Deutschland über alles

Het is het grootste naoorlogse taboe wat we kennen: voor Duitsland zijn.

Het is iets wat in je prille puberteit ontstaat wanneer je merkt liever zuurkool dan stamppot te eten. Een paar jaar later smaakt een Bitburger je beter dan een Heineken en zoen je met ene Heidi. Je kunt meer nummers van Rammstein van a tot z meezingen dan van De Dijk en Doe Maar en je droomt van je favoriete auto: een dikke witte Mercedes met drie zwarte strepen die over het midden van de motorkap naar de kont lopen. Opeens weet je het. Je bent voor Duitsland.

Vriendjes vinden het maar vreemd dat je liever de Kicker leest dan het onvolprezen Voetbal International. Je vader begrijpt er niets van dat je Mario Basler drie klassen beter vindt dan ‘pitbull’ Edgar Davids. Ook het kunnen smullen van een feilloos uitgevoerde Schwalbe door een Duitse anti-held als Andy Möller kan bij weinigen op begrip rekenen.

Het leven als fan van Die Mannschaft is niet bepaald eenvoudig. Alsof je als muziekliefhebber moet bekennen dat Zanger Rinus goede teksten schrijft. Het is iets waar je niet voor durft uit te komen.

Dikwijls wens je, als je alleen in je bed ligt te wenen, dat het anders was. Dat je zou juichen als Affelay een mooi doelpunt scoort of dat je het liefst naar De Kuip zou gaan om je favoriete team aan te moedigen. In plaats daarvan droom je van de Allianz Arena in München, waar je kippenvel krijgt van ‘Das Lied der Deutschen’ en je op je stoel staat als ‘Miro’ of ‘Poldi’ andermaal een treffer langs de Nederlandse keeper weten te werken. ‘Tòòòòòòòòòòrr!!’

Het is moeilijk om door de medemens niet begrepen te worden. Hoewel anderen het als een zware psychische afwijking beschouwen, voel jij je er – vooral in het gezelschap van Duitse voetbalfans – eigenlijk heel prettig bij. Op internet struin je fora af om te zien of je de enige bent. Of je ‘ziekte’ misschien te genezen is. Het lijkt er helaas niet op.

Als Nederlandse Duitsland-fans – in feite lotgenoten – bij elkaar komen gaat eigenlijk niet. Het zou door lokale autoriteiten totaal verkeerd opgevat worden als een groep witte shirts met zwart-rood-gele sjaals het lokale buurtcafé betreedt. Daar komt heel veel rotzooi van; provocaties in die orde stuiten op verzet.

Als supporter van Duitsland zit er niets anders op dan de anonimiteit van de huiskamer te verkiezen boven de kroeg of je eigen identiteit te verloochenen door toch maar zo’n oranje shirt aan te trekken en je muil te houden tijdens een wedstrijd van die Nationalelf. Voor je het weet krijg je een mes tussen je ribben of, in het gunstigste geval, een vaasje bier in je gezicht gesodeflikkert.

Nee, dan kun je maar beter op mannen vallen. Of een apart kleurtje hebben. Sterker nog, je kunt er maar beter een akelig vreemde hobby op nahouden. Alles is beter dan voor Duitsland te zijn. (Bij dezen wil ik alvast alle aantijgingen jegens mijn persoon glashard ontkennen.)

Deze column is geschreven door Kristian van Tuijl. Meer voetbal op Soccer Department.

Foto Flickr cc Missenheim.de