mark

http://www.iownjoo.com/../fatkids.jpg

EroTech Industries heeft een doorbraak in de ontwikkeling van seksattributen bereikt. De Love Lump lijkt op een gemuteerde brei van rubberen seksspeeltjes, maar bestaat uit levend weefsel en organen om zo het gevoel van een menselijke aanraking te kunnen simuleren. Volgens CEO A. Henry Ross komt deze uitvinding in de huidige tijd goed van pas: “Touch. The least understood of all the senses. From our time as infants, the sensation of touch is one that is forever linked to feelings of warmth, security and joy. We see, however, as we grow into childhood, more and more rules and codes are enforced upon this sense. (..) We at EroTech wish to provide a medium by which modern humans can indulge their physical selves, in a positive and harmless fashion.” Wanneer de Love Lump begin 2005 op de markt komt, zal het prijskaartje 34.000 dollar bedragen, maar het bedrijf voegt naarstig toe te verwachten dat de prijs in 2007 gezakt zal zijn tot een kleine 6.000 dollar.

“Nog geen uur na het vernietigende vonnis bloeiden de mirrors op met populaire weblogs als Retecool en Geen Stijl voorop. Zij hadden dan ook het meest te verliezen want de column van Koelman past naadloos in het wereldbeeld van deze fijne jongens. De teneur in dat deel van de internetwereld is dat vrouwen slechts in drie categorieen zijn in te delen: sletten, hoeren en k***erhoeren.”
’s Neerlands eerste internetjournalist (soort van), Francisco van Jole.

Zou die zuurpruim zich weer naar binnen hebben weten te wurmen?

President Bush incited the anger of American christians a few days ago when he stated that the god of the muslims is the same as his star spangled god. Prominent christians disapproved of this statement because Bush, although he can read (at least the opposite hasn’t been proven), is not a theologian. Nevertheless every risk of electoral damage for the witty worldleader recently evaporated when the famous Dutch television host Henny Huisman gave his total support to Bush’ opinion. When asked whether the god of the islam and the god of christians is one and the same, the celebrity and proud owner of the fullblood horse ‘Snuitje’ answered without hesitation: “All of them are the same”.

Kijk, dan ben je spekkoper: ik zet het NOS-journaal sinds lange weer eens aan (de laatste keer dat ik een integraal journaal zag was met een lang item over de premiere van de docu over Ramses Shaffy. Of de hoofdpersoon iets in de microfoon wilde zeggen voor het journaal. Shaffy: “Het journaal? Bestaat dat nog?!”) en opeens verschijnen Kees van Kooten en Wim de Bie (in een item over -c.q. promo voor- hun bioscooptournee). Van Kooten lurkt aan een sigaret die hij op ouderwetse wijze de zaal heeft binnengesmokkeld, “achter mijn oren, daar scannen ze niet”. Dames, heren ook: een nostalgische terugklik [windows media, fwd naar 19:40].

Hebt u eventjes genoeg van al die letters, woorden en vermaledijde zinnen? Dan bij deze wat visueler vertier. Zet uw boxen open en kies uit:
De surrealistische collage Wefail Lovers
De jazzy animatie Toast
De interactieve condition humaine in Greyman
Het uberkitscherige Japanse num20xxxxxx.swf

bonus: een hand-oog coördinatie test* (*de redactie is niet aansprakelijk voor uitkomst en/of gevolgen).

Elke premier krijgt de aanslag die hij verdient.

Een goed doel is er eentje waar Wamberto niet bij de lat kan. Een beter doel is een instelling waar je iets aan overmaakt of je anderszins voor inzet en daardoor een goed gevoel opdoet. Het beste doel is een instelling als hiervoor genoemd die tevens daadwerkelijk een zo groot mogelijk deel van jouw bijdrage gebruikt voor haar doelstelling. Zeker rondom de donkere decemberdagen kan men met succes een beroep ons goede doel-gevoel doen. Een hoogtepunt werd wereldwijd gevoeld met de riesenhit ‘Do they know it’s christmas time’ van Band Aid (“tonight thank God it’s them instead of you”). Ook herinnert iedereen zich nog wel de filmscene in ‘Coming to America’ als Eddy Murphy een lunchzak vol dollars geeft aan twee zwervers en daarmee de blits maakte bij zijn date die niet weet dat hij eigenlijk een Afrikaanse prins is. Nee? En ook niet die scene waarin drie familieleden van Murphy’s concurrent in de liefde (een gladde krullenbol die furore maakt met de haarversteviger ‘Soul Glow’) opstaan van de bank en op hoofdhoogte drie vettige plekken achterlaten?

Maar goed, welk doel te kiezen. Er zijn er te veel om op te noemen en deze lijken zo onderhand verwikkeld in een ratrace om de aandacht. Als er ergens een ramp plaatsvindt dan scheuren daar vele hulporganisaties heen. De organisaties moeten aldaar naast aan de slachtoffers eveneens aan hun eigen profilering denken, waardoor de samenwerking nog wel eens te wensen overlaat (bijv. in Kosovo + nog een voorbeeld in deze scriptie maatschappijleer: “De samenwerking tussen hulporganisaties was ook ‘bagger'”). Andere wijzen waarop een instelling zich in de kijker kan spelen is door een beroemdheid aan zich te verbinden of voordelen te verstrekken aan donateurs. Tegen dit laatste kan je allerlei bezwaren aanvoeren als zou het afdoen aan de nobelheid, maar dat vind ik een beetje overdreven. Het lijkt mij bijvoorbeeld logisch, zeker met een steeds meer terugtrekkende overheid, dat gulle gevers hun naam kunnen verbinden aan een door hen ondersteund doel. Op kleinere schaal vind ik het niet bezwaarlijk dat je met een bijdrage aan een goed doel meteen aan een loterij meedoet. En al helemaal onzinnig is het om de altruïsmepuritein uit te gaan hangen wanneer men bijvoorbeeld een shirtje verstrekt waarmee je reclame kan maken en/of kan laten zien waar jij voor staat, charitastechnisch.

De passie ontbrak weer eens. En er loopt geen leider op het veld. Tuurlijk, er zit wel wat in (weer), maar laat die Barend en Van Dorp zelf een land beginnen met een eigen nationaal elftal. En dan kunnen ze een nationaal volkslied maken dat ze telkens verhaspelend aankondigen en dan moet iedereen verplicht heel hard meezingen. Dan kan je meteen je spelers klonen en van die Schotse schoffie koppies kiezen. Allemaal beetje piekhaar, brutale blik en op de wangen wat schoensmeer voor een ravotterig effect. Ze hoeven niet te kunnen voetballen, als er maar beleving is. En dan wordt het publiek erop geselecteerd dat het altijd uit volle borst juicht voor hun eigen team, ook als het wat minder gaat. Dat de constante zure kritiek een lijnrechte tegenstelling is van het ideaal van zulke ‘droomsupporters’, dat ontgaat de deskundigen blijkbaar. Al te veel schoppen tegen de jongens die het moeten doen, zal een steeds verkrampter spelend elftal opleveren.

Niet aan geërgerd: het commentaar van Leo Driessen

Columnist en brandbriefschrijver Luuk Koelman heeft het kort geding verloren dat Gretta Duisenberg tegen hem had aangespannen. Ik had het dus mis met mijn inschatting dat zij weinig kans zou maken. Ben benieuwd naar het vonnis, het zou nog wel eens een precedent kunnen scheppen voor een goede opkuising van dat losbandige internot. Koelman is nu vast op weg naar huis vanaf de rechtbank, de gewraakte column is nog niet weggehaald.
Update: Koelman gaat de uitspraak aanvechten.

De satire van Nepalese maoistische rebellen in hun strijd tegen de monarchie richt zich nu ook op toeristen.

Tegelijk met de dagelijks problematischer wordende oorlog in Irak, vervliegt ook een van de weinige Amerikaanse helden van dat conflict. Private Jessica Lynch werd op 23 maart jl. in een hinderlaag gevangen genomen en verbleef 9 dagen in een Iraaks ziekenhuis voordat zij door Amerikaanse soldaten werd opgehaald. Een militaire camera registreerde hoe zij uit het ziekenhuis werd meegenomen, welke beelden vervolgens in het thuisland als een (toen broodnodige) oppepper van de moraal fungeerden. Veelvuldig werd op televisie bericht over de 19-jarige soldate die zich tot haar laatste kogel zou hebben verzet tegen haar gevangenneming en hevig had geleden in het ziekenhuis. Bij de beelden van haar redding, in spannend groene ‘night vision’, werd verteld hoe de Amerikanen bij betreding van en aftocht uit het ziekenhuis zwaar onder vuur werden genomen. Toen Lynch werd opgehaald door de Amerikaanse militairen die zich als zodanig aan haar kenbaar maakten, prevelde ze nog: “I’m an American soldier too”. Een zin die mythische proporties kreeg.

Onlangs bleek echter in een interview dat Lynch had met ABC’s Diane Sawyer dat de vork anders in de steel zat. Jessica Lynch was gevangen genomen toen haar konvooi de weg kwijt was geraakt en had zich helemaal niet kunnen verzetten. Sterker, omdat haar wapen weigerde, had ze geen kogel kunnen afvuren. Ook werd getwijfeld of er tijdens de reddingsactie in het ziekenhuis nog wel Irakezen waren, wat het toenmalige bombastische wapenvertoon nogal raadselachtig maakt. Lynch bekende zich zeer ongemakkelijk te voelen over de berichtgeving: “Yeah, it does. It does that they used me as a way to symbolise all this stuff. Yeah, it’s wrong. It hurt in a way that people would make up stories that they had no truth about.”