Een paar jaar geleden wees ik al eens op de bizarre muziekfilm ‘True Stories’ van David Byrne (Talking Heads). Hier een fragment met de legendarische Roebuck ‘Pops’ Staples van de Staple Singers in de rol van voodoopriester.
U kent Gil Scott-Heron mogelijk van het gedicht: ‘The Revolution will not be Televised‘. Maar Scott-Heron heeft nog veel meer maatschappelijk geëngageerd materiaal.
‘We Almost Lost Detroit’ verwijst naar de bijna-atoomramp, toen de nucleaire reactor van Fermi 1 in de buurt van Detroit een gedeeltelijke meltdown kende in 1966.
Ze worden vergeleken met Joy Division, Ultravox, The Killers en The Editors. Natuurlijk komen ze uit Londen. Ik mis een goede ‘hook’ zoals dat heet in het muziekjargon, maar dat heldere gitaargeluid spreekt me altijd wel aan.
Op zijn tweede leerde Cory Henry het Hammond orgel bespelen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ‘ie zijn kunsten vooral in de kerk heeft geleerd, maar daarover kan ik zo gauw niets terugvinden.
De als Leon Morris geboren jazzdrummer Idris Muhammad (1939 – 2014) bekeerde zich in de jaren ’60 tot de islam, zoals wel meer zwarte Amerikaanse jazzmusici.
Dat was de tijd dat de islam nog ‘cool’ was en door behoorlijk wat zwarte Amerikanen als emancipatievehikel werd gezien, omdat het een alternatief vormde voor het witte christendom dat hen was opgedrongen.
Junge Römer is de titeltrack van het tweede album van de Oostenrijkse poplegende Falco (‘Jeanny’, ‘Rock Me Amadeus’). Het werd een jaar uitgebracht na ‘Let’s Dance’ van David Bowie, dus dat de funky gitaarrif aan die van Nile Rodgers doet denken, zal geen toeval zijn.
‘Junge Römer’ was tevens de Oostenrijkse term voor yuppen, zoals die zich in de jaren ’80 lieten gelden.
Floyd Lloyd Seivright was een Jamaicaanse reggae-artiest, die een oeuvre heeft nagelaten waar de meeste mensen slechts van kunnen dromen. Als je niet beroemd wordt, moet je gewoon veel en hard werken.
Wat kon ze toch heerlijk in de microfoon hijgen. Pianogodin Tori Amos schudde midden jaren ’90 melodiën uit haar Bösendorfer alsof het reclamedeuntjes waren. Terwijl ze naar eigen zeggen geen noot kan lezen.
Blood, Sweat & Tears is een jazz/bluesrockband in wisselende formaties die gedeeltelijk uit Canadezen en deels uit Amerikanen heeft bestaan. Dit bluesnummer dateert van hun debuutalbum uit 1968, Child is Father to the Man.
Paweł Zadrożniak is een Poolse computergeek die een huispierement gebouwd heeft van 64 floppy drives, 8 hard disks en 2 scanners. Die programmeert hij zodat er bekende deuntjes uitkomen. Hé, ’t is een hobby.
Van alle televisiedominees is Kenneth Copeland misschien wel de engste. Hij levert met zijn bizarre fratsen ook een hoop vermaak op. Volgens sommige bronnen heeft ‘ie een vermogen van 300 miljoen dollar bij elkaar geluld.
En gezongen, want eigenlijk is ‘ie z’n roeping als Vegas-artiest misgelopen.
Siouxsie and the Banshees was een post-punk band die vanaf de jaren ’80 enorm invloedrijk was in de gothic scene. Susan Janet Ballion (alias: Siouxsie Sioux) is inmiddels 63, en maakt nog steeds muziek.