Death song 5 (slot)

Het onderzoek naar de dood van dr. Bas Pieters schiet maar niet op omdat er gewoon veel te veel mensen zijn die een motief zouden kunnen hebben. Op een dag valt echter een kaartje in de bus van het politiebureau en dat verandert alles.

“Een kaartje voor ons? Van wie zou het zijn? Er staat:”

‘Geachte dames en heren van de politie,
Van Lady Diana van nachtclub Shiny Boots of Leather hoorde ik dat u de mysterieuze dood van dr. Bas Pieters onderzoekt. Ik denk dat ik u verder kan helpen. Waarom komt u mij niet een keer bezoeken, dan kan ik u een en ander uitleggen. U kunt mij vinden op het volgende adres: Obsession Bar, Nana Plaza, Bangkok.
Vriendelijke groet, Wilfried van der Stad.’

Bangkok ligt wel een beetje uit de richting, maar ach, wij dus daar heen. Het adres is makkelijk te vinden, elke taxichauffeur kent het. Nana Plaza is een groot gebouw van meerdere verdiepingen. Wij moeten op de begane grond zijn. Binnen krioelt het van de mensen. Er zijn er diverse bars en winkels. Wij moeten ergens achter rechts zijn, geloof ik. Mijn collega Gladys gaat even ergens iets bekijken en daarom loop ik een beetje voor als ik Obsession Bar bereik. Ik word meteen door een mooie, ietwat lange vrouw aangesproken:

– “Will you buy me a drink? “

– “No, I just want to talk.”

– “Sure, no problem, let’s sit down over there.”

Nu komt Gladys erbij. Zij begroeten elkaar. De vrouw vraagt mij:

– “Is she your wife?”

Ik zeg van nee. Dan zegt zij tegen Gladys:

– “You are very beautiful. You have beautiful hands and feet.”

– “Thank you, you are very beautiful as well. Can we ask you something? You know, we are here because we were invited by someone who said that we can find him here. His name is Wilfried van der Stad.”

Het gezicht van de vrouw fleurt helemaal op.

– “Oh, you come for Wilfried. Why didn’t you say so earlier. Wilfried is our friend. He is different from the other farangs. They are just business for us, but Wilfried is our friend. I will show you where he is.”

Wij lopen voorbij de bar door een gang naar achteren.

– “Wilfried is our musician. He sings such beautiful songs, full of sad truth. He sings straight from the heart and he can play very good solo’s as well. We all love him.”

Wij bereiken een combinatie van rommelhok, voorraad- en kleedkamer. Er lopen constant mensen in en uit, maar in een hoekje is het wat rustiger en daar is hij dan: Wilfried van der Stad, ongeschoren, zwart, gammel colbertje aan, op een stoel zittend en met een voet op een gitaarkoffer steunend en een kopje thee drinkend. Wij begroeten elkaar. Hij zegt:

– “Welkom, gaat u toch zitten. Ik hoop dat jullie geen last hebben van alle drukte hier om ons heen. Het is vreemd, ik zelf kan eigenlijk helemaal niet tegen lawaai en zo, maar van al die heen en weer lopende mensen hier word ik altijd lekker rustig.

Maar ter zake. Zo te zien hebben jullie mijn kaartje ontvangen. Die Pieters toch. Mijn Ina Damman, pffh, laat me niet lachen. Ik ken Pieters persoonlijk van heel lang geleden en ik heb nou niet echt goede herinneringen aan hem overgehouden. Als u mij eerder had opgespoord, was ik zeker hoofdverdachte nummer een geweest. Daarom was ik ook heel blij dat Hetty, Lady Diana, mij dit adres heeft bezorgd, waar ik vooralsnog kon onderduiken. Maar als ik er nu zo over nadenk, is dat misschien helemaal niet meer nodig als ik jullie mijn verhaal vertel. Hoewel, intussen bevalt het mij hier uitstekend. Een tijd geleden heb ik het best moeilijk gehad, maar hier gaat het met mij beter dan ooit. In ieder geval, het begon allemaal op een nacht…”

Op dit moment komen twee vrouwen binnenlopen om even te pauzeren. Zij zijn zwaar opgemaakt, maar door hun make-up heen zien zij behoorlijk afgepeigerd uit. Zij merken ons niet gelijk op en vragen:

– “Wilfried, will you please play ‘Death song’ for us?”

– “I’m sorry ladies. I have visitors who have travelled a long way and I have to tell them… hoewel, misschien kan het ook wel, voordat ik jullie hier langdradige verhalen ga vertellen, kan ik eigenlijk veel beter… no, no, wait, it’s okay, no problem, I will play for you, why not.”

Iedereen stopt even met zijn of haar werkzaamheden en luistert naar het volgende lied:

Dat verklaart inderdaad een en ander. Wij blijven nog even een beetje kletsten en dan wordt het tijd om met z’n allen ergens een hapje te gaan eten. Nu wij er toch zijn, blijven Gladys en ik nog een paar dagen langer in Bangkok en vliegen dan pas weer terug. De zaak Pieters is in ieder geval opgelost en de conclusie is duidelijk:

‘Freiheit für Wilfried!’