“Dat van die parasieten is deels waar. Jarenlang is in het bankiersvak niet inhoud leidend geweest, het belang voor de klant en de samenleving, maar pure hebzucht, het verdienen van zoveel mogelijk geld. Ook binnen ons bedrijf.”
Voormalig Rabo-topman Bart Jan Krouwel ziet wel enige grond in de bewering van Halsema dat bankiers zich als hyena’s en parasieten gedragen hebben, meldt hij in GroenLinks Magazine (dat nog niet online staat).
“Als we meedoen, moeten we die historische zeventien zetels van Fortuyn zeker kunnen evenaren. Ik heb de opkomst van Fortuyn meegemaakt en bemerk rondom Wilders precies hetzelfde enthousiasme onder de bevolking.”
Barry Madlener is nog geen Europees lijsttrekker voor de PVV of hij heeft de volgende missie alweer op het oog, namelijk de Rotterdamse gemeenteraad.
Kwestie van zenuwcellen overvoeren
“Ik praat niet meer met jullie. Ik werk voor Italië en jullie werken ertegen. Ik geef geen persconferenties meer.”
Silvio Berlusconi, premier van Italië en mediamagnaat, kondigt nieuw beleid inzake journalisten aan. Wie durft er een gokje te wagen hoe lang hij dit gaat volhouden?
Moldavië, ingeklemd tussen Roemenië en de Oekraïne, kiest vandaag een nieuw parlement. Worden het weer eens de communisten, die vooral naar Moskou kijken, of gaat de meerderheid naar de rechtse partijen, die meer zien in aansluiting bij de Europese Unie? De lange toegangsprocedure zou zelfs omzeild kunnen worden, als het land zichzelf opheft en net als voor 1940 weer bij Roemenië gaat horen. Een groeiend deel van de bevolking heeft daar wel oren naar.
Het nogal heikele punt daarbij is wat te doen met Transdnjestrië, een afvallige deelrepubliek die nooit bij Roemenië, maar wel bij de voormalige sovjetrepubliek Moldavië hoorde. Transdnjestrië heeft zich zelfstandig verklaard, maar dat wordt niet tot nauwelijks erkend, en al helemaal niet door de Moldaviërs. De Russen ondersteunen de Transdnjestrische claim, om hun betoog dat Zuid-Ossetië zich zou mogen afscheiden van Georgië te kunnen ondersteunen.
Het vervelende voor de Russen is dat ze ook Moldavië te vriend willen houden. Dat schipperen lukt steeds minder goed. Afgelopen vrijdag stuurde de Russische president Medvedev nog een vriendelijk briefje naar zijn Moldavische collega Voronin. Misschien helpt het. Zoniet, dan is het scenario niet ondenkbeeldig dat de nieuwe machthebbers in Chisinau erop aansturen Transdnjestrië overboord te mikken en zelf in rap tempo de EU-haven in te varen.
De spanningen tussen Thailand en Cambodja rond een tempel in het grensgebied zijn gisteren opgelaaid in de vorm van zware vuurgevechten. Er wordt alweer gedaan alsof er weinig aan de hand is, maar ondertussen smeult het conflict lekker voort, omdat het bruikbaar is in de interne politiek van beide landen, en blijft het risico van een echte oorlog niet ondenkbeeldig.
De Preah Vinear tempel is al vele decennia een twistpunt tussen beide landen, maar het kwam op scherp te staan toen de vorige Thaise regering onder leiding van een stroman van toen al ex-premier Thaksin Shinawatra toestemde dat hij op de werelderfgoedlijst van Unesco kwam te staan. De oppositie verweet Thaksin een gebrek aan patriottisme en organiseerde grote demonstraties bij de tempel, die na verloop van tijd oversloegen naar Bangkok en Thaksins partij verdreven. De Cambodjaanse regering zat met verkiezingen en kon de patriottische trom lekker roeren om die te winnen.
Ondertussen regisseert Thaksin massale demonstraties in Thailand om de macht te heroveren. In Thaise regeringskringen gaat ondertussen het verhaal dat de voormalige premier gesignaleerd is in Cambodja. Of dat verhaal nu waar is of niet, de suggestie dat Thaksin buitenlandse militaire macht aanspreekt om zijn positie te heroveren is nu een onderdeel geworden van het interne Thaise conflict. Dat maakt de lont in het kruitvat van Preah Vinear nog weer wat groter.
Orthodoxe joden weten niet dat er vrouwen in hun kabinet zitten
Altijd handig, dat photoshop
Die ene keer dat ik Tariq Ramadan, gasthoogleraar aan de Erasmus Universiteit, betaald door de gemeente Rotterdam, live meemaakte, pakte hij een hele zaal vol liberale Hollanders in. Ramadans verdienste is dat hij hetzelfde kan met een zaal niet al te conservatieve moslims. Daaraan ontleent hij zijn (lucratieve) imago als bruggenbouwer.
Om iedereen het gevoel te geven dat je één van hen bent, moet je je verhaal natuurlijk steeds een beetje aanpassen aan de omstandigheden. Voor Nederlanders poseer je als een liberaal die graag begrip wil kweken voor conservatieve moslims, en voor een gehoor van conservatieve moslims doe je het omgekeerde. Dus om nou te zeggen dat ik verbaasd was dat hij enige homo- onvriendelijke uitspraken gedaan zou hebben: nee.
Ramadan ontkent uiteraard, want als hij hom of kuit moet geven, valt zijn positie als man-in-the-middle in duigen. Het lastige is dat een deel van Nederland dat kameleontische verdacht vindt. Als hij op cassettebandjes iets anders zegt dan in de krant, dan is dat eerste waarschijnlijk zijn echte mening, redeneert men, dus maakt hij deel uit van een vijfde kolonne die in het openbaar het ene zegt, maar in werkelijkheid enzovoort.
Dus moet de Rotterdamse cultuurwethouder Rik Grashoff deze week weer eens een onderzoek naar Ramadan laten doen, want Leefbaar Rotterdam ruikt bloed. Ik ben benieuwd wat daar uit gaat komen, maar het lijkt mij sterk dat een behendige redenaar als Ramadan zich heeft laten vangen. Anderzijds maken de voortdurende aantijgingen, of ze nu terecht of onterecht zijn, het hem toch lastig die bruggenbouwrol te vervullen.
“What would Americans do with close to two months of vacation a year? When you?re not used to it, it can seem like a LOT of free time. But perhaps that is indeed the future of capitalism. My American friends, make an effort to be lazy!”
De New York Times houdt een discussie of werktijdverkorting een methode is die de VS door de crisis zou kunnen helpen. Er zijn ook voorstanders van ontslagen:
“Companies often find that their workers are most productive when high workloads give rise to a sense of urgency. Layoffs can create such a sense, if carried so far that those who remain have a hard time keeping up with what needs to be done.”
De bestaande coalitie van democratische socialisten en socialistische democraten gaat komende zondag de verkiezingen in Montenegro winnen. Het land van premier Milo Djukanovic ligt goed op koers voor lidmaatschap van de EU en de Navo. De euro is al de nationale munt en dankzij een stevige vastgoed boom groeide de economie de afgelopen jaren als kool. Alleen de interland van zaterdag tegen Italië is waarschijnlijk een onneembare hobbel.
Eigenlijk gaat dat allemaal buitengewoon soepel voor een land dat nog geen drie jaar onafhankelijk is en zich zonder geweld losmaakte van Servië. De Servische oppositie was fel tegen onafhankelijkheid (en tegen de erkenning van Kosovo), maar is inmiddels gesplitst. Een deel van de radicale nationalisten heeft zich bij de onafhankelijkheid neergelegd en is nu bezig de kiezers te paaien met beloftes van economische hervormingen.
De staat van de economie was voor de regering de aanleiding om de vervroegde verkiezingen uit te schrijven. De oppositie beweert dat de regering een nieuw mandaat wil voordat ze haar populariteit zou verliezen als de kredietcrisis echt hard toeslaat. De eerste tekenen van onrust zijn zichtbaar: woensdag demonstreerden 2000 arbeiders tegen de nakende sluiting van aluminiumfabriek KAP, het grootste bedrijf van het land. Maar zelfs als de verkiezingen een truc zijn om nog vier jaar zeker te zijn van regeringsmacht heeft Montenegro waarschijnlijk meer aan een vastgeroeste regering dan een machtsovername door een gefragmenteerde oppositie.
“Everywhere you go, you?re wondering whether or not you?ll run into them.”
Het valt de burgemeester van Washington op dat het gezin Obama de halve stad doorkruist op zoek naar fingerfood en matties om een balletje mee te gooien.
Obama is de eerste president sinds Nixon die op het moment van zijn verkiezing in een buurt tussen de mensen woonde, in plaats van op een ranch of andere buitenplaats.
Je zou het een self fulfilling prophecy kunnen noemen: na jaren van Griekse beschuldigingen dat ze andermans culturele erfgoed afhandig proberen te maken, hebben de Macedoniërs besloten zich inderdaad maar afstammelingen van Alexander de Grote te noemen. Ze mogen toch niet in de Navo en de EU, dus waarom zouden ze nog malen om de lange tenen van de zuiderburen?
De uitbarsting van nationalisme, culminerend in de plaatsing van een groot Alexanderbeeld in de hoofdstad Skopje, zou natuurlijk ook iets te maken kunnen hebben met de presidentsverkiezingen van zondag. De bedoeling is dat die met minder schietpartijen verlopen dan de parlementsverkiezingen van vorig jaar. Het etnisch verdeelde land kan wel een identiteit gebruiken die de bevolkingsgroepen (Macedoniërs, Albanezen, Serviërs) overstijgt.
De bevolkingsgroepen zijn ook intern verdeeld. De twee belangrijkste Macedonische partijen kunnen elkaars bloed wel drinken, en hetzelfde geldt voor de twee Albanese. De verwachting is dat de kandidaat van de zittende regeringspartij gaat winnen. De campagne is vreedzaam verlopen en de deur naar de EU staat nog altijd een beetje open.
Het Griekse veto blijft daar echter als een zwaard van Damokles boven hangen. De man die mag proberen de draad te verstevigen, is niet de nieuwe president, maar de machtiger minister-president, Nikola Gruevski. Die is toevallig de kleinzoon van een Griekse verzetsheld, Nikos Gruios – een vingerwijzing dat identiteit op de Balkan een niet alleen heikel maar ook fluïde punt is. Alexander zal nog even met zich moeten laten sollen.