echt aan reizen? Omdat je de ketel rond de soep ‘bewustzijn’ verzet, is dat bewustzijn dan op reis?
Serieus – het valt af te vragen of het concept reizen wel echt bestaat – of er niet iets over het hoofd gezien wordt. Iets belangrijks. Iets wat geuren en kleuren overbodig maakt. Iets wat doet ontsporen.
Kent u voorbeelden van lieden die op het Station Terminu ook niet meer haalden? Die dusdanig heftig zich hadden ingebeeld dat ze ‘er toen bij waren’, dat hun bewustzijn zich niet meer kon nestelen in het thuisstation?
Is dit een echte genuine psychische afwijking, door sommigen benoemd ls: reïncarnatie?
Een mens moet èrgens naar vluchten. Een teveel aan fantsie met weltschmertzsch gekruid, gegaard in saus van ‘groengrasheuvel’obsessies?
De vaag speurende blik van de TOERIST met het pink Tshirt aan, turend naar een horizon, oren binnerlijk afdichtend voor de klagende vrouw die de bus al ziet starten, het nog even “zich inbeelden hoe het hier toen 426 jaar geleden aan toe moet gegaan zijn – best heftig”
Neen.

De noodzaak aan een andere dimensie, aan voortbewegen als was het tussen vel en vlees van de makreel
, het slijden tussen sokkel en vloer in een koelkille Italiaanse marmeren grafmuseum – het is gewaagd, gedurfd en causaal onontkoombaar.

NoordKorea – een kleverige stofhel, een passage naar Neotenistan Japan, alwaar we aan de kust morgen zullen zitten, ons met rundervet zullen insmeren, de badmuts fluks tot over de oren trekken, zwarte zwembroek aan, en zwemmen, de Japanse zee in, een 750 kilometer ver slechts.

Iets voor ECHTE MANNEN, met betonschedels (kijk 1:01!).