Andy Schleck huilt krokodillentranen. “Ik zou in zo’n geval niet hebben aangevallen.”
Woedend was hij. Zo hadden wij wielervolgers Andy Schleck (Luxemburg, 10 juni 1985) nog nooit gezien. Met een los handgebaar wuifde de gele ridder de camera’s van zich af. Oprotten. Ondanks de zware verduisteringsglazen waren duidelijk twee gloeiende kolen zichtbaar. Ontvlamd. Woedend was hij.
De ideale schoonzoon Andy Schleck zou niet hebben aangevallen, zei hij. Hij zou hebben gewacht. In de eerste plaats is dit een flagrante leugen: in de kasseienrit door Noord-Frankrijk waar zijn broek Fränk kapot viel, reed de kleine Luxemburger na een val van Contador gewoon verder. Zelfs nadat het voltallige peloton onder aanvoering van ploeggenoot Fabian Cancellara in de schande van Spa wél op hem had gewacht.
In de tweede plaats zijn het krokodillentranen.
“Ik heb de trui niet verloren omdat ik minder was”, zei Andy Schleck, “daarmee had ik vrede kunnen hebben.”
Ach gos. Zou je Andy niet gelijk een lollie geven? Of een kusje-erop?
Andy Schleck moet eens terug naar de jeugdcategorieën. Een ketting loopt nooit zo maar van een fiets af. Na afloop verklaarde Andy dat hij zelf ook niet precies wist wat er was gebeurd. Ploegleider en oud-winnaar (alsmede flagrant dopinggebruiker) Bjarne Riis ging zelf een rondje rijden op de gele fiets om na te gaan hoe de SRAM versnelling eraf had kunnen lopen op dat (beslissende?) moment in de Tour. Ook hij kon niets anders concluderen dan dat hij het niet wist.
Waar ter wereld ik ook op het veld stond, elke bal van links nam ik vol op de pantoffel. Ze vlogen meestal door een ruit, of kwamen in een met kroos bedekte sloot terecht. Uren heb ik in de bosjes naar voetballen gezocht; sommige vriendjes wilden op den duur niet meer voetballen. Vanaf mijn tiende voetbalde ik dus nog maar alleen, en moest ik de voorzetten van links simuleren door de bal via een stoeprand naar me toe te laten stuiteren.
25 juni 1988 is de dag na de tweede verjaardag van mijn kleine broertje. Mijn ouders hebben in al hun wijsheid besloten om de verjaardag een dag uit te stellen, zodat ze in elk geval niet twee dagen het huis vol hebben. Ik ben zes. Op de foto’s zie ik de vrienden en kennissen van mijn ouders in hun gloriedagen. Ze zijn denk ik tien jaar ouder dan ik nu ben, eind dertig – sommigen begin veertig. Over enkele weken gaan ze net als wij met de vouwwagen op vakantie naar de Vendee. Daar houdt men zich dan onledig met boekjes lezen, tafeltennis, zwemmen en toatjes eten. De kinderen drinken oranje ranja en soms is er ook groene, maar die heb ik nog nooit in de Appiehap bij ons in de buurt gezien. Ik vind groene ranja lekkerder dan oranje ranja. Heel soms mogen we orangina.
Op sargasso besteedden wij in het verleden al enkele keren aan de Deense schrijver, hoogleraar en gewezen greenpeace activist Bjørn Lomborg. Dat doen wij doorgaans met frisse tegenzin want voor ons staat het buiten kijf dat
a) de aarde opwarmt
b) dat de mens daar significante invloed op heeft
c) CO2 reductie nodig is om dit tegen te gaan.
Lomborg staat bij ons te boek als klimaatscepticus, en een homo-economicus. Vandaag staat in nrc.next, de beste krant van de Nederland, op pagina 19 een interessant artikel van zijn hand en hoewel schrijver dezes wat redactionele consensus ten aanzien van het klimaatprobleem bepaald geen spelbreker is, vind ik – in tegenstelling tot bijvoorbeeld Carlos die hieronder in de comments ongetwijfeld gehakt zal maken van Lomborgs betoog en mijn visie daarop – dat de man een punt heeft.
In het artikel ‘Europa, ga vooral door met je klimaatobsessie’ met als tendentieuze ondertitel ‘Dan word je wereldwijd recessiekampioen’ (in Australië ook gewoon online gepubliceerd), stelt Lomborg dat Europa een ‘Don Quichotkoers vaart’ waar het de maatregelen betreft die de C02 uitstoot moeten beperken. Zoals de kop al doet vermoeden worden de elementen ‘verbruik van fossiele brandstoffen’ en economie aan elkaar gekoppeld. C02-reductie leidt tot economische stagnatie.