Overzicht

Max Molovich

357 Artikelen
9 Waanlinks
339 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Jelle Brandt Corstius in India

, door

COLUMN - Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag: Max Molovich kijkt naar Van Bihar tot Bangalore. Waarin Jelle Brandt Corstius India probeert te begrijpen.

Lang geleden speelde ik in een bandje. Elke woensdagavond reden we naar de oefenruimte. ‘KIEZEN DOE JE ZELF’ had iemand heel groot op een van de pakhuizen op de Oosterdokskade gekalkt. Kiezen doe je zelf m’n reet, dacht ik altijd als ik dat las. Soms kom je op een tweesprong. Dan lijkt het of je kunt kiezen. Maar in feite heb je er verdomd weinig over te zeggen. Ik voelde mij in die dagen een speelbal van het lot.

Ik las eens over een wetenschapper die bij alle belangrijke beslissingen die hij in zijn leven maakte een muntje opgooide. Verstandige man.

Jelle Brandt Corstius gelooft vol overtuiging in de vrije wil. Zo vertelde hij in de eerste aflevering van Van Bihar tot Bangalore. Volgens de hindoes is het lichaam slechts een jas, het individu niet meer dan een toeschouwer in een schouwspel dat van A tot Z staat uitgeschreven in een boek dat niet van deze wereld is. Jelle vertelde in de voice-over dat hij wel eens jaloers was op de hindoes. Ze hoefden zich immers nergens zorgen over te maken, zo zonder vrije wil. Geen zorgen over de dood, geen twijfel of je wel de juiste keuze had gemaakt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Sir David Attenborough

, door

COLUMN - Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag Max Molovich over zestig jaar Sir David Attenborough. Oftewel: waarom natuurdocumentaires hem niet kunnen boeien.

De natuur. De godverdomde natuur. Met d’r perfectie. Wat heb je eraan? Ja, het heeft ons het leven gebracht. Maar moeten we daar nu zo blij voor zijn? De natuur beëindigt het leven ook weer. Het gaat maar door. Ik vind het maar saai, de natuur. Heb in mijn leven om precies te zijn drie natuurfilms gezien. Microcosmos. The March of the Pinguins. En Grizzly Man.

Alleen die laatste kon mij echt boeien. Maar uitgerekend die film mag je denk ik geen natuurfilm noemen. Gaat immers over een mens. Die denkt dat hij één met de natuur is, terwijl hij dat uiteraard niet is. Totdat hij opgegeten wordt door een beer. Dan is hij wel één met de natuur. 

Eigenlijk is het onzin dat de mens geen natuur is. Als de mens zijn of haar seksdriften niet onder controle heeft, een zwakkere vermorzelt, of juist empathie toont, dan is dat de natuur. De bierscheet die ik net liet, was ook natuur. Een jong meisje vermoorden, god weet waarom, is ook natuur. Timothy Treadwell die denkt dat hij een beer is, is ook natuur. Zijn onnoemelijke behoefte ergens bij te horen, dat is de natuur van de mens.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Kane

, door

COLUMN - TV-detective Max Molovich kijkt naar De Wereld Draait Door en ziet een herboren Kane. Matthijs is laaiend enthousiast. De twijfel slaat toe bij onze held. Zou Kane dan echt een goede plaat hebben gemaakt?

Ik heb het wel vaker gehad bij De Wereld Draait Door. Reinout Oerlemans kwam Komt Een Vrouw Bij De Dokter pluggen. Beste film ooit, zo leek het. Reinout als bezeten filmregisseur. Het zal toch niet, dacht ik. Het zal toch niet dat Reinout Oerlewapper een goede film heeft gemaakt? Een jaar later zag ik de film op tv. Een van de slechtste films die ik ooit had gezien. Ik kon weer rustig gaan slapen.

Weer een jaar of zo later zat Reinout Oerlemans Nova Zembla te promoten. Samen met zijn sterrencast. En weer vlogen de superlatieven over tafel als serviesgoed in een spookhuis. Waanzinnige film. Grote eer om mee te doen. Oerlemans is gestoord maar geniaal. En weer dacht ik bij m’n eigen: het zal toch niet? Het zal toch niet dat meneer van z’n fouten heeft geleerd en nu wél een goede film heeft gemaakt? Een dag later las ik de recensies. Geen recensent had de ballen om de film de grond in te heien. Angstig respect voor de 3D-pionier. Maar tussen de regels door las je dat het een zielloze boutfilm was. Als recensenten het camerawerk gaan roemen, dan weet je meestal wel hoe laat het is. 

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | De Intocht van Sinterklaas

, door

COLUMN - TV-detective Max Molovich kijkt naar de Intocht van Sinterklaas. Over een oude, stinkend rijke baardaap en zijn onhebbelijkheden. Plus: hoe lossen wij het zwartenpietenprobleem op?

Zwarte Piet is een blanke die doet alsof hij een neger is. Iedereen die anders beweert, steekt z’n kop in het zand. Zwarte Piet is niet zwart van de schoorsteen. Of hoe verklaart u die onberispelijke kleertjes van ’m? En die knalrode lippen?

Zwarte Piet is een neger. Die klusjes opknapt voor een stokoude, semiseniele, stinkend rijke, roomblanke baardaap. Een slaaf wil ik Zwarte Piet niet noemen, maar de relatie tussen Sinterklaas en Zwarte Piet is niet gebouwd op basis van gelijkwaardigheid. De relatie tussen Sinterklaas en Zwarte Piet is er een tussen werkgever en werknemer. De Prince de Lignac verkeerde 365 dagen per jaar op een jacht waarvan de bediening bestond uit louter Filipijnse jongens. In hagelwitte matrozenpakjes gekleed. Sinterklaas runt een bedrijf met personeel dat uit louter zwarte mannen bestaat. In felgekleurde pofpakjes. Ieder z’n onhebbelijkheden. 

Dit jaar heb ik voor het eerst sinds mijn kleuterjaren weer naar de intocht van Sinterklaas gekeken. Met zijn drie jaar heeft mijn zoon de geloofsjaren betreden. De dag ervoor liet ik ‘m naar het Sinterklaasjournaal kijken. Hij was direct verkocht. Vooral het paard fascineerde hem mateloos. Zwarte Piet accepteerde hij zoals een klein kind alles accepteert. Dat hier de negroïde medemens werd geclichématiseerd, had hij niet door. Ik zat ‘m nog wel even te knijpen toen ik de volgende dag met hem een chocolademelk zat te drinken in een café en er een neger binnenkwam. Maar er gebeurde niets.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Poule des doods

, door

COLUMN - Waarin tv-detective Max Molovich naar Poule des doods kijkt, over een troepje dichters die eenzame doden naar hun graf begeleiden.

F. Starik. Dichter. Begraafplaats de Nieuwe Ooster. Hendrikus Willem wordt begraven. Hendrikus Willem had geen familie en geen vrienden om hem een laatste groet te brengen voordat hij ter aarde werd besteld. In dat soort gevallen komt F. Starik opdraven. Om een gedicht voor te dragen. De begrafenisondernemer vraagt zich af hoe hij F. Starik moet aankondigen.

‘Wat zeg je dan?’
‘Mag ik het woord geven aan F. Starik.’
‘F. Starik.’
‘Die een gedicht geschreven heeft.’
‘Mag ik daarbij zeggen dat je een gedicht geschreven heeft over het leven van… of is dat te?’
‘Bij het overlijden van.’
‘Naar aanleiding van het overlijden. U bent niet bij het overlijden geweest.’
‘Dat is waar.’
‘Ja, naar aanleiding van ja.’

Begrafenisondernemers. Vreemde snuiters. De dood is hun leven. Hun plechtstatige medeleven is vaak puur beroepsmatig. De dichter leeft ook van de dood. De dood is de brandstof voor hun kunst. Elk gedicht gaat erover. Elk gedicht is een poging de dood een loer te draaien. Of te bezweren. Of in kaart te brengen. 

In de documentaire Poule des Doods volgen wij een groep rond dichter F. Starik die het op zich heeft genomen eenzame doden een waardig afscheid te geven. Als er een eenzame is overleden, gaan ze naar diens huis. Ze zoeken informatie over het leven van de dode en vervolgens maakt F. Starik, Menno Wigman of Maria Barnas een gedicht dat wordt voorgelezen tijdens de uitvaart.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Langs de Grenzen van Turkije

, door

COLUMN - Waarin hardboiled TV-detective Max Molovich onderzoekt wat de hedendaagse televisie te bieden heeft. Aflevering 1: Langs de grenzen van Turkije.

Turkse boer voor de camera. Over de vele vluchtelingen die via zijn land de rivier proberen te bereiken om naar Griekenland over te steken. Vanuit Turkse wachttorens worden het land en de oevers van de rivier in de gaten gehouden. De boer heeft medelijden met de vluchtelingen. Je laat niet voor niets alles achter om met gevaar voor eigen leven Fort Europa te bereiken. Mensen willen het beste. Geef ze eens ongelijk.

Aan de andere kant van de rivier. Vanachter hun ouzo bekijken Griekse mannen met lede ogen aan hoe hun dorp dag in dag uit wordt overspoeld door sukkelaars uit alle windstreken die als zombies door de straten zwerven. Of tegen een boom gaan zitten. Wachten totdat ze opgepikt worden door de douane. Een enkeling realiseert zich dat zijn voorouders hetzelfde hebben gedaan. De meesten laten zonder zelfcensuur hun zwart geblakerde hart spreken. 

De Turkse boer ziet wanhoop. Mensen die, voortgedreven door overlevingsdrift, met hun laatste krachten Europa proberen te bereiken. De Grieken zien gelatenheid. Passievelingen die uitgeput wachten op wat komen gaat. Ongedierte, noemen ze het. Muggenzwermen die komen teren op onze welvaart. Parasieten. Europa doet niks.

Foto: Jeremy Blanchard (cc)

Groepsdruk is a bitch

, door

COLUMN - Waarin de auteur, naar aanleiding van de ophef over de rouwadvertentie van Tim Ribberink probeert na te gaan hoe groepsdruk werkt.

In het programma Gepest! confronteert royaltyverslaggever Peter van der Vorst pestkoppen met hun slachtoffer. Ik heb het één keer gezien. Twee van de pestkoppen die Van der Vorst sprak, waren zelf het slachtoffer van pesterijen geweest. Totdat er nieuw bloed op school kwam. Ze grepen hun kans en transformeerde van slachtoffer naar pestkop. Waardoor zij niet langer werden gepest. Deze pestkoppen wisten wel ongeveer wat zij hun slachtoffer hadden aangedaan. Ze hadden het zelf ook ondervonden.

De grootste pestkop, degene die alle drie de jongens had gepest, kon zich bij God niet indenken wat er nu zo erg was geweest. Ja, hij had wellicht wat geintjes uitgehaald, maar dat stelde allemaal niet zo veel voor. Heus, hij was de kwaadste niet. Hij was niet intrinsiek slecht, om met de Moszkowiczjes te spreken.

Groepsdruk is a bitch. Het kan de aardigste mensen in beulen veranderen. Het verandert verreweg de meeste mensen in zwijgende toeschouwers. In wegkijkers en goedpraters. De mens is een empathisch wezen. We zijn niet de enige, zo weten wij dankzij Frans de Waal. We zijn wel de enige die erover kunnen reflecteren. Maar dat doen we niet zo vaak, want dat is veel te pijnlijk.

Foto: Fabio Gaglini (cc)

Change

, door

COLUMN - Vier jaar geleden werd Obama’s verkiezing ontvangen als ware de Messias op aarde aangekomen. Nu volgt slechts opluchting en een realistische verwachting van zijn tweede termijn.

Vier jaar geleden liep ik over straat naar een café bij mij in de buurt. Wij gingen daar een stukkie presidentsverkiezingen meepikken. Heel Amsterdam was opgelaten. Er hing iets in de lucht. De eerste zwarte president van Amerika zou worden verkozen. Het voelde alsof het Oud & Nieuw was. De volgende dag, toen ik naar m’n werk fietste, waren er hier en daar nog feestjes gaande in studentenhuizen. Het tijdperk Obama was begonnen. A brand new day. Alles zou anders worden.

Dat kon natuurlijk alleen maar op teleurstellingen uitlopen. Een paar maanden eerder had ik iemand gesproken die graag in complotten denkt. Hij voorspelde dat de verkiezingen of door Hilary Clinton of door Barack Obama zouden worden gewonnen. Degenen die de touwtjes werkelijk in handen hadden zouden de economische crisis uitstellen tot na de presidentsverkiezingen, zodat de mensen zouden zeggen: kijk, dat gebeurt er nu als je een vrouw of en zwarte aan het roer zet.

Dat lukte net niet. Vlak voor de verkiezingen brak de pleuris uit en begonnen de banken om te vallen. Obama, zo herinner ik me, reageerde adequaat. John McCain niet. John McCain wilde de campagne stopzetten om in Washington de bailout te bespreken. Obama wilde juist dat de campagne wel zou doorgaan, zodat de mensen de kans kregen om ook tijdens dit soort moeilijke tijden hun toekomstige president te leren kennen: ‘It is going to be part of the president’s job to deal with more than one thing at once. It’s more important than ever to present ourselves to the American people.’

Foto: BlackburnPhoto (cc)

Bruggen slaan: opmaat voor een goed huwelijk?

, door

COLUMN - In het regeerakkoord getiteld Bruggen Slaan wandelen de verschillen tussen VVD en PvdA broederlijk naast elkaar. Opmaat voor een goed huwelijk?

Jaren geleden zat ik op zwoele zomeravond een duveltje te drinken op een terras in het Vondelpark. Naast mij zat een jong stel. De liefde was nog uiterst pril. Zij had dreadlocks en een T-shirt van een of ander alternatief bandje. Hij ging casual gekleed, maar wel netjes. Zij bespraken van alles en zo nu en dan kwamen geopolitieke zaken ter sprake. De jongen verbloemde zijn bewondering voor George W. Bush, die niet lang daarvoor Irak was binnengevallen, niet. Vond ze niet leuk. Hij sprak zijn bewondering uit over Israël, enig democratisch baken in een dictatoriale zee. Vond ze niet leuk. Ze had geen weerwoord. Maar aan haar gezucht hoorde je dat ze vond dat ze wel íets moest doen. Op een gegeven moment ging zij over op een andere tactiek. Zodra de jongen iets zei wat tegen haar overtuiging inging, pakte ze hem op zijn bek. Ze zoende zijn rechtse praatjes weg. Ik sluit niet uit dat de twee nog steeds heel gelukkig samen zijn. 

Waar twee geloven slapen op één kussen, daar slaapt de duivel tussen. Zo luidt het gezegde. Maar juist een huwelijk waarin twee geloven samen komen, kan een gelukkig huwelijk zijn. Zolang beide gelovigen elkaars geloof maar respecteren, niet moeilijk doen over de verschillen, elkaar vrij durven laten, zo nu en dan moeite doen om zich in de ander in te leven en geen moeite doen om de ander te bekeren. Als de respectievelijke families ook niet al te veel problemen maken, dan kan dat tot vele jaren van vreedzaam samenzijn leiden. Tenminste, dat denk ik. De realiteit zal ongetwijfeld wat weerbarstiger zijn. Eva Jinek en Bram Moszkowicz zijn ook uit elkaar.

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-11-2022

Lance Armstrong en de wielerjournalistiek

, door

ANALYSE - Het dopingschandaal in de wielersport is een verhaal over groepsdruk, en de angst om buitengesloten te worden.

Als je maar hard genoeg vecht en als je dat met volle overtuiging doet, dan kun je alles overwinnen. Dat was kort samengevat de levensinstelling die Lance Armstrong en zijn stichting Livestrong promootten. Armstrong had zelf het ontzagwekkende bewijs geleverd: bijna ten onder gaan aan kanker en dan zeven keer op de Champs Elysée in een gele trui staan.

Zijn belangrijkste sponsor, Nike, heeft er ooit een bijzonder effectief spotje aan gewijd:

 [kliktv nr=1] 

Wij mogen er nu geloof ik wel voorzichtig vanuit gaan de Armstrong die zeven overwinningen niet geheel op eigen kracht heeft behaald. Just do it, maar zonder EPO ben je nergens. Dat gerucht ging al veel langer. Maar zijn kankergeschiedenis maakte hem, voor de publieke opinie, min of meer immuun voor verdenkingen. Iemand die kanker heeft gehad en op het randje van de dood heeft gebungeld en die nu miljoenen mensen op aarde inspireert om het beste uit zichzelf te halen, die ga je niet van dopinggebruik beschuldigen. Het verhaal was te goed. Dat mag je niet vervuilen door de hoofdpersoon in diskrediet te brengen. Dat pikt de publieke opinie niet. Totdat de schijn tegen zo groot is dat het niet meer te ontkennen valt.

Zeldzame commercial van Nike met Lance Armstrong

, door

Nike heeft ooit een indrukwekkend spotje gewijd aan de strijd van Lance Armstrong tegen kanker. We zien Lance tijdens een persconferentie vertellen dat hij teelbalkanker heeft en dat het uitgezaaid is. Hij zegt dat hij zich zal concentreren op zijn herstel en dat hij de ziekte zal overwinnen. En dat hij zal terugkeren als professioneel wielrenner. In zwarte letters op een gele achtergrond lezen wij: just do it. En vervolgens de bekende swoosh.

Waan van de dag

Emile Ratelband gaf ooit in Hitkrant wanstaltige adviezen aan wanhopige tieners

, door

Emile Ratelband is een pathologische positivist. Je beste vriend is onder een auto gekomen? Focus je wat minder op je verdriet, lieve schat. Je stiefvader heeft je verkracht? Zet op een rijtje wat voor positieve dingen dat heeft opgeleverd? Je houdt niet van masturberen en je denkt dat je daarom raar bent? Niemand is raar, ik neuk drie keer per dag.

Vorige Volgende