Chris

Adri Duivesteijn is weer aan het werk. De Gemeente Almere maakte de taxistaten van haar bestuurders openbaar en vooralsnog hebben de gemeenteraadsleden daar geen vreemde zaken in gevonden. Als dat zo is, dan zij het zo: de Gemeenteraad heeft de regels opgesteld en het is ook aan hen om te beoordelen of hun bestuurders volgens die regels gehandeld hebben. Toch zou het jammer zijn als de discussie hiermee ten einde komt.

Er zit namelijk nog een interessant feit in het dossier, namelijk het enorme kostenverschil tussen de dienstauto en de taxiritten. De dienstauto, voornamelijk gebruikt door burgemeester Jorritsma, kostte vorig jaar ? 132.979, terwijl de taxiritten alles bij elkaar ? 57.894 kostten. Even kort door de bocht; het gebruik van de dienstauto door 1 burgemeester kostte meer dan twee keer zoveel als het gebruik van taxi’s door 4 wethouders.

Natuurlijk zijn daar wel verklaringen voor: Jorritsma zal als burgemeester relatief meer werk buiten de gemeentegrenzen hebben en taxi’s zullen pas gebruikt worden als de dienstauto niet beschikbaar is. Toch denk ik niet dat dit verschil incalculeren tot vergelijkbare bedragen zal leiden. Een dienstauto is namelijk gewoon duur. Je hebt niet alleen te maken met de gebruikelijke kosten van afschrijving, verzekering, onderhoud en benzine, maar ook het feit dat de auto gereden moet worden. Als de auto bijvoorbeeld op werkdagen van 8 uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds beschikbaar moet zijn heb je al meer dan 2 fulltime chauffeurs nodig. Hun salariskosten betaal je ook op het moment dat niemand rondgereden hoeft te worden. Daarnaast moet de bestuurder (van de stad welteverstaan) alsnog een taxi nemen, als de chauffeurs niet werken, terwijl de dienstauto op dat moment in de garage minder geld waard wordt en onnodig verzekerd is. Het is daarmee dus ook nog inflexibel.

Zelfverklaard filebestrijdster Rita Verdonk gaf eerder al aan waarom ze ontbrak bij debatten over de kilometerheffing of de verlenging van de missie naar Uruzgan: ze moest een nieuwe partij, excuus, beweging, uit de grond stampen en daar was geld voor nodig. Nu geeft ze helderheid over haar ambities met betrekking tot haar oorlogskas: ze wil het komend jaar 10 miljoen euro binnenhalen, net zoveel als de SP. Dat is hard nodig, want in 2009 valt het kabinet, aldus Verdonk. Dus loopt ze feestjes af en praat ze met mogelijke grote donateurs uit (jawel, daar zijn ze weer) het vastgoed. Maar ook voor kleinere bedragen haalt Verdonk haar neus niet op:

Ik ben blij met elke tien euro die binnenkomt. Iedereen krijgt een brief die ik zelf ondertekend heb.

Tja, 10 miljoen euro ophalen… Rita Verdonk kan dat wel willen (ze wilde wel vaker iets) maar hoe reëel is het? En al is het bedrag reëel; waarom zou iemand aan Verdonk geld geven?

Campagnes in de VS
Laten we eerst de realiteitszin eens onderzoeken door het te vergelijken met campagnes uit het land waar geld en politiek al langer onlosmakelijk verbonden zijn: de Verenigde Staten. Hiervoor kijken we eerst naar de presidentiële campagne van John Kerry in 2004. Ik vergelijk het met hem en niet met Bush, omdat hij net als Verdonk een ‘uitdager’ is. Kerry haalde in 2004 aan individuele donaties $227 miljoen binnen. De gelden die hij uit federale fondsen kreeg kunnen we verontachtzamen, omdat Verdonk, zolang ze een beweging blijft, niet in aanmerking zal komen voor overheidssteun en Nederland sowieso geen campagnebijdragen uit de overheid kent.