Ouders van nu maken handig gebruik van nieuwe technische ontwikkelingen om toezicht te houden op hun kroost. Is dat in het belang van het opgroeiende kind? Of draait het vooral om de ouders en hun onzekerheid? vraagt pedagoog Peter Hoffenaar zich af.
Ouders hoeven tegenwoordig geen genoegen meer te nemen met een babyfoon waar alleen geluid uit komt. De nieuwste modellen zijn uitgerust met een camera, en soms zelfs met nachtzicht. Via WiFi is de baby overal in huis te horen en te zien op een ontvanger met een klein kleurenscherm. Maar het signaal van de camera kan ook door de tv opgepikt worden zodat papa en mama ‘live’ op hun eigen opvoedkanaal kunnen zien hoe zoetjes de baby ligt te slapen.
Voor wie zo’n draadloos videobewakingssysteem onvoldoende vindt, zijn er bewegingsmelders die direct waarschuwen als peuters het wagen uit hun bedje te kruipen. Hetzelfde technologische snufje, maar nu in de vorm van een matje met bewegingssensor voor in de wieg, garandeert dat ouders een alarmsignaal ontvangen als de ademhaling plotseling stokt.
Moderne babyfoons zijn niet alleen populair bij gadgetfreaks, maar aantrekkelijk voor een grote groep ouders. Is dit omdat ze de mogelijkheid geven alle zorg en aandacht te geven die de baby verdient? Of beheerst angst het leven en de opvoeding van ouders van nu en moet de technologie zorgen voor een veilig gevoel?
Margaret Nelson, hoogleraar sociologie aan Middlebury College in de Amerikaanse staat Vermont, doet onderzoek naar de invloed van technologische veranderingen op de opvoeding. In 2008 publiceerde ze in Journal of Family Issues over de inhoud van 102 online productbeoordelingen van babyfoons. Naast de mening van iedere recensent over technische aspecten, zoals de helderheid van het geluid of het bedieningsgemak, viel tussen de regels door veel te lezen over wat moeders met het apparaat doen en hoe ze de opvoeding beleven.
Het eerste dat de Amerikaanse sociologe opviel, is dat de babyfoon niet alleen uit de kast gehaald wordt voor een gezellig avondje bij de buren. Eén van de moeders vond de ademhaling van haar baby zo rustgevend dat zij ook onder de douche en bij het doen van de was bleef meeluisteren. Een andere moeder was zo verknocht geraakt aan het veilige idee van een slapende baby op een waakzaam sensormatje dat zij serieus overwoog haar toevallig in de box in slaap gevallen baby te wekken. Uiteraard om hem vervolgens terug in de wieg te kunnen leggen.
De recensenten deelden het gevoel dat het normaal is om voortdurend ongerust te zijn over het wel en wee van je baby. Het grootste deel was van mening dat babyfoons onmisbaar zijn. De baby is immers een kwetsbaar wezen, dat geen moment aan zijn lot kan worden overgelaten. Dat zou je overbezorgdheid kunnen noemen, maar sommige productbeoordelingen gaven aanleiding om te spreken van ernstige opvoedingsonzekerheid of van regelrechte achterdocht. Zo prees een ouder zijn babyfoon aan omdat die zo geschikt was om het spel van zijn kroost boven op de zolderkamer te kunnen volgen. Indien nodig riep hij de kinderen met de stem van god, dat wil zeggen via de ingebouwde intercom, tot de orde. De Britse socioloog Frank Furedi, schrijver van het boek ‘Paranoid Parenting’ en hoogleraar aan de Universiteit van Kent, lijkt zo gelijk te krijgen. Hij beweert al langer dat ouders tegenwoordig in alles dat zich buiten hun zicht afspeelt gevaar zien, terwijl ze dat vroeger spelen noemden.
Uit het onderzoek van Margaret Nelson komt het beeld naar voren van een groep moeders die liever vertrouwt op een knipperend lampje dan op hun eigen opvoedingsinstinct. Van de ruim honderd recensenten was er slechts één moeder die twijfelde aan het nut van de babyfoon en dat was omdat de consultatiearts haar had geadviseerd niet bij ieder geluid meteen uit bed te springen.
Een zinnig advies, want baby’s krijgen zo de kans zich zelf weer in slaap te sussen. Big Momma profiteert ook, want zij slaapt eindelijk weer eens een paar uur achter elkaar. En als ook wat oudere kinderen iets vrijer gelaten worden, kunnen ze voor zichzelf uitvinden hoe een ruzie uitgepraat kan worden of hoe je de goede vrede bewaart tijdens een zwaardgevecht. Kortom, zijn ouders niet een beetje egoïstisch bezig als ze kinderen zulke levenslessen onthouden puur en alleen voor hun eigen gemoedsrust?
Foto: Flickr / Lisa Rosario Photography
Reacties (17)
Zeer interessant. Vandaag nog met twee jonge (aanstaande) moeders, en tegelijkertijd collega’s, een gesprek gehad waarin ze me trots vertelde over alle camera’s dingen etc.
Het leeft in ieder geval onder de doelgroep
Wellicht gerelateerd (over verwende nesten in de VS): http://www.newyorker.com/arts/critics/books/2012/07/02/120702crbo_books_kolbert?currentPage=all&mobify=0
Ik zeg: minder toezicht. Meer vertrouwen (op eigen kunnen en op die van het kind).
En zijn er dan ook mensen die zich afvragen waarom ‘ouders’, zeker de eerste verse maanden, zo bezorgd zijn? Gerustgesteld worden door ieder zuchtje en beweging? Het zou ook namelijk zo kunnen dat het instinct is en geen overbezorgdheid.
Van nature is een baby gewoon nog niet ‘af’ en heeft de nabijheid van de verzorger ook gewoon nodig en dat voelt de verzorger (onbewust) ook wel. Alleen is dat momenteel, in deze regionen, niet maatschappelijk geaccepteerd. En dan verkoopt techniek die, hoe krom ook, tegemoet komt aan de instinctieve behoefte aan nabijheid, best wel.
Voor als de kinderen groter zijn, dan is het inderdaad van de idiote om ze niet de ruimte te geven alleen of met elkaar dingen uit te zoeken. Maar voor mij staat het een los van het andere.
Deze foto laat zien hoe het niet moet, leg je baby altijd op zijn/haar rug in bed en schaf al die apparatuur af, check een of tweemaal per avond of je kind rustig slaapt en vertrouw op je intuïtie.
http://www.wiegedood.nl/veilig-slapen
Dat is wellicht statistisch gezien het veiligst en daarmee het beste advies in de angstcultuur waar we in leven. Het is echter volstrekt onnatuurlijk. Kinderen slapen veel beter op hun buik – langer, dieper, rustiger, sneller – en gaan zodra ze het ook maar een beetje kunnen veel liever op hun buik slapen. Op de rug slapen in westerse bedden leidt bovendien tot afgeplatte achterhoofden en andere problemen met de houding en de vorm van de schedel. We zijn bereid om onze babies buitengewoon veel comfort af te nemen en zelfs de kans op een permanent misvormde schedel te vergroten om een werkelijk microscopisch kleine kans op overlijden ietsiepietsie te verminderen. Het aantal kinderen met misvormde schedels is sinds dit rugslaapadvies breed werd ingevoerd schrikbaren geexplodeerd. 10% van alle babies heeft een misvormde schedel, een kwart daarvan moet ervoor behandeld worden. Het is maar wat je een goed advies noemt…
Mijn advies: leg je baby zo veel mogelijk op zijn buik of zij en blijf bij hem/haar in de buurt. Of laat hem op een meer natuurlijke wijze tegen je lichaam aan slapen. Op de rug slapen is een typische westerse oplossing voor een typisch westers probleem, namelijk dat we babies het liefst zo snel mogelijk in hun uppie ergens wegstoppen op een plat matras.
Overigens slaapt zo’n 13% van de volwassenen op zijn/haar rug. De rest prefereert de buik of de zij. 41% blijft van baarmoeder tot overlijden een sterke voorkeur houden voor de foetushouding.
Er is voor ouders die op safe willen spelen en het baby toch enig comfort willen bieden trouwens de zgn. zijslaper, waarmee je baby op zijn zij kan liggen zonder op zijn buik te kunnen belanden.
Ga je gang boy, je zal het wel beter weten!
lekkere reactie dan.
Wat dacht je van dat je in deze situatie hetzelfde instinct toepast als in al die andere? De kans op wiegedood is miniem, ook bij het op de buik slapen. De vraag is niet wat gemiddeld werkt, maar wat voor dat ene kind (of in mijn geval die drie) het beste resultaat oplevert. Onze jongste is een buikslaper. Van heel kleins af aan wist hij zich lost te wurmen en lekker naar zijn buik te draaien. Sliep er op zich – voor zover wij konden zien – niet beter of dieper door, maar wij merkten het als hij wakker was: vrolijker en flexibeler.
Die misvormde schedel is heeeeeeel eenvoudig te voorkomen , en – mits vroeg genoeg ontdekt – goed te herstellen.
Tuttuttut mensen, nu niet zo overmoedig doen, en zeggen dat technologie “evil” is. Babyfoons bestaan al tientallen jaren en het is een prima hulpmiddel.
Tip: neem niet een babyfoon met camera – die beperken het bereik van het signaal nogal.
De baby is immers een kwetsbaar wezen, dat geen moment aan zijn lot kan worden overgelaten.
Het is bij mijn weten alleen in westerse culturen normaal om je kind uberhaupt alleen te laten. Vanaf dag 0 op een eigen, apart kamer, is ook gewoon heel erg raar. Toch doen de meeste westerse ouders dit rustig. Bij andere primaten en in vrijwel alle andere culturen is dit volstrekt abnormaal. Kinderen vervolgens langdurig alleen laten terwijl ze zich daarvan bewust zijn kan leiden tot separatieangststoornis die op latere leeftijd tot allerlei andere stoornissen kan uitgroeien.
De kinderbescherming zal er ook zo tegenaan kijken.
Wij laten onze kinderen – zodra we hun slaapgedrag goed kennen – gerust een kwartiertje thuis terwijl we bijvoorbeeld even boodschappen doen. Daar praten we echter niet over. Als een van die malloten van de kinderbescherming het hoort, gaan ze je lastigvallen. Los daarvan gaat de babyfoon altijd mee zodra we buiten gehoorsafstand zijn.
vanaf dag 1? ik ken vrijwel niemand die dat doet/deed. wiegje of reiswieg op de ouderslaapkamer en pas na een paar weken ’s nachts alleen. Al is het alleen maar vanwege de meters lopen die je bespaart bij nachtvoedingen
Ik ken er opvallend veel…. Onze kleintjes slapen overigens tot ze ruim 1 zijn bij ons op de kamer. Uit pure gemakszucht, vooral:p
ruim 1…. dan heb je publiek tegen de tijd dat je je partner eens op een andere manier in bed tegenkomt dan slapend of zogend
Geen commentaar. :p
DECT babyfoons met hoogfrequente straling zijn schadelijk voor baby’s, toch werken de meestverkochte apparaten allemaal met dit systeem. So much for security.
Hahahahahahahahahahaha…zelden zo’n domme opmerking gezien. Zeker met je hoofd in de magnetron gezeten?
Aanvullend. Kaat Schaubroeck gaat in haar boek ‘Een verpletterend gevoel van verantwoordelijkheid’ uitgebreid in op de angst om het niet goed genoeg te doen. Als het gaat om zorgzaam en onzeker zegt zij: “Juist omdat ouders zo’n fundamentele behoefte hebben om hun kinderen te beschermen, kunnen ze haast niets anders dan helikopterouders worden, altijd bereid om nog een extra inspanning voor hun kinderen te leveren. Daar komt nog bij dat ze ook vanuit commerciële hoek steeds weer gewezen worden op de mogelijkheid om kinderen een perfect leven te bieden, in een omgeving die veilig, stimulerend en liefdevol is, als ze maar bereid zijn voldoende te investeren” (p. 134).
En over helikopterouders en hun kinderen:
http://www.psychologicalscience.org/index.php/video/helicopter-parenting-discourages-kids.html
Zodra de techniek aangeboden wordt om de ongeboren vrucht in de gaten houden, dan zal ook dat verkocht worden. Als aanstaande mama dan slaapt, wordt de surveillance overgenomen door de meldkamer. Een heel geruststellende gedachte.