Overzicht

Max Molovich

353 Artikelen
9 Waanlinks
335 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Poule des doods

, door

COLUMN - Waarin tv-detective Max Molovich naar Poule des doods kijkt, over een troepje dichters die eenzame doden naar hun graf begeleiden.

F. Starik. Dichter. Begraafplaats de Nieuwe Ooster. Hendrikus Willem wordt begraven. Hendrikus Willem had geen familie en geen vrienden om hem een laatste groet te brengen voordat hij ter aarde werd besteld. In dat soort gevallen komt F. Starik opdraven. Om een gedicht voor te dragen. De begrafenisondernemer vraagt zich af hoe hij F. Starik moet aankondigen.

‘Wat zeg je dan?’
‘Mag ik het woord geven aan F. Starik.’
‘F. Starik.’
‘Die een gedicht geschreven heeft.’
‘Mag ik daarbij zeggen dat je een gedicht geschreven heeft over het leven van… of is dat te?’
‘Bij het overlijden van.’
‘Naar aanleiding van het overlijden. U bent niet bij het overlijden geweest.’
‘Dat is waar.’
‘Ja, naar aanleiding van ja.’

Begrafenisondernemers. Vreemde snuiters. De dood is hun leven. Hun plechtstatige medeleven is vaak puur beroepsmatig. De dichter leeft ook van de dood. De dood is de brandstof voor hun kunst. Elk gedicht gaat erover. Elk gedicht is een poging de dood een loer te draaien. Of te bezweren. Of in kaart te brengen. 

In de documentaire Poule des Doods volgen wij een groep rond dichter F. Starik die het op zich heeft genomen eenzame doden een waardig afscheid te geven. Als er een eenzame is overleden, gaan ze naar diens huis. Ze zoeken informatie over het leven van de dode en vervolgens maakt F. Starik, Menno Wigman of Maria Barnas een gedicht dat wordt voorgelezen tijdens de uitvaart.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Langs de Grenzen van Turkije

, door

COLUMN - Waarin hardboiled TV-detective Max Molovich onderzoekt wat de hedendaagse televisie te bieden heeft. Aflevering 1: Langs de grenzen van Turkije.

Turkse boer voor de camera. Over de vele vluchtelingen die via zijn land de rivier proberen te bereiken om naar Griekenland over te steken. Vanuit Turkse wachttorens worden het land en de oevers van de rivier in de gaten gehouden. De boer heeft medelijden met de vluchtelingen. Je laat niet voor niets alles achter om met gevaar voor eigen leven Fort Europa te bereiken. Mensen willen het beste. Geef ze eens ongelijk.

Aan de andere kant van de rivier. Vanachter hun ouzo bekijken Griekse mannen met lede ogen aan hoe hun dorp dag in dag uit wordt overspoeld door sukkelaars uit alle windstreken die als zombies door de straten zwerven. Of tegen een boom gaan zitten. Wachten totdat ze opgepikt worden door de douane. Een enkeling realiseert zich dat zijn voorouders hetzelfde hebben gedaan. De meesten laten zonder zelfcensuur hun zwart geblakerde hart spreken. 

De Turkse boer ziet wanhoop. Mensen die, voortgedreven door overlevingsdrift, met hun laatste krachten Europa proberen te bereiken. De Grieken zien gelatenheid. Passievelingen die uitgeput wachten op wat komen gaat. Ongedierte, noemen ze het. Muggenzwermen die komen teren op onze welvaart. Parasieten. Europa doet niks.

Foto: Jeremy Blanchard (cc)

Groepsdruk is a bitch

, door

COLUMN - Waarin de auteur, naar aanleiding van de ophef over de rouwadvertentie van Tim Ribberink probeert na te gaan hoe groepsdruk werkt.

In het programma Gepest! confronteert royaltyverslaggever Peter van der Vorst pestkoppen met hun slachtoffer. Ik heb het één keer gezien. Twee van de pestkoppen die Van der Vorst sprak, waren zelf het slachtoffer van pesterijen geweest. Totdat er nieuw bloed op school kwam. Ze grepen hun kans en transformeerde van slachtoffer naar pestkop. Waardoor zij niet langer werden gepest. Deze pestkoppen wisten wel ongeveer wat zij hun slachtoffer hadden aangedaan. Ze hadden het zelf ook ondervonden.

De grootste pestkop, degene die alle drie de jongens had gepest, kon zich bij God niet indenken wat er nu zo erg was geweest. Ja, hij had wellicht wat geintjes uitgehaald, maar dat stelde allemaal niet zo veel voor. Heus, hij was de kwaadste niet. Hij was niet intrinsiek slecht, om met de Moszkowiczjes te spreken.

Groepsdruk is a bitch. Het kan de aardigste mensen in beulen veranderen. Het verandert verreweg de meeste mensen in zwijgende toeschouwers. In wegkijkers en goedpraters. De mens is een empathisch wezen. We zijn niet de enige, zo weten wij dankzij Frans de Waal. We zijn wel de enige die erover kunnen reflecteren. Maar dat doen we niet zo vaak, want dat is veel te pijnlijk.

Foto: Fabio Gaglini (cc)

Change

, door

COLUMN - Vier jaar geleden werd Obama’s verkiezing ontvangen als ware de Messias op aarde aangekomen. Nu volgt slechts opluchting en een realistische verwachting van zijn tweede termijn.

Vier jaar geleden liep ik over straat naar een café bij mij in de buurt. Wij gingen daar een stukkie presidentsverkiezingen meepikken. Heel Amsterdam was opgelaten. Er hing iets in de lucht. De eerste zwarte president van Amerika zou worden verkozen. Het voelde alsof het Oud & Nieuw was. De volgende dag, toen ik naar m’n werk fietste, waren er hier en daar nog feestjes gaande in studentenhuizen. Het tijdperk Obama was begonnen. A brand new day. Alles zou anders worden.

Dat kon natuurlijk alleen maar op teleurstellingen uitlopen. Een paar maanden eerder had ik iemand gesproken die graag in complotten denkt. Hij voorspelde dat de verkiezingen of door Hilary Clinton of door Barack Obama zouden worden gewonnen. Degenen die de touwtjes werkelijk in handen hadden zouden de economische crisis uitstellen tot na de presidentsverkiezingen, zodat de mensen zouden zeggen: kijk, dat gebeurt er nu als je een vrouw of en zwarte aan het roer zet.

Dat lukte net niet. Vlak voor de verkiezingen brak de pleuris uit en begonnen de banken om te vallen. Obama, zo herinner ik me, reageerde adequaat. John McCain niet. John McCain wilde de campagne stopzetten om in Washington de bailout te bespreken. Obama wilde juist dat de campagne wel zou doorgaan, zodat de mensen de kans kregen om ook tijdens dit soort moeilijke tijden hun toekomstige president te leren kennen: ‘It is going to be part of the president’s job to deal with more than one thing at once. It’s more important than ever to present ourselves to the American people.’

Foto: BlackburnPhoto (cc)

Bruggen slaan: opmaat voor een goed huwelijk?

, door

COLUMN - In het regeerakkoord getiteld Bruggen Slaan wandelen de verschillen tussen VVD en PvdA broederlijk naast elkaar. Opmaat voor een goed huwelijk?

Jaren geleden zat ik op zwoele zomeravond een duveltje te drinken op een terras in het Vondelpark. Naast mij zat een jong stel. De liefde was nog uiterst pril. Zij had dreadlocks en een T-shirt van een of ander alternatief bandje. Hij ging casual gekleed, maar wel netjes. Zij bespraken van alles en zo nu en dan kwamen geopolitieke zaken ter sprake. De jongen verbloemde zijn bewondering voor George W. Bush, die niet lang daarvoor Irak was binnengevallen, niet. Vond ze niet leuk. Hij sprak zijn bewondering uit over Israël, enig democratisch baken in een dictatoriale zee. Vond ze niet leuk. Ze had geen weerwoord. Maar aan haar gezucht hoorde je dat ze vond dat ze wel íets moest doen. Op een gegeven moment ging zij over op een andere tactiek. Zodra de jongen iets zei wat tegen haar overtuiging inging, pakte ze hem op zijn bek. Ze zoende zijn rechtse praatjes weg. Ik sluit niet uit dat de twee nog steeds heel gelukkig samen zijn. 

Waar twee geloven slapen op één kussen, daar slaapt de duivel tussen. Zo luidt het gezegde. Maar juist een huwelijk waarin twee geloven samen komen, kan een gelukkig huwelijk zijn. Zolang beide gelovigen elkaars geloof maar respecteren, niet moeilijk doen over de verschillen, elkaar vrij durven laten, zo nu en dan moeite doen om zich in de ander in te leven en geen moeite doen om de ander te bekeren. Als de respectievelijke families ook niet al te veel problemen maken, dan kan dat tot vele jaren van vreedzaam samenzijn leiden. Tenminste, dat denk ik. De realiteit zal ongetwijfeld wat weerbarstiger zijn. Eva Jinek en Bram Moszkowicz zijn ook uit elkaar.

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-11-2022

Lance Armstrong en de wielerjournalistiek

, door

ANALYSE - Het dopingschandaal in de wielersport is een verhaal over groepsdruk, en de angst om buitengesloten te worden.

Als je maar hard genoeg vecht en als je dat met volle overtuiging doet, dan kun je alles overwinnen. Dat was kort samengevat de levensinstelling die Lance Armstrong en zijn stichting Livestrong promootten. Armstrong had zelf het ontzagwekkende bewijs geleverd: bijna ten onder gaan aan kanker en dan zeven keer op de Champs Elysée in een gele trui staan.

Zijn belangrijkste sponsor, Nike, heeft er ooit een bijzonder effectief spotje aan gewijd:

 [kliktv nr=1] 

Wij mogen er nu geloof ik wel voorzichtig vanuit gaan de Armstrong die zeven overwinningen niet geheel op eigen kracht heeft behaald. Just do it, maar zonder EPO ben je nergens. Dat gerucht ging al veel langer. Maar zijn kankergeschiedenis maakte hem, voor de publieke opinie, min of meer immuun voor verdenkingen. Iemand die kanker heeft gehad en op het randje van de dood heeft gebungeld en die nu miljoenen mensen op aarde inspireert om het beste uit zichzelf te halen, die ga je niet van dopinggebruik beschuldigen. Het verhaal was te goed. Dat mag je niet vervuilen door de hoofdpersoon in diskrediet te brengen. Dat pikt de publieke opinie niet. Totdat de schijn tegen zo groot is dat het niet meer te ontkennen valt.

Zeldzame commercial van Nike met Lance Armstrong

, door

Nike heeft ooit een indrukwekkend spotje gewijd aan de strijd van Lance Armstrong tegen kanker. We zien Lance tijdens een persconferentie vertellen dat hij teelbalkanker heeft en dat het uitgezaaid is. Hij zegt dat hij zich zal concentreren op zijn herstel en dat hij de ziekte zal overwinnen. En dat hij zal terugkeren als professioneel wielrenner. In zwarte letters op een gele achtergrond lezen wij: just do it. En vervolgens de bekende swoosh.

Waan van de dag

Emile Ratelband gaf ooit in Hitkrant wanstaltige adviezen aan wanhopige tieners

, door

Emile Ratelband is een pathologische positivist. Je beste vriend is onder een auto gekomen? Focus je wat minder op je verdriet, lieve schat. Je stiefvader heeft je verkracht? Zet op een rijtje wat voor positieve dingen dat heeft opgeleverd? Je houdt niet van masturberen en je denkt dat je daarom raar bent? Niemand is raar, ik neuk drie keer per dag.

Foto: copyright ok. Gecheckt 21-11-2022

In memoriam: Ben Hoogeboom (1953 – 2012)

, door

ACHTERGROND - Om de dag verscheen op deze plek, om 11.00 uur, een stukje van Ben Hoogeboom. Afgelopen zondag 14 oktober 2012 is Ben overleden. Dit was zijn laatste stukje.

Ben is dood. Zomaar ineens. Hij heeft niks aangekondigd. Geruisloos heengegaan. Typisch Ben. Nooit iemand tot last. Negen dagen geleden schreef hij zijn laatste mailtje aan me. Afgelopen donderdag schreef hij zijn laatste stukje. Over de componist Samuel Barber. Ik hoorde het van Wouter, die ervan uitging dat ik het nieuws al wist. De zus van Ben had ons een mailtje gestuurd om het droeve nieuws te vertellen.

Ben was de eerste die ik vroeg om mee te doen aan Nurks. Hij was meteen enthousiast (hoewel hij over de naam zijn bedenkingen had). Zijn kennis van lettertypes en opmaak is trouwens van bepalend belang geweest voor de lay-out van Nurks. Zijn adviezen duldden geen tegenspraak: het enige lettertype dat in aanmerking kwam was de Georgia. Alle andere beschikbare lettertypes waren kinderachtige onzin.

Ik had Ben gevraagd of hij zijn serie over het fictieve dorp Dirkswoud op Nurks wilde plaatsen. Dat wilde hij wel. Maar daar bleef het niet bepaald bij. Hij schreef nog veel meer. Veel stukjes waarin hij zijn ongezouten mening zo scherp mogelijk verwoordde. En ongezouten meningen had hij. Vooral over religie. En over muziek. En over literatuur. En over kunst. Hij deinsde er niet voor terug om Picasso bijvoorbeeld een matig schilder te noemen die hooguit twee goede kunstwerken had gemaakt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

De voicemail van Twan Huys

, door

COLUMN - Vrijdag 12 oktober 2012. De avond ervoor zijn de opnames geweest van College Tour met Willem Holleeder. Waarin Willem Holleeder onder leiding van Twan Huys vragen beantwoordde van studenten. Holleeder wil de avond even doornemen, maar Twan Huys neemt niet op.

9.32 uur
“Twan! Met mij. Je gappie Willem. Ik wilde nog effe zeggen dat ik het gister ontzettend gezellig vond. Leuk ook om eens zo’n live uitzending mee te maken. Wat daar allemaal niet bij komt kijken, zeg. Niet te geloven. Wat een gedoe. Dan is een biermagnaat ontvoeren een stuk makkelijker om aan je poen te komen. Haha. Ach ja. Gekkigheid Twan. Gekkigheid. Daar hou ik van. Het leven is al serieus genoeg. Maar goed. Jammer dat je niet opnam. Ben benieuwd naar de uitzending vanavond. Bel effe terug, wil je? Doe-doei.”

11.46 uur
“Twan! Willem hier weer. Ik kom net bij Ferry vandaan. Je weet wel, die van dat klokkie om m’n pols dat jij zo mooi vond. Goed nieuws. Ik heb voor jou ook zo’n klokkie geregeld. Ligt morgen bij je in de bus. Graag gedaan hoor.”

13.10 uur
“Twan. Willem hier. Bel effe terug.” 

13.51 uur
“Twan…Wat een eigenaardige naam heb jij eigenlijk Twan… Twan Twan Twan. Heel vreemd.”

Foto: Dioboss (cc)

Tik tak: waarom loopt onze biologische klok te langzaam?

, door

COLUMN - Waarin Max Molovich antwoord hoopt te krijgen op een vraag waar hij al een tijdje mee rondloopt: waarom hebben wij een biologische klok die iets te langzaam tikt?

Het tv-programma Labyrint ging gisteren over de biologische klok. En dan niet de biologische klok die ervoor zorgt dat vrouwen op een gegeven moment kindertjes willen. Maar over de biologische klok die ons lichaam elke dag op een vast tijdstip vertelt dat het slaap moet gaan krijgen of juist wakker moet worden.

Die biologische klok staat ingesteld op 24 uur per dag. Een onderzoeker onderzocht wat er gebeurde als je mensen laat denken dat een dag 28 uur duurt. Dit doe je door mensen in een afgesloten ruimte op te sluiten en het dag- en nachtritme te verleggen door het op andere tijden licht te laten zijn en ze op andere tijden te eten te geven. Gevolg: de hoofdklok blijft dezelfde tijden aanhouden alleen raken er heel wat andere klokken (die van het maag-en-darmstelsel bijvoorbeeld) enigszins ontregeld, met allerhande problemen als moeheid en obesitas tot gevolg, om het even samen te vatten. 

Mijn interesse was gewekt: ik loop al jaren rond met een vraag over ons dag-en-nacht-ritme die ik maar niet beantwoord. Helaas is mijn vraag ook tijdens deze uitzending van Labyrinth niet beantwoord. Vandaar dat ik ’m maar even hier stel. Wellicht zit er onder de lezerschare van Sargasso nog een bioloog die mij kan vertellen wat ik nu wel eens zou willen weten.

Vorige Volgende