Afrika Cup Weetjes: Revanche voor Nigeria, Kameroen en Zuid-Afrika

Noot van de redactie:
Aanstaande zondag gaat in Accra, Ghana de Africa Cup van start en omdat dit voetbaltoernooi veel meer is dan voetbal alleen hebben we Afrika-voetbaldeskundige Arnold Pannenborg uitgenodigd om zijn bevindingen hier op Sargasso te publiceren. Verwacht dus naast voor sommige voetbalhaters niet-te-verteren-voetbalanalyse óók een exclusieve inkijk in de Afrikaanse samenleving: hekserij, corruptie, economische vindingrijkheid en totale gekte voor het voetbal. Pannenborg trapt vandaag af met een analyse van de drie grote kanshebbers: Nigeria, Kameroen en Zuid-Afrika.

Het zijn drie van de vanouds betere ploegen op het Afrikaanse continent. Het zijn ook drie ploegen die de laatste jaren bij lange na het niveau van weleer niet hebben weten te halen. Op Nigeria, Kameroen en Zuid-Afrika rust de zware druk om ditmaal wél een prestatie van formaat neer te zetten.

Het grote Nigeria is het aan zichzelf verplicht om na 14 jaar weer een titel te pakken, Kameroen wil koste wat kost de nare smaak van het missen van het WK 2006 wegspoelen, en het nationale elftal van Zuid-Afrika moet na een paar erbarmelijke voetbaljaren de kiem leggen voor een succesvol WK 2010 in eigen land. De drie teams worden zonder uitzondering geleid door goedbetaalde, buitenlandse topcoaches en achter alle drie staat een legioen dolenthousiaste supporters die resultaten eisen. En wel nú.

Nigeria is één van de grootste voetballanden van Afrika. De Super Eagles stonden zes maal in de finale en behaalden al twaalf (12) maal de halve eindstrijd van de Afrika Cup. Geen enkel ander Afrikaans land kan zulke successen overleggen. Aan de andere kant: geen enkel ander Afrikaans land wist zoveel finales (4) te verliezen als de Nigerianen.

Aan de spelers ligt het niet. Nigeria, één van de rijkste en grootste landen van Afrika, heeft iedere keer weer de op papier beste en meest talentvolle spelers. De organisatorische problemen zouden een reden kunnen zijn voor de pech van de Eagles. Al jaren woeden er oorlogen binnen de Nigeriaanse voetbalbond en de ministeries en ook nu weer dreigt de bondscoach er de dupe van te worden. Berti Vogts heeft inmiddels al ten kennen gegeven op te stappen als hij niet snel betaald krijgt voor zijn werkzaamheden.

Of zou het toch de vloek van Nwankwo Kanu zijn? Deze boomlange spits doet nu voor de vijfde keer mee aan het Afrika Cup toernooi. In al die jaren wist hij nauwelijks te scoren voor zijn land en de Eagles wonnen in de periode-Kanu dan ook geen Afrika Cup titel. Maar wat waren ze er weer dicht bij: een tweede plek in 2000 en een derde plek in 2002, 2004 en 2006. Hopelijk kunnen aanvoerder Kanu en zijn teamgenoten, met hulp van de geschiedenis en de bonussen die voor hen klaar liggen, het tij keren en de hoogste prijs pakken in Ghana. De fans en bobo’s eisen het.

Kameroen. Tja. De Indomitable Lions stonden vijf keer in de finale en wonnen er vier. Dát kunnen ze in ieder geval beter dan de Nigerianen: finales winnen. Ook rond de eeuwwisseling waren ze succesvol met twee Afrika Cup titels, in 2000 en 2002. Maar in 2004 en 2006 reikten ze niet verder dan de kwartfinales. En als klap op de vuurpijl misten ze op een haartje na het WK 2006 in Duitsland. Voor een land dat al vier keer achter elkaar meedeed op het hoogste voetbalpodium kwam dat ongelooflijk hard aan bij de supporters.

Net als de Nigerianen hebben ook de Kameroeners hulp gezocht uit Europa en wel in de persoon van Otto Pfister. De ervaren rot moet de Lions successen brengen, en snel. Voor minder dan een finaleplaats doen de supporters uit Kameroen het niet. Ook hier ligt het niet direct aan de spelers. Kameroen kampt namelijk met dezelfde organisatorische rompslomp als het buurland. Het lijkt wel alsof de bobo’s van het ministerie en die van de voetbalbond meer aan hun eigen carrière denken dan aan het nationale elftal. Wie zegt dat Pfister niet hetzelfde lot zal ondergaan als Jorge en Haan?

Kameroen heeft goede spelers maar, toegegeven, ze leunen wel heel erg op de oudjes. Desondanks moet het onder leiding van Samuel Eto’o, die met twee doelpunten voor zijn club Barcelona (tegen Real Murcia) Spanje voor even gedag zei, welhaast goedkomen, toch? De Kameroense supporters rekenen op succes. En nemen met ‘nee’ echt geen genoegen.

Zuid-Afrika is misschien wel het meest droevige elftal van het stel. De eerste – en laatste – Afrika Cup dateert alweer uit 1996. Daarna volgden een tweede plek, een derde plek en een uitschakeling in de kwartfinales. De laatste zes jaar hebben de supporters zich zitten verkneukelen om de abominabele staat van het nationale elftal. Het kon echter altijd slechter, zoals de Afrika Cup 2006 in Egypte bewees, toen de Bafana Bafana zonder een doelpunt te scoren en zonder punt te halen het toernooi moesten verlaten.

In mei 2006 volgde een absoluut dieptepunt: de jongens van Zuid-Afrika verloren van het Andorra van Afrika: Botswana. Het Zuid-Afrikaanse nationale team was zojuist overleden, dat wisten de fans zeker. Aan Carlos Alberto Parreira en zijn excessieve salaris de taak om de patiënt nieuw leven in te blazen. Niet iedereen was even blij met de Braziliaan – sommigen zagen liever een lokale coach aan het roer – en het is eerlijk gezegd nog niet helemaal duidelijk wat de invloeden van deze ‘wonderdokter’ precies zijn.

Toegegeven, hij wist de Bafana Bafana überhaupt te plaatsen voor de Afrika Cup. En hij lijkt orde op zaken te stellen door heethoofd Benni McCarthy niet mee te nemen naar Ghana. Maar ook Parreira heeft intussen al meerdere malen overhoop gelegen met de bobo’s van de Zuid-Afrikaanse voetbalbond. Combineer dat met het feit dat meerdere vriendschappelijke potjes jammerlijk verloren gingen en je begrijpt dat de fans in Zuid-Afrika waarschijnlijk nog niet kunnen stoppen met nagelbijten.