Tip uit de comments (h/t Sikbock): de Black Pumas met hun hitsingle Colors. Met meer dan negen miljoen kijkers op de teller zou je bijna gaan geloven in een revival van echte, ambachtelijk gemaakte muziek. De Black Pumas bewijzen in ieder geval dat de oude Motown-sound nog springlevend is.
Deze zoon van John Lennon en z’n kompanen doen de hoogtijdagen van de progrock herleven met deze cover van King Crimson. Met een bandnaam als The Claypool Lennon Delirium weet je ongeveer wat je kunt verwachten.
De zorgverzekeraar is GGZ-leverancier De Parnassia Groep, met filialen in Noord-Holland, Haaglanden en Rotterdam Rijnmond, nog 16 miljoen verschuldigd. Dat geld wil VGZ niet betalen.
VGZ vindt namelijk zij voor De Parnassia Groep mag dicteren dat deze slechts tweeduizend cliënten met een VGZ-verzekering per maand mag aannemen. Dat is namelijk de hoeveelheid uren die VGZ bij Parnassia contractueel heeft ingekocht.
¨Psychische problemen lossen zich meestal vanzelf wel op. Je kunt beter niets doen. Mensen herstellen spontaan en dat maakt dat de meeste psychische hulp niet zinnig is¨. Ik heb de uitspraak niet kunnen traceren, maar volgens psychiater en lid van de raad van bestuur van Parnassia Marc Blom is ‘ie afkomstig van niemand minder dan oud-minister van Volksgezondheid Ab Klink, inmiddels alweer zes jaar lid van de raad van bestuur van VGZ.
Tame Impala heeft alvast een single uitgebracht van het aankomende album The Slow Rush, dat half februari uitkomt. Qua tekst en compositie zitten de eerste vier minuten goed elkaar. Daarna gaat het nummer via een bruggetje over in wat de epiloog moet voorstellen maar in feite een ander, veel saaier liedje is.
En waarom denken makers van elektronische muziek toch dat je niet hoeft te kunnen zingen om een lied ter gehore te kunnen brengen? De autotune trekt toch alles wel recht? Huur dan liever een werkloze zanger in. Die moet ook eten, tenslotte.
DakhaBrakha (niet te verwarren met Dakh Daughters, een andere telg uit de Dakh-familie) is een Oekraïens folk-fusiongezelschap, die moeiteloos volkswijsjes mengen met jazzritmes, bluesharmonieën en hip-hoprijmpjes. De bandleden zijn ook nog allemaal multi-instrumentalist.
DakhaBrakha is een muziekproject van het DAKh Centrum for Hedendaagse Kunst in Kiev, een plek voor avant-garde theater. Leuk weetje: Dakh betekent ook ‘dak’ in het Oekraïens. Zal wel iets met de verwantschap van Indo-Europese talen van doen hebben. DakhaBrakha betekent zoveel als GeefNeem. Oorspronkelijk is het opgezet als musicale theatershow. Het kwartet timmert alweer meer dan tien jaar aan de weg.
In 2012 bracht de Vlaamse band Hooverphonic een plaat uit met hun oeuvre zoals het eigenlijk bedoeld was: met een groot symfonisch orkest ter begeleiding. De jonge zangeres Noémie Wolfs neemt de vocale partijen voor haar rekening. Persoonlijk ben ik geen fan van dat fluisterzingen, maar de hoorns en strijkers maken alles goed.
Akua Naru is een Amerikaanse spoken word, soul en hip-hopartieste. Ze is tevens een gediplomeerd hip-hopgeleerde, die de rol van vrouwen in deze kunst heeft gearchiveerd. Ze woont echter in Europa.
Naru was born and raised in Connecticut in a family that went to church and played gospel music. At the age of nine, Naru’s uncle introduced her to hip hop music. It was Akua’s grandmother who took her to church, where she met strong, assertive women in the community, which led to her interest in the revolutionary ideas of Angela Davis, Malcolm X and Assata Shakur.
Voor de hand liggend dus, dat ze blijkens dit gedicht helemaal opgewonden raakt van verlangen naar een zeker intelligente, welbespraakte zwart heerschap uit de onderklasse.
Christian had de rauwe nachtclubstem van Sharon Kovacs vorig jaar al ontdekt. Maar hoe klinkt Kovacs (Hongaarse naam trouwens) met het volledige arsenaal van het Metropole Orchestra rond zich?
Als de tekst singer-songwriter Kaz Hawkins een brok in de keel bezorgt, is dat omdat het haar levensverhaal bezingt.
Verslaafd, depressief en half doodgeslagen door haar ex, werd ze er doorheen gesleept en bovenop geholpen door een vriendelijke agent en een betrokken arts. Terwijl ze lag dood te gaan op de vloer, zag ze het gezicht van haar reeds overleden moeder voor zich. Die sprak haar moed in: “You can do this, it’s just one more fight.”
Het is vandaag precies een eeuw geleden dat in Nederland de eerste radio-uitzending plaatsvond. Ingenieur Hans Idzerda produceerde op 6 november 1919 vanuit zijn studio in Den Haag de eerste radiouitzending in Nederland (en de eerste commerciële uitzending ter wereld).
In deze ode aan de radio brengen de heren van Rammstein in herinnering hoe het beluisteren van Westerse radio een clandestiene bezigheid was in de voormalige DDR. De radio verbond de DDR-burgers met wat er in de wereld te koop was. De videoclip verwijst naar de angst voor repressieve regimes om de controle te verliezen over wat mensen denken, en de bevrijdende kracht van nieuwe techniek.
De nog jonge Sebastiaan Wolswinkel zou zich weinig gelegen hebben laten liggen aan besluiten van het bestuur, en privé-opvattingen verkondigen in de media die niet stroken met de partijlijn.
Professionele artiesten en straatmuzikanten over de gehele wereld coveren The Weight uit 1968, en dat swingt. Playing for Change (pun intended) is een non-profit muziekproject, dat de wereld wil verbinden door middel van muziek. Dat lukt best aardig als je dit staaltje mixtechniek zo ziet.