“Ich hab doch noch gar nichts gemacht.”
Maar dat kon de CDU-afgevaardigden niets schelen. Donderend applaus voor Angela Merkel, voorafgaand aan haar speech. Daarin zei ze eigenlijk heel weinig over het heikelste thema, vluchtelingen: er moeten er minder naar Duitsland komen, maar er is geen bovengrens. Daarna weer heel veel applaus, tot Angela het na negen minuten welletjes vond. Er moest weer gewerkt worden.
Partijen gaan in Zwitserland om tafel in dit proxyconflict tussen Iran en Saoedi-Arabie.
Nekrogoblikon – de naam van de band zegt eigenlijk wel zo’n beetje wat u mag verwachten van het clipje en de muziek.
Binnen de familie van een vriend van mij functioneert een eenmansshariarechtbank die luistert naar de naam Nonkel Twan. Hoewel er mensen zijn die zich aan hem proberen te onttrekken, bijvoorbeeld door naar de Randstad te emigreren, gaat Nonkel Twan in principe over alle zaken binnen de familie die zijn belangstelling of – bewaar je – toorn wekken.
Je zou Nonkel Twan een traditionele katholiek kunnen noemen, maar dat doet hem tekort. Natuurlijk heeft zijn oordeel wel met traditie en katholicisme te maken, maar dat is niet de essentie. Die draait om het bijeen houden van de clan. Het handhaven van onnavolgbare en niet zelden onvoorspelbare regels zijn daartoe een middel, geen doel op zich. Op veilige afstand meent mijn vriend dat Nonkel Twan een klootzak is. Eenmaal ’thuis’ is hij daar minder zeker van. “Het blijft toch je oom, hè.”
Cuba owes my family money
De kleinzoon van de Amerikaanse maffiabaas Meyer Lanski wil geld zien van de Cubaanse regering, omdat die zestig jaar geleden het hotel van zijn opa in Havana heeft geconfisqueerd. De VS en Cuba zijn voorzichtig begonnen met gesprekken over wederzijdse financiële claims.
Komend jaar zit Ralph Stanley zeventig jaar in het vak. Toeren, toeren, toeren. Pas op zijn 72ste kwam de grote roem, dankzij bovenstaand lied, dat in de film O brother where art thou belandde. Het is een dirge, een traditioneel lied dat op begrafenissen wordt gezongen.
Opwarmertje voor de wilde nacht die u ongetwijfeld tegemoet gaat: electroswing met Little Violet.
Make the girl dance is een Frans duo dat nogal repetitieve muziek maakt (denk Mr Oizo), die op zichzelf niet zo onderscheidend is. Dus wat doe je dan? Je maakt er een geinig clipje bij. De eerste keer was goed raak (nsfw), maar bovenstaande boeit langer.
Al rondsnuffelend door het riool van internet – je moet als linkse rat toch wat met je vrije weekend – stuitte ik op het woord ‘islamgoedprater’. Het is in bepaalde kringen een benaming voor iedereen die erop wijst dat er ook moslims zonder bomgordel zijn. Wie dat doet is een ontkenner van de realiteit. Die praat iets goed wat niet goed te praten valt, namelijk het geloof van dik een miljard mensen op deze aardbol.
Het lijkt mij een behoorlijk vermoeiende realiteit, als je in iedere vluchteling een terrorist moet zien en in iedere vrouw met hoofddoek een shariafanaat, als je moet leven in het volle bewustzijn dat een miljoen Nederlanders uit is op de val van de Westerse beschaving. Kortom, ik vind ze niet te benijden, de mannen en vrouwen op de rechterflank. Ze verdienen een knuffel. Maar goed, ik ben dan ook bereid zo’n beetje alles goed te praten wat niet deugt.
Lila Downs Sánchez is een Amerikaans-Mexicaanse zangeres, die haar inspiratie haalt uit traditionele muziek, die ze in een moderner jasje steekt zonder gemakzuchtig te worden. In bovenstaand nummer wordt ze geflankeerd door grande dame Totó la Momposina en meester accordeonist Celso Piña. Een sterrencast, zeg maar.
Kom, we doen weer eens wat K-Pop. Tahiti is een identikit meidenband, die zich onderscheidt door komisch talent. Voor ze in de muziek stapten, hadden ze een sitcom die in acht landen werd uitgezonden. Kijkersvraag bij bovenstaand clipje: de kleermakerszit, het winkelwagentje en nog wat details, aan welke Amerikaanse artiest zijn die ontleend?