Phish staat bekend als een jam-band, hetgeen met zich meebrengt dat ze niet gemakkelijk in een hokje te vangen vallen.
Volgens muziekblad Rolling Stone is Phish een van de invloedrijkste bands van de jaren negentig. Billy Breathes was hun zesde studioalbum uit 1996.
Tomorrow’s People was een inmiddels obscuur geworden soul-discoband uit de undergroundscène in Chicago. ‘Open Soul’ stamt van hun gelijknamige langspeelplaat uit 1976.
Die werd enkele jaren terug opnieuw uitgebracht op het platenlabel van DJ Floating Points.
She Wants Revenge is een Californische rockband die alweer twintig jaar meegaat. Hun muziek viel onder andere te horen in American Horror Story, op speciaal verzoek van Lady Gaga.
In 2006 trokken ze erop uit met Depeche Mode en Placebo.
Soma was het kernstuk van de tweede plaat van de Smashing Pumpkins, Siamese Dream (1993).
Het nummer begint als een wiegeliedje. Dat is geen toeval, want volgens SP-zanger Billy Corgan is het “gebaseerd op het idee dat een liefdesrelatie bijna hetzelfde is al opium: het doet je langzaam in slaap vallen, het kalmeert je en geeft je de illusie van zekerheid en veiligheid.”
Rachel Sunter is een Canadese pianiste en zangeres die haar eigen muziek produceert.
Haar geluid bestrijkt een palet van synth-georiënteerde Sylvan-Esso geïnspireerde pop en alt-rock jams à la Radiohead, zo schrijft ze zelf. Met hier en daar een kaalgestripte cover.
De Trip Hop is een muziekgenre dat opkwam in Bristol in de late jaren tachtig met artiesten als Tricky (Adrian Thaws). Trage beats en een elektronische bewerking, gepaard met jazz, soul, funk, dub, and rap-invloeden kenmerkten deze stijl.
Trip hop-acts als Massive Attack, Portishead en Tricky werden in de jaren negentig wereldberoemd.
Johnny Cash zingt hier een lied van Sheryl Crow, en weet er een wereld aan gravitas mee te geven.
Crow nam het nummer op voor haar debuutalbum, en volgens haar zeggen belde Cash regelmatig om te vragen wat ze precies met een bepaalde tekstwending bedoelde.
Igor Paspalj is een van oorsprong Kroatische gitarist met een formidabele staat van dienst. In 2020 won hij de Electric Guitarist of the Year-competitie van Guitar World.
Tegenwoordig opereert hij vanuit Abu Dhabi in Dubai.
Dat u het even weet.
Als alle passiespelen, Bach-uitvoeringen en Jesus Christ Rockopera-vertolkingen iets duidelijk maken, dan is het wel dat antieke auteurs wisten hoe ze een effectief drama moesten ensceneren.
Na tweeduizend jaar nog steeds uitverkochte zalen. Daar zou menig Griekse of Romeinse toneelschrijver jaloers op zijn geweest.
Deine Lakaien maakt eigenlijk een soort gotische, duister-romantische syntpop. Lekker zwaar op de hand en dramatisch, net als de haardracht en oogschaduw van zanger Alexander Veljanov.
Zet er een jaren ’90 clubbeat onder en het wordt ineens een stuk vrolijker. Opgeruimd. Prima deuntje om huiselijke klusjes op te doen zo.
Zelf had ik nog niet eerder van My Dying Bride vernomen, maar uit het Sargasso-archief begrijp ik dat zij depri-metal maken. Doem en ongloed.
[D]e muziek die My Dying Bride maakt is geen snelle gillende metal gemaakt door mannen in strakke spendex in beren vellen. Het tempo ligt tergend traag, de teksten zijn poëtisch en het gebruik van viool en keyboard wordt niet geschuwd. Maar het is boven alles vooral lood- en loodzwaar.