Tijden waar mannen moeten wenen, en vrouwen paardansen, waar Borat nog geboren zal worden, en de wegen van stof zijn gemaakt, speciaal voor ezelhoefjes… Is het een film die we onder lampionnen zagen gisteren, of was het echt, op weg naar het ballingsoord van Lenin? Geniet 8 minuten, en niet met mate: ontroert dit ontvlambaar pellicule u niet, u heeft uw hart verbannen naar Shushenskoye.
“At the end of the day, electricity generated in Italy costs 60% more than the European average, twice as much as in France and three times as much as in Sweden. As the IEA points out, Italy burns as much fuel oil in a year to make electricity as India does in a year and a half, or 551 days, to be precise. And as much gas as all of Latin America in 439 days. […] In 2005 alone, Italy’s power stations consumed about six and a half million tons of oil […] That’s six times as much as Germany or France, and twelve times more than the United Kingdom.” (Sergio Rizzo & Gian Antonio Stella van de onvolprezen Corriere.)
En u die dacht: ik draai dat peertje nog wat vaster in die socket. U die deze regendag toch maar de fiets opkroop om als loonslaaf de peakoil van ons allen langer weg te houden. Italie doet zijn naam als verwende je m’en foutist met verve eer aan – maar snorren zullen de Vespa’s. Wat denkt u eigenlijk van die hele piekolie: so what? Erdoor draaien, zo snel als we kunnen, er komt toch een oplossing, OF Benjegek, nu reeds op rantsoen zodat ik op m’n oude dag nog met een funky knalgele Ambuce naar het bejaardenhome kan gevoerd worden.
sommigen, thuis, durven deken in hokjes. Hier in Siberië is het leven een hok. En of het een weids veld, en of het prairies of perestroyka, steppe of static is – in dit spiegelloze land zie je niets dan jezelf. Een solipsistische droomstaat. Heilstaat van zijn. En route naar Abakan denken we een beer te zien: het is de rus hemzelf, tevreden met werk aan de band.
Alleen de rivier blijft hetzelfde.
Welkom in Abakan. Where you can rest in peace.
hun honderdroebelprentjes, hun giffabrieken, hun ondergondse kunst en bovengrondse mijnbouw, hun stad: ze mogen haar houden. Hier komt men niet meer weer, zoveel is zeker. Krasmaarop.
Onze woorden zijn nog niet koud of spijt bekruipt ons. Wat is dat toch met een reizigersziel? Waarom laat je wàt achter in je thuishuis, waarom neem je wat mee, en wat blijft over, in dat hoofd van de passagier die je werd, die toeschouwer in plaats van acteur in Hometown?
Het zijn precies dezelfde demonen, basculine balansen, die de dienst uitmaken, maar, hoe zou het ook anders kunnen: helemaal anders. Waar je voor op reis trok, ongeduldig, waar je vandaan wou, daar ga je zonder ontkomen onderkomen krijgen. Wat je achterliet, verschijnt zonder mededogen voor je.
En net op momenten van uitzichtloosheid, van opgave, van de doodlopende straat, wanneer de partizaan zijn laatste briefje schreef – in dat gevoel, wordt je wakker op een concert wat zo onwezenlijk lief is, zo boven zichzelf is uitgestegen tenmidden van klanken die tastbaar uit alle hoeken van de beschaving komen, dat – we zijn voorzichtig – hoop mag wederkeren, in de vorm van: niet alles is voorbij.
De zin komt terug. We zijn naar het zuiden gedraaid. Fucking pinksteren, het feest van verliezers en futiliteit, is begraven.
Krasnoyarsk – de stad, de leugen. Bekijk het plaatje boven, en troost u loos.
Zo is het en niet anders. Maar waar anders dan op het mestvaalt (niet in de uitgepuurde dunne lucht van de alpentoppen) ontstaan de mooiste bloemen? Afgesloten voor het westen vanege military en 007ish stirred and shaken, puist de zweer weer open en ontstaan de mooiste fenomenen. En op het moment waarop een luitenant tot papieren keizer (polpa gebruiken ze allemaal) gekroond wordt, staat een Nederlander ineens voor ons geposteerd. Of we
z’n tentoonstellinkie willen zien. De laatste klank die je verwacht op dit stort met mooie paddestoelen is Nuchtere Artiest in Vlekkeloos Nengels (=soort Nederlands met enkel Engelse woorden) of dus net eigenlijk wel?
Het dient gezegd: zijn installaties zijn geslaagd en gelaagd, zijn humor grappig en sappig – maar er komt een oerschreeuw uit elke vezel in ons lichaam naar boven, daar aan de oevers van de M53: W E G V A N H I E R R R R!!!!!!
Dat doen we dus dinsdag.
De catharsis komt dichterbij. En het zal naar het zuiden zijn. We houden u op de hoogte.
geen 80 kilometer ver geraakt in de groene toendra van het moederland. Geen Italiaan kan ertegenop, en daar zaten we: een inweemoedige vent van 26, zijn binnerlijk openbarend, en dat tikje verlegen arrogant wat de mens hier zo lief maakt. Het moederland noemt elke Rus Rusland, en zelfs de moeders doen mee.
Nee, geen gedoe, we moesten ons zetten met een fles bizongraswodka, gekocht achter het loket van de transsiberische express, en we
moesten en zouden luisteren en kijken hoe het was om een moeder als de zijne te hebben.
Cynisme heeft sinds het begin van de kaukasus plaats gemaakt voor de edelere kunst van de vreugde en verdriet, en wie zijn wij om terug te willen naar de kilte aan de grijze zandkusten daar aan de Noordzee?
Nasdrovije, en zelfs alle harde eeltzielen laven zich aan alhierse mooiheid.
De catharsis komt dichterbij.
As the Left glumly folds away its flags, Silvio Berlusconi, Gianfranco Fini and above all Umberto Bossi smile triumphantly in the background among the celebrating workers that the Left can no longer reach.
Gian Antonio Stella fileert in de Corriere met haarscherpe precisie de verpulvering van links in Italië. Een hard verhaal omtrent een arbeidersklasse die de facto niet meer bestaat. Het hek lijkt van de dam in Berluscanië, met nog niet zo lang geleden de sterkste communistische partij van Italië Europa, die altijd weigerde om deel te nemen aan de macht. De landslide elections wijzen er op dat het niet enkel een rechtse overwinning is, maar ook, en misschien vooral, een instorting van het linkse kamp. Je zal maar durven, zeggen dat je geen belastingen zal verlagen omdat er een gigàntische schuldenberg is.
onze 320 kilometers zitten er weer op voor vandaag, en de kluif wordt klein, de honger des te groter. Ontsteld, nog steeds, na gisteren, dwaalden onze gedachten op de steeds mooier wordende M53 af naar de zin van zinloosheid. De Barracuda van gisteren. En de zin van professionele zinloosheid. Is het de Keuzevrijheid? De richting die je inslaat? Wis en zeker. Maar doe het luciede, zegde Kübin.
De beslissing is gevallen, een act gratuite zal zich opdringen, na Achinsk, en onverhoeds.
Achinsk, de redding! Het klinkt als een niesbui, en de opluchting alhier is niet veel minder. Achter een ogenschijnlijke schematisering van een hoogst bedenkelijke KGB-groep die in Ierland het mooie weer uitmaakt op uw en mijn kosten, schuilt de essentie van ons geïnformatiseerd systeem. PostIts! Hier, en nergens anders, worden uit berkesap getrokken chemicaliën op de kleurrijke papiertjes gesmeerd, hier en nergens anders bedenkt met staafdiagrammen die voor niets dienen, hier gaat men weer terug middels laptops naar het papier.
Wij zijn meer dan gerustgesteld, de papieren revolutie 2.0 is een feit, Achinsk Stat Parat!. De katharsis moet nog komen uiteraard, vele dwalingen zullen ons pad nog dwarsen, maar de klok tikt, de klepsydra is over de helft gestroomd. Dat pad van papier – morgen meer, meer, meer!!!
Ook wij waren verblind, verrast, op het verkeerde been gezet door het onverwacht goede decorum. Het lijkt net echt, en iedereen krijgt het gevoel speciaal te zijn. Is dit communisme? Iedereen speciaal? Ligt hier de ladder gelijk voor allen? True Truman show, False?
Feit is: de enscenering van vreugde, van ontvangst voor de Vreemdeling, van onbeschaamde etalering van blijdschap – hoe opgezet door onzichtbare instanties ook, – ze werkt. En als een boomerang gaat de intentie eerst de lucht in, een metafoor voor pastiche, en keert daarna steeds weer naar datzelfde punt terug: waarom zou ik niet blij zijn als ik dat oblogatior moet, waarom zou ik niet zonder sneeuwketting mijn tocht vervolgen?
Kemerovo is een schandalig vals juweel, maar zo perfect in balans met groteske viezigheid (pas op: deprimerend en misselijkmakend) en vriendelijkheid (pas op: vederlicht in uw hoofd makend van hoofdkussende donsheid), dat men met recht en reden kan hunkeren naar dit residu van onze beschaving, het filter met koffiedik en klodikes – eens je het achter je liet…
Morgen: oostwaarts, oostwaarts!
Wie schetst onze verbazing, wanneer we op de gsm een sms kregen met een YouTubecode. Verbluffend genoeg had iemand ons gefilmd op de M53 toen we hem (haar?) passeerden. We kunnen onszelf zien rond 0:28. Ook de muziekdeun dreunt in onze hoofden verder, we schenen hetzelfde station op te hebben gehad. Niet moeilijk, er zijn er maar twee, dat van Poetin en dat van Zij Die Niemand Kent.
Op weg zijn we, bevreesd, wakend wakker van de adrenaline, naar het industriële wereldlijke hoogtepunt, het is te zeggen: Kemerovo. Tandenknarsende neuroten, maar vechtend om waarde, en eer. Veel jongeren, veel uitzichtloosheid, maar het zijn vechters. Vlieggewichten, zoals Yuri Yakovlevich Arbachakov.
Op weg naar een brute confrontatie met de echte andastrial schijnwerkelijkheid Kemerovo.
