Pain is een project van multi-instrumentalist en producer Peter Tägtgren, dat tot doel heeft metal te mengen met industrial techno. Compositorisch niet heel vernieuwend, maar goed te genieten en voorzien van een (voor een muziekvideo) goed gescript clipje.
Dawit Kahsay is een Eritrese artiest die in Zweden woont. Dat leidt tot een vrij eclectische mix van muziek, beeld en handeling in bovenstaand clipje.
Net als elke stinkende blanke witte man van rond de vijftig ben ik dol op negers, zo lang ze maar niet op mijn verjaardag komen. Dat heet white privilege, weet ik sinds kort, en dat ga ik verdedigen, want anders ontneem ik anderen het genoegen om zich bij mijn feestje in te vechten.
Dat die anderen zich aan het melden zijn zie ik met sardonisch genoegen tegemoet. In tijden van virulent racisme is het alle gutmensch aan dek, maar is er eenmaal een rechtsstaat die de grenzen bewaakt, dan breekt de volgende fase aan, het bevechten van een prominentere plek door degenen die eerst achtergesteld waren. Die plek krijg je niet cadeau. Emancipatie is geen strijd voor watjes.
Louis Jordan was de pionier van de jump blues. Caldonia, uit 1945, is door vele groten opgenomen. In datzelfde jaar duidde Billboard een versie door Erskine Hawkins aan als ‘rock and roll’ – de eerste keer dat die term in druk gebruikt werd.
De jaren tachtig zijn terug, compleet met analoge synthesizers en dance battles in de clipjes. Peter & The Magician gaven het goede voorbeeld. Groter scherm loont voor het clipje.
Beau is een tweevrouwsband uit New York. Denk folkgitaar en zelfbewuste jongemeisjesstemmen in een bedje van elektronica.
Laten we eerlijk zijn: alleen bejaarden kijken nog televisie. Niemand onder de tien neemt een apparaat serieus waarmee je niet kunt swipen. Logisch dus dat Sesamstraat plaats moet maken voor een of ander programma van Omroep Max. Protesten daartegen zijn een uiting van nostalgie door halve bejaarden (want boven de twintig) die het zien als retrospectieve aanslag op hun eigen jeugd.
Filmpjes kijken doe je met een app. Op het moment dat het jou uitkomt. Eigenlijk zou dat slot van Sesamstraat deels leeg moeten blijven. Dat je dan een testbeeld krijgt waarnaar de kijkers van Omroep Max weemoedig kunnen staren tot de klok in beeld komt en een minuut later hun programma begint.
Zangeres Pink (genoemd naar een karakter uit Reservoir Dogs, en dat was geen compliment van haar klasgenootjes) heeft een zorgvuldig bewaakt imago van katje om niet zonder handschoenen aan te pakken. Op haar tweede plaat Missundaztood uit 2001 staat echter ook een aantal nummers waarin ze de vechtscheiding van haar ouders verwerkt. De sentimenten liggen er in bovenstaande clip dik bovenop, maar het is een mooie tekst over hoe een kind van tien probeert het huwelijk van haar ouders te redden.
Toen ik na een avondje intense bijbelstudie zo gauw geen abortuskliniek kon vinden, koos ik dan maar een ander verzetje: het vliegende spaghettimonster. Dat is een god die wordt aanbeden door atheïsten. Nootjes erbij en surfen maar, want er is veel gaande onder de pastafarians dezer dagen. Hun inschrijving als kerkgenootschap is geweigerd.
Ik herinner me uitzichtloze discussies met atheïsten die al door het lint gingen als je ook maar suggereerde dat ze een metafysische stelling aanhangen. En hier had je dus ongeloofsgenoten van hen die per se een kerk wilden zijn (of een sekte, als ze er niet in slagen mainstream te worden onder atheïsten). Hoe dan ook, ik vermaakte me kostelijk met hun campagne om zieltjes te winnen. Toen waren de nootjes op en dook ik onbekeerd in bed.
Sóley Stefánsdóttir is een productieve multi-instrumentalist uit Hafnarfjörður. Bovenstaand nummer komt van haar jongste album, dat wat voller klinkt dan het minimalistische eerdere werk.
Mooi interview met de Gentse imam Khalid Benhaddou. Rationeel, maar ook ietwat wanhopig. Longread alert.
Dat gebeurde niet sinds 1949. De vijandschap is vooral politiek, want economisch werken beide landen al innig samen.