Wij nodigen u uit de komende tijd uw verhalen, anekdotes en wetenswaardigheden over uw vakantiebestemming bij te dragen aan onze zomerserie. Vandaag een bijdrage van Jos van Dijk.
De vuurtoren op Ameland, gebouwd in opdracht van koning Willem III, is niet te missen. Naar het iets verder gelegen Bunkermuseum moest ik wel even zoeken. Het bestaat uit een voormalig zomerhuisje in de duinen op de westpunt van het eiland plus de bunker die door de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog is aangelegd als onderdeel van de Atlantikwall. Het piepkleine, onbemande museum is gewijd aan de oorlogsgeschiedenis van Ameland. In de bunker wordt een film vertoond en geeft een diorama een beeld van het gebruik van de bunker. Drie Amelanders vertellen hun verhaal over de oorlog.
Bunkerbouwers
De Atlantikwall was een meer dan 5000 kilometer lange verdedigingslinie, die Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog in de bezette gebieden heeft aangelegd ter voorkoming van een geallieerde invasie. Hitler schijnt gedacht te hebben dat hij met deze omvangrijke verdedigingswerken langs de Noordzee en de Atlantisch Oceaan strijdkrachten kon vrijmaken voor de oorlog aan het oostfront. In Nederland is er volgens Rijksgeschiedschrijver de Jong door collaborerende bunkerbouwers en corrupte Duitsers op last van de Nederlandse staatskas veel verdiend aan de betonnen kolossen in de duinen. Hij citeert een rapport over omkoopbare Duitse militairen waarin staat ‘dat in de jaren 1940-’41 op voor de Wehrmacht uitgevoerde werken tussen de 100 en 200% winst is gemaakt, in sommige gevallen zelfs 300 % en meer…Meerdere malen kwam het voor dat de aannemer zijn begroting terug kreeg met de mededeling: “Je bent te laag, zend een nieuwe begroting in.” Oorzaak hiervan was dat aan leden der Duitse bouwleiding provisie werd verstrekt en deze bij een hoge aanneemsom belang hadden.’ Deze details miste ik overigens in het Amelandse bunkermuseum. Wie geïnteresseerd is in de militaire geschiedenis van WOII kan in Nederland alleen al op vele plaatsen terecht om bunkers en resten van fortificaties te bezoeken.
Terras
Terug naar het heden. Ameland leeft nu van het toerisme, en dan vooral van gezinnen met kleine kinderen. Het grootste dorp, Nes, is één groot terras met daartussen hotels en fietsverhuurbedrijven. Iedereen fietst. Auto’s zijn, anders dan op Schiermonnikoog, wel toegestaan. Maar ik zou me schamen als ik daar mee aankwam.
Langs de Noordzee loopt een fietspad door de duinen van de vuurtoren in het westen naar het natuurgebied Oerd in het oosten. Daar kun je op het hoogste punt van het eiland (+ 24m) de Noordzee en de Waddenzee tegelijk zien. Op de fietsroute zijn vele afslagen naar het strand waar je in deze coronatijd ook in het hoogseizoen met gemak op afstand van 50 meter van elkaar kunt zitten. De woeste branding vond ik wel wat sterk voor kleine kinderen. Je kunt ook langs de Waddenzee het hele eiland over fietsen, tussen de schapen door. Nog een tip: de mooiste camping is die van Staatsbosbeheer, Middelpolle, bij Nes. Tegen de bosrand, grote plekken met mooi uitzicht en auto’s verplicht elders parkeren.
Reacties (1)
Er moet op Ameland nog een fazantenveer van me slingeren. Als kind ben ik er geweest, al kan ik het me niet meer voor de geest halen. Getuige de foto’s van die dag heb ik op de boot heen nog een fazantenveer op mijn strohoedje (het was die dag zeer zonnig), dat er later op de dag niet meer op prijkt. Ach, ik ben door de jaren wel kostbaarder goed kwijtgeraakt, maar misschien is die gewoonte op Ameland begonnen.