De Dictatuur van de Vrijheid

Met de veroordeling van de leden van de Hofstadgroep ben ook ik veroordeeld, het is nog maar slechts een kwestie van tijd of het morele principe van de rechtstaat achterhaalt mij. Ik heb elk contact met mijn vrienden en gelijkdenkenden inmiddels opgeschort en op dit moment branden in mijn tuin mijn boeken. Ik kwam sinds een aantal jaren regelmatig samen met een aantal vrienden om elke zaterdag tijdens het diner en onder het genot van enkele flessen wijn, wat biertjes en drank onze opvattingen over mens en maatschappij te bespreken. Ik begrijp nu echter pas op welke rand ik balanceerde en hoe ik in de laatste jaren geradicaliseerd ben. Natuurlijk waren er wel wat uiterlijke kenmerken van ons aan te duiden als subversief, zo had ik zelf sinds een aantal jaren mijn hoofd kaalgeschoren met slechts een mohawk, terwijl een andere vriend zijn haren lang had laten groeien en een ander een sik had laten staan. Wij bespraken dan regelmatig allerlei boeken en literatuur van auteurs zoals Friedrich Nietzsche, Max Stirner, John Stuart Mill, Jean-Jacques Rousseau, Karl Marx, Jean Paul Sartre, Fyodor Dostoewski en ik moet eerlijk bekennen dat ook enkele essays van Vladimir Ilyits Lenin wel eens besproken zijn. Dat allemaal onder deuntjes van bands als Sex Pistols, Exploited, Foetus, of wat klassiekers als de Dreigrosschen Oper. Er zijn altijd in dergelijke discussies natuurlijk wel voorgangers, en ik kan niet ontkennen dat onze discussies vroeg of laat ontaardden in belerende en furieuze debatten. Constante in al onze gesprekken waren doorgaans de relativiteit van moraal en daarmee uiteindelijk ook de afschaffing daarvan, het onrecht van de huidige maatschappelijke verhoudingen, de geschiedenis als klassestrijd, de grenzen van de individuele vrijheid en de plicht van het individu zich te verzetten tegen maatschappelijke bondage en de maatschappelijke dwang die zijn eigen morele rechtvaardiging heeft als sociaal contract, de houdbaarheid van de dialectiek, de rechtvaardiging van geweld, privaat bezit en algemeen goed, de principes van belastingen en economische schaarste, en natuurlijk God, goddeloosheid, religie als opium van het volk, onderwijs en het curriculum van de staat. Enfin, ik zou zo nog honderd andere opruiende onderwerpen kunnen opsommen, bovendien kan ik ook niet ontkennen dat de grenzen van het burgerlijk aanvaardbare daarbij natuurlijk wel eens zijn overschreden. Enkele van ons hebben daarbij wel eens bepleit dat fascistische literatuur en Adolf Hitler’s ‘Mein Kampf’ eigenlijk gewoon vrij verkrijgbaar zou moeten zijn. Bovendien sloop er in de laatste jaren steeds meer de gewoonte in om elkaar emails te sturen met links naar allerlei radicale opnames van geweld, sex, en natuurlijk zit daar wel eens wat illegaal materiaal tussen. Enfin, ik moet er niet aan denken dat deze huiskamerbijeenkomsten woord voor woord in uren en uren bandmateriaal onder de aandacht zouden komen van een rechtbank of de Binnenlandse Veiligheids Dienst. Sinds een aantal maanden keek ik bovendien wel eens naar een of andere Google satelliet opname, aanvankelijk van mijn eigen huis, maar ik kreeg steeds meer de gewoonte om ook eens naar plattegronden en opnames van Schiphol, Huis ten Bosch, de Tweede Kamer, militaire bases of industriele complexen te kijken. Al met al, denk ik dat er ondertussen stapels bewijs moeten zijn op te bouwen uit mijn gedrag van alleen het laatste jaar al. Ik loop al langer met de angst rond dat dit allemaal wel eens niet helemaal pluis zou kunnen blijken, maar het is eigenlijk pas sinds gisteren dat ik besloten heb om mijn zoveel mogelijk te ontdoen van belastend materiaal. Aanvankelijk richtte mijn radicale ideeen omtrent individuele vrijheid en gelijkheid zich op abstracte theorieen en in pogingen om mijzelf in elk opzicht zo onafhankelijk mogelijk te maken, vooral in materieel en sociaal opzicht. Maar sinds gisteren begrijp ik dat het grootste gevaar de fysieke vrijheidsbeperking is en die moet ten koste van alles voorkomen worden, principes gelden daarbij eigenlijk niet. Ik heb tot nu toe ongeveer 144 boeken geteld die men als opruiend zou kunnen bestempelen, die liggen zoals ik zei nu buiten, ik heb ook een hele stapel literatuur over chemie en genetica, en daarbij natuurlijk mijn abonnement op Nature en American Science, al met al nogal link allemaal. Mijn vrienden, hoe spijtig dat misschien ook is, kan ik dan ook niet meer zien. Het leven is kort, en de jaren dat het leven de moeite waard zijn zodoende nog schaarser, en ik ben niet van plan die in een cel van drie bij twee door te brengen in een complex met honderd mannelijke mongolen. Sociale contacten beperk ik tot een minimum, voordat je het weet roep je wel eens wat. En dat is eigenlijk ook de reden dat ik vanaf heden op Sargasso alleen nog maar bijdrages zal schrijven over het weer. Tsja, je zou maar Moslim zijn in plaats van Sociaal-Liberaal.