Escape’s reactieblokje doet het niet, dus ik klom gewoon op deze zeepkist. Kuifje vroeg zich af wie er vandaag aan de dag nog een bed-in-for-peace houdt, zoals John Lennon en Yoko Ono ooit (zie het onvolprezen programma Het uur van de wolf).
Ik reageerde dat Lennon in die tijd inderdaad een beetje de weg kwijt was. Maar Laurens (die ouwe hippie) riep meteen dat Lennon juist de Michael Moore van de vorige eeuw was!
Welnu, als je het mij vraagt was Lennon qua wereldvreemdheid eerder de Michael Jackson van de vorige eeuw.
John Lennon geloofde echt dat hij eens eventjes de wereldvrede zou bewerkstelligen door zich niet te scheren en in bed te blijven liggen. In de documentaire (die zaterdag herhaald wordt) zag je hoe diep gekwetst hij was toen bleek dat anderen in hem niet de Heiland zagen die hij dacht te zijn. Alles mislukte, festivals gingen niet door, etc.
Dat het allemaal zo goed bedoeld was, maakt het voor mij alleen maar tragischer.
Reacties (5)
Naief of niet, hij is wel degene die achteraf kan zeggen: “Ik heb wat geprobeerd.” Hij had dan ook wel het geld en de invloed. Liever een naieveling die zich inzet voor het goede dan een realist die zich inzet voor het foute. Je moet die naieviteit ook zien in de tijdsgeest: het waren de jaren 60.
En tragisch, tja. Hij zal vast teleurgesteld zijn geweest, maar toch is hij zich in de jaren daarna met zijn muziek blijven inzetten voor vrede en emancipatie.
En die vergelijking met Moore: Moore is iemand waarbij zijn eigen cynisme in de weg staat van de waarheid. Bij Lennon was dat zijn naieviteit. Zo zie je dat Moore nog wel eens feiten wil verdraaien om zijn eigen waarheid te creeeren.
De documentaire was een beetje raar. Een gat tussen ’69 en ’80. 1980 dat was tragisch.
Ik lig ook veel in bed tegenwoordig. Alleen een beetje weinig media aandacht.
Niet naïever dan iemand die denkt dat hij Irak in een paar dagen kan veroveren.
Ik snap dat hierover nog best dieper over gedebatteerd kan worden. Maar waarom in de categorie Raarrr?
Wat ik denk:
Zelfs tegen Al Capp, die het tweetal allerlei grove beledigingen naar het hoofd wierp, bleef John de vredestichter bij uitstek. Netjes en welbespraakt. Maar daarmee redt je het niet meer mee anno 2003. De toon van vredesactivisten is een stuk agressiever geworden.
De gelijkenis met Moore trek ik alleen omdat het ook hier een bekendheid betreft die de media bewust gebruikt om zijn zegje te doen. Bij zowel Lennon als Moore sprong de vonk echter niet echt over.
Waarom in de rubriek Raarrr? Weet ik eigenlijk ook niet. Van de directie moet ik altijd een rubriek kiezen. Meestal doe ik maar wat.
Over John Lennon: ik ben een groot fan van de man.