Applause

My mother was born before women could vote. My daughter got to vote for her mother for president. This is the story of America, of women and men who defy the odds and never give up.

Hillary Clinton hield vannacht haar probama verhaal voor de democratische conventie. Ze speechte haar pants of en stond uitgebreid stil bij de zegeningen van vrouwenrechten. De New York Times constateert het opmerkelijke verschil tussen dit getamboereer van de bijna-eerste vrouwelijke presidentskandidaat en de kousevoetentred die (opeens?) gelopen wordt rondom de huidskleur van haar genomineerde partijgenoot. Op maandag schetste Michelle Obama een zo gewoontjes mogelijk beeld van haar man: “even though he had this funny name, even though he’d grown up all the way across the continent in Hawaii, his family was so much like mine.”

Het heeft altijd iets ongemakkelijks als commentatoren zich en masse storten op het persoonlijke, zoals nu rondom Obama. Ik denk soms dat het puur gemakzucht is van het journaille: zo ben je relevant door de aansluiting bij oppervlakkige kroegpraat en hoef je je inhoudelijk niet teveel te verdiepen. Je hoeft niet op de gesproken woorden te letten en alleen maar te kijken naar de huidskleur van de omstanders van Barack: Als het zwarten zijn, dan profileert hij zich zus, zijn het overwegend blanken, dan is het statement veel meer zo. Maar zijn we zo niet op weg in een neerwaartse spiraal? Dat zo wordt bijgedragen aan een vervlakking van het maatschappelijk debat (lees: kroegpraat) en in het verlengde daarvan de politieke keuze? Immers, als je in vrijwel alle media niets anders verneemt dan persoonlijke ‘analyses’, dan ontbreekt input om op inhoudelijker gronden je stem uit te brengen. De enige manier waarop politici je dan nog kunnen beïnvloeden, is door de aandacht te vestigen op de (positieve) eigen persoonlijke karaktertrekken en die (negatief zijn) van de tegenstander.