Ter gelegenheid van de islamisering van Sargasso (en het suikerfeest) heden reggae uit Saoedi-Arabië. Met cultureel relevante boodschap en zonder muziekinstrumenten (want haram).
Willem Holleeder, die vandaag weer voor het hekje staat, wordt wel eens een knuffelcrimineel genoemd. Zijn rechtszaak wordt live geblogd, hij mocht met alle egards op televisie, het gruwelverhaal van zijn geterroriseerde zus kent gretige aftrek. Een rilling die het midden houdt tussen afschuw en bewondering trilt langs de ruggengraat van de natie omlaag, op weg naar de onderbuik. Het is bizar, maar ergens snap ik het wel.
Daar waar politici in campagnetijd weemoedig mijmeren over de teloorgang van de oerhollandse groenteboer, ja zelfs zijn terugkeer vorderen, is het natuurlijk treurig om te constateren dat de penose ook verkleurt. Mocrowars heet het tegenwoordig als men elkaar in de onderwereld afknalt. Willem Holleeder is de laatste der Mohikanen, een roomblanke gangster, een boegbeeld van het witte verzet tegen de islamisering van de maffia. Onze held.
MzVee is een superster in Ghana. Hierboven in gezelschap van haar Nigeriaanse collega Yemi Alade, die eerder in Closing Time voorbij kwam.
Stiko & AkizzBeatzz zijn twee dj/producers uit Griekenland.
Kent u Dotard en Little Rocketman nog? Het illustere duo werkt aan een gezamenlijk project dat morgen van start gaat bij een pretpark in Singapore. Ze hebben er allebei ontzettende zin in, al was het maar omdat de buitenwacht zijn adem inhoudt. Dat is voor hen al de helft van de lol.
De halve wereld schijnt te denken dat de mannen over kernraketten zullen spreken. Ja, misschien kort even, maar de ene wil het er niet over hebben en de andere is snel afgeleid als je zijn ego kietelt. Ik denk daarom dat het hierop uitdraait: Amerika verlicht de economische sancties tegen Noord-Korea en in ruil daarvoor komt er een vergunning voor een Trumptoren in Pyongyang. Iedereen blij.
Olly Guy, alias Giyo, is een multi-instrumentalist die al zijn nummers zelf schrijft, speelt en produceert. En verder niks over zichzelf loslaat.
In 1985, Tony Schwartz, a writer for New York magazine, was sitting in Donald Trump’s office in Trump Tower interviewing him for a story. Trump told him he had agreed to write a book for Random House. “Well, if you’re going to write a book,” Schwartz said, recalling this interaction in a speech he gave last fall at the University of Michigan, “you ought to call it The Art of the Deal.”
“I like that,” Trump said. “Do you want to write it?”
These sorts of arrangements typically are not that generous for the writer. “Most writers for hire receive a flat fee, or a relatively modest percentage of any money the book earns,” Schwartz said in the speech. Schwartz, by contrast, got from Trump an almost unheard-of half of the $500,000 advance from Random House and also half of the royalties. And it didn’t even take a lot of haggling.
Onvervalste boosheid in dit nummer van het Britse Sons of Kemet. “We know the system is rigged and the only path to freedom is for the system to burn.”
De door een columniste met veel bombarie aangekondigde Groote Rotterdame Burgeroorlog vond dan eindelijk gisteren plaats bij de Lalelimoskee op Zuid. Twintig dappere avantgardisten van Pegida trokken op om de poel des verderfs te attaqueren met gegrilde worst. De defensie bestond uit een bonte menigte met zo te zien een fors aantal ervaren dönereters. In het zicht van de strijd koos de avantgarde het hazenpad. Toen was de burgeroorlog voorbij.
Eerlijk gezegd had ik me er meer bij voorgesteld. Misschien geen heuse knokpartij, maar een beetje duwen en trekken was toch wel mooi geweest. Ik heb niet zoveel op met fascisten, maar mijn nationale trots is toch enigszins gekrenkt bij de gedachte dat onze fascisten mietjes zijn die de bibbers krijgen zodra ze een Turkse vlag waarnemen. “Onze veiligheid was niet gewaarborgd.” Wat is dat nou helemaal voor excuus? We willen een burgeroorlog, maar het mag geen pijn doen. Ik zeg u, dit land gaat naar de gallemiezen.
In het kader van ‘hard maar dan anders’ deze keer Russian Rammstein, de gelegenheidsnaam van folkorkest Russian Style, voor een instrumentele cover van Du riechst so gut. De rammende mannen zelf konden het wel waarderen.
The Dixie Cups hadden een paar hits in de jaren zestig en verdwenen daarna in het B-circuit. Iko Iko was een van die hits, een traditional uit New Orleans waarin de Afrikaanse roots duidelijk doorklinken. Mocht u denken, ‘ik ken dit nummer ergens van’, dan is er allicht aanleiding voor enig zelfonderzoek inzake uw goede smaak.