De Volkskrant vindt kennelijk dat er nog niet voldoende ge-moslimbashed wordt, en plaatst een stuk op de opiniepagina. Teneur: moslims worden op alle mogelijke manieren voorgetrokken. De voorbeelden van “voortrekken” die er gegeven worden zijn van een onthutsende kleinzieligheid.
Want het is me toch een schande dat sommige zwembaden een eigen gescheiden zwemuurtje hebben. Daar gaat de wereld aan ten onder.
Paul Roland wilde vroeger niet deugen. Het schijnt zelfs dat hij het weeshuis waar hij opgroeide in de fik zette…
Julian Cope is een Brits rocker, musicoloog, auteur, archeoloog, antiquair, dichter, en activist, kortom, een veelzijdig mannetje. Hij begon zijn muzikale carriere bij The Teardrop Explodes, – je moet wel een dichter zijn om zo’n bandnaam te verzinnen!
Halverwege de jaren 80 begon hij voor zichzelf. In veel van z’n platen komt de milieuactivist in hemzelf naar voren, zoals op b.v. Autogeddon en Peggy Suicide .
Maar hij doet natuurlijk ook aan sex – maar wel veilig…
Weilheim in Oberbayern was in de jaren 90 een uiterst hip stadje waar op iedere heuveltop weer een andere band zat te spelen. Althans, zo leek het, want al die bandjes (Lali Puna, Notwist, Tied & Tickled Trio, etc) bleken uiteindelijke weer neer te komen op het kliekje muzikanten dat zich verzamelde rond de broers Markus & Micha Acher.
De band Notwist was een van de belangrijkste vlaggeschepen: duitse indie-rock met het ene been stevig in de electronica, en het andere stevig in de jazz. De band bestaat nog steeds, maar Shrink uit 1998 wordt vaak als hun beste werkje beschouwd.
Bob Brozman was een bijna legendarische Amerikaanse blues-gitarist en ethno-musicologist. Hij reisde de hele wereld over, en nam onder andere muziek op van Hawaii en Papua Nieuw Guinea. Hij werd beschouwd als een lopende muziek-encyclopedie. Hij was gespecialiseerd in de slide gitaar.
Hij is helaas in 2013 overleden.
Aldus een rapport van de Algemene Rekenkamer, zo bericht de Volkskrant. Weinig verrassend, want dit riepen de critici al ruim voor de aanleg. Verantwoordelijke bewindslieden: Eurlings en Schulz.
Wedje doen: dit heeft geen enkele consequentie voor zittend minister Schulz. Terwijl dit toch typisch een geval is van stokpaardjes doordrammen, doelbewuste begrotingssjoemelarij en sprookjesopbrengsten voorgoochelen waarvoor een minister de laan uitgestuurd dient te worden.
Soms weten artiesten kennelijk van gekkigheid niet wat voor bandnamen ze moeten verzinnen. Sleepytime Gorilla Museum is een experimentele Amerikaanse rockband uit Californie. Ze gebruiken veel zelfgemaakte instrumenten, zoals een soort grote slagpiano en allerlei keukengerei.
Hier van hun plaat uit 2004.
Manorexia is niemand minder dan Jim Thirlwell. Deze Australier genoot in de jaren 80 enige faam in kringen van alternatieve radicalen, onder een hele serie van namen waarin de term Foetus een centrale rol speelde. Foetus was berucht vanwege zijn niet aflatende reeks aan volstrekt compromisloze experimentele post-punk albums die anti-alles waren, maar vooral anti-rock, anti-conventies en anti-braaf. Elke plaat had een titel die bestond uit een vier-letterig woord (Nail, Hole, Gash, Thaw, etc etc), en de hoezen stonden bomvol van totalitaire symboliek.
En de beste meneer bestaat nog steeds, want om de zoveel tijd ziet nog steeds een nieuw Foetus-album het levenslicht (de laatste, Soak, verscheen in 2013). Maar da’s een ander verhaal.
Al wat niet in het Foetus-concept past verschijnt onder een aantal andere namen, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De schreeuwlelijk van weleer levert nu filmmuziek af, en dirigeert zelfs bij tijd en wijle een orkest.
Ook zijn werk als Manorexia staat in schril contrast met het vroegere Foetus-werk.
Dat moeilijke albums die menigeen zou kwalificeren als “freakerig gepiel” het kunnen schoppen tot (bijna) mainstream succes bewijst Frank Zappa’s Jazz From Hell uit 1986. Het is het eerste Zappa-album dat (bijna) volledig gemaakt is op een synthesizer, de synclavier, een apparaat dat het mogelijk maakt geluiden te samplen, te manipuleren, en vervolgens toe te wijzen aan toetsen op een piano-keyboard. Een techniek die al langer bestond, maar volgens Zappa zelf had hij dit soort instrumenten nog niet eerder gebruikt omdat de techniek tot dan toe nog niet volwassen genoeg was.
Boom Bip is de Amerikaan Bryan Hollon. Ooit begonnen als hiphop producent, is zijn muzikale aanpak in de loop der jaren uitgewaaierd tot een breed scala aan stijlen.
Zoals in dit stuk, uit 2005, waarin hij de samples zelfs helemaal afgezworen heeft.
Not Drowning, Waving was in de jaren 80 een Australische band die rock/pop maakte met elementen van wereldmuziek en af en toe een vleugje ambient.
In 1990 togen ze naar Papua Nieuw-Guinea, om daar samen met locale musici een plaat op te nemen. Daarvan is dit het titelstuk.
De Volkskrant bericht dat uit evaluatie blijkt dat het aantal verkeersslachtoffers op wegen waar 130km/h is ingevoerd, is verdrievoudigd. Voorwaarde voor die invoering was dat zowel milieu als verkeersveiligheid er niet op achteruit mochten gaan. Dat milieu er uiteraard wel op achteruit gaat zal wel weer op VVD-wijze rechtgepraat worden, maar nu blijkt dat ook de verkeersveiligheid er misschien toch wel op achteruit gaat.
Maar uit deze cijfers mogen we natuurlijk geen conclusies uit trekken, volgens minister Schultz. Want 130 km/h is een heilig doel.