Samantha Fish is een 34-jarige bluesrockartiest uit Kansas City. Ze timmert sinds haar achttiende aardig aan de weg: inmiddels heeft ze al een dozijn muziekalbums op haar naam staan, en nog veel meer prijzen voor beste artiest.
Douce Dame Jolie is een lied van de 14e eeuwse componist en dichter Guillaume de Machaut, een spilfiguur in de ontwikkeling van de Ars Nova-muziekstijl. De Machaut was kannunik en koorheer in verscheidene steden (Verdun, Arras), waaronder voor de kathedraal in Rheims.
De Machaut was echter ook actief in het politieke leven. Zo was hij tussen 1323 en 1346 secretaris van de graaf van Luxemburg en latere vorst van Bohemen. Hij vergezelde Johannes I op diens vele reizen, waaronder menige veldtocht. Nadat Johannes overleed, trad hij in dienst van diverse andere wereldheersers.
Liefde kan ook een grimmig obsessieve vormen aannemen, weet Anna Calvi te vertellen. De tekst klinkt romantisch, de gitaarsolo’s gewelddadig.
Wat gebeurt er als je Nirvana’s Smells Like Teen Spirit speelt in de stijl van surfrock? Let’s find out!
In 1986 werd synthpopband Talk Talk gevraagd op te treden op Montreux.
Het optreden maakte deel uit van hun toernee om The Colour of Spring te promoten en de vaste bandleden werden aangevuld met een extra gitarist, twee percussionisten en twee toetsenisten.
Een lief liedje van Linda Ronstadt, gecovered door jazzmuzikant Dave Neves. En in geen velden of wegen een autotune te bespeuren.
Dit weekend kwam ik een filmpje tegen van een 75-jarige Grace Jones die negen minuten lang een hoelahoep in de lucht weet te houden op de klanken van dit nummer.
Helaas was de beeldkwaliteit niet om aan te zien. Daarom deze versie, geproduceerd door Trevor Horn.
Damon Albarn (leadzanger van Blur en Gorillaz) blijkt gewoon over een fraaie, diepe zangstem met een warm timbre te beschikken.
Jammer dat we die niet terughoren op z’n studioalbums.
Robert Finley is een oude rot in het vak. In 2016 maakte hij zijn comeback. Met ‘Sneakin’ Around’ houdt hij een terugkerend thema in de Bluesmuziek in ere: vrouwelijke ontrouw.
U bent vermoedelijk vertrouwd met het geluid van Dick Dale doordat Quentin Tarantino een hit van hem gebruikte in Pulp Fiction.
De surfrocker werd na een concert eens uitgedaagd door een knaap dat hij vast geen pakkend deuntje kon maken op één snaar. De half-Libanese Dale herinnerde zich hoe zijn oom ‘Misirlou‘ speelde, en de rest is geschiedenis.
John Cooper Clarke is, zullen we maar zeggen, de Engelse versie van Jules Deelder. Dat ligt niet alleen aan het zwarte colbert en zonnebril.
Clarkes voordracht doet soms zelfs zozeer aan de eermalige Rotterdamse nachtburgemeester denken, dat ik me afvraag of hij de kunst wellicht stiekem van de Nederlander heeft afgekeken.
De ‘Bard van Salford’ trad echter ook op met band, en dat levert af en toe nog een lekker nummer op ook.
Op Youtube zit een Amerikaanse knul die irritant hyper allerlei Nederlandse plaatsen en plaatsjes bezoekt en van puberaal commentaar voorziet.
Hij maakt echter ook remixes, en dat klinkt lang niet slecht.