Nederland kijkt afkeurend naar de Griekse leenmoraal, maar we hebben onszelf de afgelopen jaren veel meer in de schulden gestoken dan de zuiderlingen. Soms kom je cijfers tegen die heerlijk ontnuchterend zijn. Credit Suisse heeft in zijn jaarlijkse Wealth Report een mooie opsomming gemaakt van de schuldenlast van huishoudens, gemeten over 2000, 2007 en 2012. De laatste is uiteraard een schatting. Wat blijkt? Nederlandse huishoudens hebben zich sinds 2000 flink in de schulden gestoken. Er zijn maar weinig landen die ons op dit vlak kunnen evenaren.
JournalismLab zet meest relevante stukken op een rijtje. Uit een diepte-analyse van de aard van de verschillende abonnementen, blijkt dat mensen het NRC wel willen lezen, maar niet willen betalen.
Conclusie: elke drie minuten verliest het NRC een volwaardig abonnee.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
DATA - In tegenstelling tot hun collega’s in veel andere landen hebben Nederlandse investeerders en beleggers de afgelopen jaren relatief weinig Amerikaanse staatsobligaties gekocht.
Ze hebben daarmee nauwelijks geïnvesteerd in de groeiende Amerikaanse staatsschuld.
Dat blijkt uit cijfers van de Britse krant The Guardian, die zich baseert op het Amerikaanse ministerie van Financiën.
Nederlanders hadden in 2000 12 miljard dollar aan Amerikaanse staatsobligaties in bezit, in 2012 was dat 24,5 miljard dollar (19 miljard euro). Een stijging van ruim 200 procent, maar in absolute aantallen heeft Nederland maar een piepkleine bijdrage geleverd aan het oplopen van de immense Amerikaanse staatsschuld, die inmiddels ruim 16 biljoen dollar bedraagt. Ter vergelijking, in 2002 was dat 6,2 biljoen.
Belgen
De landen om Nederland heen hebben daar veel meer aan bijgedragen. Zo kochten Belgen in de afgelopen 2 jaar voor bijna 127 miljard dollar aan Amerikaanse staatsobligaties. Daarmee verachtvoudigde de hoeveelheid waardepapieren van de VS dat in Belgisch bezit is.
Luxemburg deed daar nauwelijks voor onder, door in ruim twee jaar tijd ruim 100 miljard dollar in de Amerikaanse staatsschuld te steken.
”Vermoedelijk is in België de euroscepsis veel groter. De rente op eigen obligaties stond daar een tijd lang ook erg hoog, en als de euro klapte, zou België weer naar de zwakke frank terug moeten. Zij zagen de dollar als zekerder dan de euro’’, aldus Bob Homan van ING, een expert op dit gebied.
DATA - Vorig jaar zijn bijna 300.000 Nederlanders toegetreden tot de top tien procent van rijkste mensen ter wereld.
Het valt niet mee om in de top tien procent van rijkste wereldburgers te zitten. Jaarlijks vindt een enorme slachting plaats wie er bij hoort en wie niet. Credit Suisse becijferde per land hoeveel mensen er in 2011 tot die top tien behoorde en hoeveel in 2012. De verschillen zijn groot.
Eerst, hoeveel geld moet je hebben om in die rijkste top tien procent te komen?
In 2012 lag de grens op 71.000 USD. Die grens is bezit, minus schuld, dus na aftrek van hypotheken e.d. moet je minimaal 71.000 USD bezitten.
In 2011 zaten 5,7 miljoen Nederlanders daarin. Crisis of niet, een jaar later zijn er meer dan 6 miljoen Nederlanders die tot de rijkste tien procent behoren.
Internationaal gezien doet Nederland het nog prima, want andere Europese landen kregen flink klappen. Dat veel Italianen en Spanjaarden uit de toplaag zouden kukelen, is niet zo’n verrassing, maar ook veel Duitsers haalden de drempel niet in 2012: een verlies van 1,7 miljoen mensen.
Hieronder een overzicht van een aantal onderzochte landen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Waarin de auteur het dilemma van de toekomst van ontwikkelingssamenwerking schetst.
De Adviesraad Internationale Vraagstukken (AIV) vindt dat ontwikkelingshulp anders moet, omdat armoede zich heeft verplaatst. Rond 1990 leefde 7% van ’s werelds armen in middeninkomenslanden, nu ligt dat rond de driekwart. Dit komt met name door China en India. Deze verschuiving biedt een dilemma: richt je je met ontwikkelingshulp op landen waar 50% onder de $1.25-grens leeft (Sub-Sahara Afrika) of op landen waar dat ongeveer 30% (India) of 15% is (China), maar waar de absolute aantallen armen zo veel groter zijn?
De AIV vindt in ieder geval dat “een arm gezin in een middeninkomensland […] evenzeer onze aandacht verdient als een gezin in een laag inkomensland.” Maar uit een Eurobarometer (p.22) die toevallig ook net uit is, blijkt dat de rest van Nederland – en van Europa – daar heel anders over denkt.
55% van alle Europeanen vindt dat ‘emerging economies’ die snel groeien (zoals India, China en Brazilië) geen hulp meer mogen krijgen. In Nederland is dat zelfs 71%. Nederlanders vinden sowieso dat het best wat minder mag met ontwikkelingssamenwerking, (hoewel het de vraag is waar ze dat op baseren).
Wat dit voor het AIV-advies betekent is niet meteen duidelijk. De “aandacht” die Nederland volgens de AIV aan het Chinese gezin moet besteden, lijkt vooral een dialoog met de regering en maatschappelijke organisaties te zijn, zodat de Chinezen zelf iets aan de inkomensongelijkheid, het bestaansminimum, mensenrechten en milieu gaan doen. Het blijft in het midden of dat Nederland veel geld zou moeten gaan kosten, en of dat van de middelen voor Afrikaanse landen af gaat.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Hoe ga je om met banken die op de afgrond balanceren? Laat ze maar vallen, net als in IJsland. Dit filmpje legt in één minuut uit waarom.
INTERVIEW - Een interessante aflevering van Bill Moyers Journal over plutocratie in Amerika. Bill Moyers, heeft een lange carriere achter de rug als journalist en woordvoerder in het Witte Huis. Hij is ook onversneden liberal, maar tevens genuanceerd. Zijn praatprogramma’s zijn vaak erg diepgaand.
Dit keer heeft hij journalist Matt Taibi (Goldman Sachs is een vampire squid) en Chrystia Freeland, een Canadese journaliste (onder andere Financial Times), die veel over plunderende kapitalisten heeft geschreven.
Ga er even lekker voor zitten.
zouden we een stuk rijker zijn…
Derivaten trekken een spoor van vernieling door publieke sector
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.