Illusion was een Britse band met een typisch jaren-70-geluid. De band was bedoeld als een heroprichting van de symfo-band Renaissance in de originele vorm.
Maar helaas, met de opkomst van punk, en later new wave kon symfo absoluut niet meer – en de band gaf er dan ook al snel de brui aan.
Reacties (13)
Doe eens wat anders:
De link tussen de opkomst van punk en de ondergang van Ilussion ontgaat me. Met name punk en new wave waren maar bescheiden subculturen.
Omdat jij zo’n liefhebber bent van het new-wave genre:
.
@1:
Één van mijn favoriete moderne componisten. Ken je de uitvoering van Fratres (1e deel van de Tabula Rasa) uitgevoerd door Keith Jarrett en Gidon Kremer?
@3:
Die staat op waarschijnlijk de bekendste CD van Pärt, dus ja. Staat ook op mijn telefoon, om het reizen per trein dragelijk te maken…
Voor hier zocht ik op Youtube naar een live uitvoering. De uitvoering in het filmpje in #1 is niet slecht en de opname kan er mee door. Overigens zouden mensen die durven hoesten in een concertzaal eigenlijk onmiddellijk in een plaatselijk zwart gat moeten verdwijnen. Als het je zelf gebeurt dan wens je ook dat dat gebeurt, kan ik uit ervaring zeggen ;-)
Tot slot, om pedant te wezen, Fratres is niet echt een deel van Tabula Rasa. Tabula Rasa is een enkel stuk van ca. 27 minuten. De bedoelde CD heeft als titel Tabula Rasa maar bevat in feite vier apart gecomponeerde stukken. Die goed bij elkaar passen, dat wel.
@4:
Als gematigd roker ken ik de angstige momenten in een concertgebouw.
Wat pedanterie betreft: Ik leerde iets nieuws vandaag. Ze zeggen dat je dan geleefd hebt ;)
Die karige bezetting vond ik altijd erg prettig aan Jarrett’s & Gidon’s uitvoering. Staat daarom bij mij op een lullaby-playlist.
En dan staan er twee youtubes van Anne Clark – maar dan zijn ze zonder ‘spoken words’. ‘Gedichten zonder woorden’ – is als een fiets zonder wielen.
@2:
Werkelijk? Symfo is sinds de opkomst van de punk totaal verguisd door elke serieuze popjournalist. Het was absoluut uncool om nog van dit type muziek te houden. En dat geldt eigenlijk nog steeds.
Dat punk en new wave bescheiden subculturen waren ben ik totaal niet met je eens. Goed, de verkoopcijfers zullen misschien anders zeggen, maar de invloed was enorm. De hele jaren 80 is getekend door de new wave, waarin sombere vleermuizenmuziek toch echt de norm was.
@Olav:
@7: Symfo is sinds de opkomst van de punk totaal verguisd door elke serieuze popjournalist.
En eerlijk gezegd, als ik dit hoor: terecht.
@7:
Blij dat ik, (niet gehinderd door “te veel kennis”) gewoon met mijn oren, zelf mag bepalen wat ik graag hoor en mooi vind.
N.B.
Heel veel “serieuze popjournalisten” zijn gewoon egotrippers.
;-)
@7:
Flauwekul bijvoorbeeld Genesis, Pink Floyd, Yes en Electric Light Orchestra vallen ook onder symfo en dat waren toch grote namen in de jaren ’80.
Dat je zo’n beetje in geestelijke staat van ontbinding moet zijn om van Illusion – Louis Theme uit je plaat te gaan ligt niet aan die sombere vleermuizen muziek.
De jaren ’80 waren muzikaal heel divers
@9:
Onzin. Elk genre is voor het overgrote deel rommel, de percentages verschillen alleen een beetje. Inderdaad, 90% van symfo is rommel, maar naar mijn eigen bescheiden mening is 99% van de punk rommel. Maar goed, dat is natuurlijk een vrij zinloze discussie.
Mijn punt is dat je nooit kunt stellen dat een bepaald genre per definitie rommel is. Of terecht verguisd wordt. Sowieso heb ik het niet zo op die modetrends in de muziek.
@11:
Ach. Al die bands die je noemt hadden hun piek in de jaren 70, en vooruit, dat liep soms uit tot begin jaren 80 (The Wall b.v.), maar toch was het toen al snel einde oefening. Pink Floyd en Genesis werden vooral goed gevonden als iets-van-toen-wat-nu-voorbij-is. Yes had met owner of a lonely heart per ongeluk even een opleving, maar werd over het algemeen in de muziekpers neergesabelt als hopeloos achterhaald. Oude platen van Yes werden zelfs uitgeroepen tot hopeloos voorbeeld van hoe het niet moest. Let wel, niet per se mijn mening, ik beschrijf enkel de tendens in de muzikale pers van destijds.
Ieder z’n meug. Zo vind ik die Morrissey echt een vreselijk commerciele zeurkous die niet kan zingen. Maar ik ga niemand die daar van houdt voor rotte vis uitmaken.
Ik probeer zelf met de keuzes hier een brede sortering uit veel genres langs te laten komen, en daarbij niet te kiezen voor de bekende namen (kent iedereen toch al). Ook in de toegankelijkheid van de muziek probeer ik een breed palet te laten horen. Soms is dat moeilijker, soms is dat relatief makkelijk, zoals nu (ik snap ook wel dat Illusion niet revolutionair bezig was, maar in de beperkingen van hun genre is het mooi uitgevoerd).
Dat bepaalde keuzes je niet bevallen lijkt me echter niet een reden om beledigend te worden.