Jeroen Laemers

542 Artikelen
1.350 Waanlinks
901 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 08-03-2022

Inwisselbare werknemers

Werknemers hebben bij de VVD niets te zoeken.

Afgelopen zondag vond het eerste grote lijsttrekkersdebat plaats. Inmiddels is daar al het nodige over gezegd. Persoonlijk vond ik het opvallendste moment een VVD-spotje dat enkele minuten voor aanvang werd uitgezonden.

In dit spotje vraagt de acteur zich het volgende af:

‘Ja, waarom zou je nog werken? Als je niks doet, word je in de watten gelegd. En als je keihard werkt, dan wordt je gepakt.’

Als satire vind ik dit wel aardig gelukt. Het past verder ook heel aardig in het eeuwige VVD-riedeltje dat die luie bijstandontvangers het maar goed hebben en dat de hardwerkende Nederlander het best af kan zonder een sociaal vangnet of een functionerende rechtsstaat (er moeten natuurlijk wél meer snelwegen komen).

Maar goed, de boodschap van het spotje is natuurlijk dat de VVD klaar staat voor de werkende mens. De realiteit is vanzelfsprekend anders. Immers, wanneer een politieke partij moeite doet om een lachwekkend onjuist beeld van de werkelijkheid te schetsen dan is dit bedoeld ter afleiding, bijvoorbeeld van het VVD-standpunt over het ontslagrecht. Op de website van de VVD vinden we dan ook de volgende passage:

‘De kantonrechtersformule en de gang naar het UWV maken ontslag erg duur, en moeten dan ook worden afgeschaft. Door in de wet een vaste ontslagvergoeding van een week per gewerkt jaar op te nemen (met een maximum van een half jaarsalaris), wordt het ontslagrecht eerlijker en eenvoudiger. Ook wil de VVD opeenvolgende arbeidscontracten tot een maximale duur van vijf jaar mogelijk maken.’

Foto: copyright ok. Gecheckt 08-09-2022

Verkiezingen VS: The American Taliban Strikes Again

Republikeinen hebben het niet zo op vrouwenrechten en draaien de klok graag een paar decennia terug.

In 2010 publiceerde Markos Moulitsas, een icoon van links Amerika, het boek American Taliban: How War, Sex, Sin, and Power Bind Jihadists and the Radical Right. In dit boek beschrijft Moulitsas de overeenkomsten tussen radicale Islamieten en radicale Amerikaanse Christenen.

Radicale Christenen, ook wel Evangelicals genaamd, behoren in de VS tot de trouwste stemmers, met name in de voorverkiezingen van de Republikeinse Partij. Deze partij zit dan ook barstensvol kandidaten die zijn geselecteerd door een stelletje rabiate, fundamentalistische gelovigen. En dat is te merken. In hun afkeer van (andermans) seks en hun aandrang vrouwen te degraderen tot tweederangsburgers tonen Republikeinse politici zich onderhand waardige imitatoren van de moellahs en imams die ze beweren zo te verafschuwen. Doe er een baard en een grot bij en het plaatje is compleet.

Eerder deze week verklaarde Todd Akin, Republikeins afgevaardigde namens Missouri en kandidaat voor een senaatszetel, dat zelfs in geval van incest of verkrachting vrouwen niet voor abortus mogen kiezen:

‘First of all, from what I understand from doctors [pregnancy from rape] is really rare. If it’s a legitimate rape, the female body has ways to try to shut that whole thing down. […] [But if] that didn’t work, or something, I think there should be some punishment, but the punishment ought to be on the rapist and not attacking the child.’

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

Oepsie!

Niet alleen belazeren de superrijken de boel – ze komen er ook nog eens mee weg.

In 1983 verklaarde Leona Helmsley, zakenvrouw en echtgenote van een Amerikaanse hotelmagnaat, tegenover haar huishoudster:

‘We don’t pay taxes. Only the little people pay taxes.’

Helmsley bleek het bij het verkeerde eind te hebben. Uiteindelijk maakte ze het al te bont en werd ze wegens belastingontduiking tot negentien maanden gevangenisstraf veroordeeld. Maar dat was toen, bijna dertig jaar geleden.

Tegenwoordig betalen de superrijken, als het op belastingen aankomt, nog steeds niet hun deel, maar daarnaast kunnen ze ook nog eens – en bepaald niet onterecht – zeggen:

‘We don’t face consequences. Only the little people face consequences.’

Vorige week kreeg de Amerikaanse beurshandelaar Jon Corzine, multimiljonair, voormalig CEO van Goldman Sachs, ex-politicus (namens de Democraten) en bestuursvoorzitter van het inmiddels failliete MF Global, te horen dat hij naar naar alle waarschijnlijkheid niet zal worden vervolgd wegens het laten verdwijnen van ongeveer een miljard dollar aan door klanten ingelegd geld:

‘After 10 months of stitching together evidence on [MF Global’s] demise, criminal investigators are concluding that chaos and porous risk controls at the firm, rather than fraud, allowed the money to disappear, according to people involved in the case.’

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

Lakse bijstandontvangers?

Staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Paul de Krom (VVD) verwijt bijstandontvangers laksheid, maar heeft zijn eigen onderzoek niet gelezen.

Op donderdag 16 augustus verscheen een nieuwsbericht op nu.nl met als kop Ontvangers bijstand laks bij zoeken baan. Verwezen werd naar een persbericht van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid naar aanleiding van een recent afgerond onderzoek.

Het persbericht van SZW opent als volgt:

‘Bijstandontvangers denken te vrijblijvend over de sollicitatieplicht. Zij willen vooral “zin” hebben in een nieuwe baan. Gemeentelijke sociale diensten maken te weinig gebruik van dwang en drang om bijstandontvangers aan de slag te krijgen.’

Staatssecretaris Paul de Krom (VVD) vult aan:

‘Er is een cultuuromslag nodig bij bijstandontvangers, sociale diensten, maar ook bij werkgevers. Sociale diensten moeten bijstandontvangers meer stimuleren om tijdelijk werk aan te pakken. […] Bijstandontvangers moeten beseffen dat een uitkering geen keuze is, maar noodzaak. Als je kunt werken en er is werk: dan ga je aan de slag.’

De toon is gezet: dankzij soft optreden van gemeentelijke sociale diensten krijgen werkschuwe uitkeringstrekkers het voor elkaar op kosten van de hardwerkende belastingbetaler thuis op de bank te blijven hangen. Ze willen immers alleen maar werken als ze er ‘zin’ in hebben.

Foto: copyright ok. Gecheckt 28-02-2022

De antikapitalistische Olympische Spelen

Zijn de Olympische Spelen op te vatten als een voorbeeld van antikapitalistische maatschappijkritiek?

Nu de Olympische Spelen van 2012 zijn afgelopen, is het weer eens duidelijk geworden dat topsport een bijzonder grote publiekstrekker is. Het staat buiten kijf dat honderden miljoenen (miljarden?) mensen op zijn minst een deel van de Spelen op de televisie of anderszins hebben bekeken. Waar komt deze aantrekkingskracht vandaan? Misschien ligt het antwoord op deze vraag wel besloten in het gegeven dat de Olympische Spelen (wanneer de organiserende instanties buiten beschouwing worden gelaten) een impliciete kritiek vormen op het kapitalistische keurslijf waarin een groot deel van ons dagelijks leven zich afspeelt.

Voor de meesten van ons is werk repetitief en weinig opwindend. Een niet onaanzienlijk deel van de werkweek wordt doorgaans gespendeerd aan het aftellen tot vrijdagmiddag. Wij werken dan ook in hoofdzaak om geld te verdienen en niet voor onze lol. Voor olympische atleten werkt het anders. Zwemster Ranomi Kromowidjojo lag niet jarenlang iedere ochtend op een onchristelijk uur in het zwembad om er financieel beter van te worden. Weliswaar levert een gouden olympische medaille het nodige op, maar er zijn talloze efficiëntere manieren om een goede boterham te verdienen. We kunnen er dus veilig vanuit gaan dat financieel gewin hooguit een nevenproduct en zeker niet het hoofddoel was van Kromowidjojo’s inspanningen.

Zodoende is voor olympische atleten (en voor snelwandelaars en luchtgeweerschutters is dit zéker het geval) persoonlijke, innerlijke uitnemendheid het streefdoel. Uiterlijke zaken zoals geld, maar ook roem, komen ver daarachter.

Foto: copyright ok. Gecheckt 13-10-2022

Verkiezingen VS: Romney kiest running mate

De beoogde Republikeinse vicepresident is een radicale class warrior – aan de kant van de rijken.

De keuze van een (mogelijke) vicepresident, een zogenaamde running mate, is een belangrijk moment in de campagne voor het Amerikaanse presidentschap. Mitt Romney maakt vandaag bekend dat zijn keuze is gevallen op Paul Ryan, een Republikeins lid van het Huis van Afgevaardigden namens de staat Wisconsin.

Een running mate is doorgaans bedoeld om de vermeende tekortkomingen van de presidentskandidaat te compenseren. Zo kan een presidentskandidaat uit een noordoostelijke staat, een zogenaamde Yankee, zijn algemene aantrekkelijkheid vergroten door bijvoorbeeld een running mate uit een zuidelijke staat te kiezen.

Mitt Romney is maar weinig populair bij de base, de meest fanatieke aanhangers, van de Republikeinse Partij. Hij is mormoons, was ooit gouverneur van een liberal (lees: linkse) staat en, tot overmaat van ramp, was hij in zijn tijd als gouverneur verantwoordelijk voor de invoering van een algemene ziektekostenverzekering voor de inwoners van Massachusetts. Paul Ryan, lieveling van de Tea Party, is bedoeld om iets aan deze tekortkomingen te doen.

Paul Ryans claim to fame berust op zijn radicale begrotingsvoorstellen, welke – net als Ryan zelf – zijn geïnspireerd door de libertarische sociopathie van de schrijfster Ayn Rand (die op haar beurt haar bewondering voor de amorele zelfzuchtigheid van een verkrachter en seriemoordenaar bepaald niet onder stoelen of banken stak).

Foto: Scott #1144 Quote from J. Henry copyright ok. Gecheckt 10-11-2022

Vrijheid, o zoete vrijheid!

Amerikaanse denkbeelden doen in toenemende mate opgang in het Nederlandse politieke debat. Rijke mensen zijn betere mensen en armoede heeft een morele oorzaak. Of zoals Emile Ratelband al zei: ‘Succes is een keuze.’

Wij importeren veel uit de VS: films, televisieseries, muziek en fastfoodketens. De invloed van Amerikaanse merken, producten en populaire cultuur is zodoende ook in Nederland overweldigend. Zelfs de Nederlandse politiek kan zich niet aan de algemene Amerikaanse dominantie onttrekken. Zo importeerde de PVV zijn partijfinanciering en een diepe afkeer van klimaatwetenschap uit het ‘Land of the Free’. De VVD lijkt, in navolging van een berucht conservatief activist, een kleinere overheid in toenemende mate als doel in plaats van als middel te beschouwen. Het tijdschrift Elsevier onderschrijft vervolgens de bizarre tegenstelling tussen ‘producenten’ en ‘uitvreters’ door  vier miljoen ‘hardwerkende Nederlanders’ tegenover zeven miljoen profiteurs (2,5 miljoen ‘ambtenaren’ en 4,5 miljoen ‘uitkeringstrekkers’) te plaatsen.

Het libertaire paradijs

Lage belastingen voor grootverdieners en een minimale overheid worden doorgaans gepromoot met een beroep op ‘vrijheid’. Immers, hoe minder de overheid van ons moet, hoe vrijer we zullen zijn (ook weer zo’n typisch Amerikaanse gedachte). Dat sommige mensen buiten de boot gaan vallen is minder belangrijk – totdat we ons realiseren het hier gaat om ’tante Elly die last heeft van depressies, oom Wim die zijn rechterhand niet meer kan gebruiken na een hersenbloeding, neefje Bram met downsyndroom en de buurman die zijn leven lang in de haven heeft gewerkt bij een logistiek bedrijf dat in de crisis failliet is gegaan en die nu niet meer aan de bak komt omdat hij 58 is’ (h/t Martijn).

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-02-2022

Hoezo linkse media?

De media zijn links, zo wordt keer op keer herhaald. Klopt dit wel?

Het verwijt dat ‘de media’ bij voorkeur vanuit een links perspectief rapporteren is al oud. Ondanks het gegeven dat bijvoorbeeld De Telegraaf met afstand de grootste krant van Nederland is, wil ik nog wel geloven dat het merendeel van de journalisten linkse sympathieën koestert. Het is namelijk helemaal niet zo vreemd dat bepaalde beroepen mensen met bepaalde overtuigingen aantrekken. Zo zullen weinig accountants op de SP stemmen.

Hoe serieus zijn de rechtse media nu eigenlijk?

Wat ik me wél afvraag is of linkse journalisten even tendentieuze stukken durven te schrijven als hun rechtse collega’s. Laat ik het blad Elsevier als voorbeeld nemen. Onlangs verscheen in dit tijdschrift een portret van Roemer waar onder meer zijn tennispartner van stal werd gehaald om het punt te maken dat de SP-kandidaat te licht zou zijn voor het premierschap. Dat klinkt toch niet echt als kwaliteitsjournalistiek.

Een ander voorbeeld is dit stuk, waarin nota bene Elseviers hoofdredacteur een staaltje misleidende cijfergoochelarij begaat dat, ik althans, op het leugenachtige af vind (zie ook hier).

Even wat citaten, afgewisseld met mijn commentaar:

Het socialisme in Nederland is niet alleen succesvol omdat 2,5 miljoen mannen en vrouwen in dienst zijn van de overheid of voor instellingen werken die door de overheid worden betaald.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De onzichtbare hand aan het werk

De farmaceutische industrie heeft het niet zo op vrije concurrentie. De consument betaalt immers toch wel.

Dat zakenbanken en kredietbeoordelaars niet deugen wisten we inmiddels wel. Nu blijkt dat ook de farmaceutische industrie er nogal merkwaardige opvattingen op nahoudt wat betreft de vrije markt en eerlijke concurrentie.

Afgelopen woensdag werden negen farmaceutische bedrijven aangeklaagd door de Europese mededingingsautoriteit. Deze negen bedrijven worden ervan beschuldigd te hebben samengespannen om goedkopere, generieke geneesmiddelen van de markt te houden.

De gebruikte tactiek werkt als volgt: een groot farmaceutisch bedrijf ontwikkelt een nieuw medicijn en vraagt daar octrooi op aan. Zo lang het octrooi loopt, mogen andere bedrijven dit geneesmiddel niet fabriceren. Na een aantal jaren loopt het octrooi af en mogen ook andere fabrikanten onder een generieke, niet door het octrooi beschermde handelsnaam ditzelfde geneesmiddel op de markt brengen. Als gevolg hiervan daalt de prijs fors en maakt de oorspronkelijke fabrikant minder winst.

Een aantal farmaceutische bedrijven besloot hier iets aan te doen door andere fabrikanten geld te bieden om juist geen generieke versie van hun merkgeneesmiddelen op de markt te brengen. Beide partijen blij: de fabrikant van generieke geneesmiddelen verdient miljoenen door geen enkele inspanning te leveren en de oorspronkelijke octrooihouder kan, wegens gebrek aan concurrentie, een hogere prijs voor zijn medicijnen blijven vragen. De consument (of diens verzekering) betaalt toch wel.

Foto: copyright ok. Gecheckt 08-03-2022

Wij verdienen ons succes!

Succes is niet hetzelfde als verdienste. Toch wordt in veel politieke discussies dit gegeven maar al te graag vergeten, bijvoorbeeld wanneer het gaat over lonen, uitkeringen en zelfs de eurocrisis.

Succesvolle ondernemers en andere grootverdieners zijn de aanjagers van de economie. Het is daarom belangrijk dat de bezitters van een topinkomen niet te veel belasting betalen. Immers, wanneer de belastingdruk te groot wordt, dan zullen deze movers and shakers zich onvoldoende gestimuleerd voelen om extra inkomen te genereren. En dat gaat onverbiddelijk ten koste van de economische groei.

Helemaal onderaan de economische ladder werkt het precies andersom. Daar gaan de mensen, in tegenstelling tot de succesvolle grootverdieners, juist harder werken wanneer ze minder geld ontvangen. (Misschien dat daarom in de Wet werken naar vermogen werd geregeld dat sommige werkenden met minder dan het minimumloon genoegen moeten nemen.)

Bovenstaande redeneringen gaan natuurlijk alleen op als we ervan uitgaan dat economisch succesvolle individuen wél hun best doen en de minder succesvollen niet. Soms is dit natuurlijk zo, maar vaak gaat die vlieger niet op. Bovendien zijn de grootste gelovers in deze karikatuur nou net degenen die er opeens hele andere regels op na houden als het om hun eigen portemonnee gaat. Het argument dat afschaffing van de hypotheekrenteaftrek ertoe zal leiden dat huizenkopers voortaan beter hun best gaan doen om zich een ongesubsidieerde woning te kunnen veroorloven zul je van dat soort types nou nooit horen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 02-03-2022

Verkiezingen VS: de onderbuik regeert

In tijden van oorlog is de waarheid het eerste slachtoffer, zo luidt het cliché. Dat geldt zeker voor de verkiezingsstrijd in de VS.

Amerikaanse politiek is een zaak van de onderbuik. En hoewel de Democraten heus niet vies zijn van het bedrijven van demagogie, tonen vooral de Republikeinen en hun aanhangers zich toortsdragers van de fact free politics. Een berucht voorbeeld is de zogenaamde birther controversy. Ondanks alle bewijzen van het tegendeel, weigert een aanzienlijk deel van de Republikeinen (op sommige momenten was het zelfs een ruime meerderheid) te geloven dat president Obama daadwerkelijk in de VS is geboren. Voormalig Republikeins senator en presidentskandidaat Rick Santorum beweerde in februari 2012 nog glashard dat grote aantallen Nederlandse bejaarden onvrijwillig worden geëuthanaseerd als bezuinigingsmaatregel in de zorg.

Obama begaat blunder …of toch niet?

Goede Republikeinen weten in hun hart dat Obama een socialist is met een grote hekel aan kapitalisme en echte Amerikaanse ondernemingszin. Dus toen Obama in een toespraak de zinnen uitsprak ‘If you’ve got a business, you didn’t build that. Somebody else made that happen,’ was het direct prijsschieten. Een blogger van de conservatieve Heritage Foundation noemde deze uitspraak ‘een klap in het gezicht van hardwerkende Amerikanen’. Obama’s directe tegenstander Mitt Romney stond vanzelfsprekend direct klaar met een harde veroordeling van deze aanval op ‘ondernemingszin, vrijheid en eigen initiatief’:

Vorige Volgende