VERSLAG - Ik zit in de ochtend te nippen aan een glas karnemelk, zoals dit ooit bij ons smaakte en denk na over de belevenissen van de vorige avond. Ik was op een van de inmense industrieparken in Gujarat, India. Als je denkt waar zijn al die Europese fabrieken gebleven, ze staan hier.
Met grote belastingvoordelen en goede infrastructuur heeft de Indiase regering praktisch alle automotive giganten naar Sanand gelokt. Hele grote moderne fabrieken omringd met hekken en scheermes prikkeldraad. Het levert zoveel banen op dat mensen met honderden bussen worden aan en afgevoerd. Gemiddeld zijn ze een uur onderweg en werken ze zes en soms zeven shifts van 12 uur per week. De meesten voor het wettelijk minimum van ongeveer 150 Euro per maand.
De enige actieve vakbond is de Gujarat Security Workers Union en ze zijn redelijk succesvol.
Tot nu toe weten de leden zich verzekerd van het wettelijk minimum loon, wat in India niet vanzelfsprekend is. Ook een tweede uniform hoort tot de verworvenheden. We spreken met verschillende security guards. Hun leven, ver weg van hun gezinnen en families is niet gemakkelijk.
Omdat er een groot tekort aan mensen is, komen de mensen van heinde en ver. Het zijn feitelijk interne migranten. Daarom zijn er een aantal appartement gebouwen door de werkgever aangekocht. Daar kunnen ze met vier man slapen op een kamer van drie bij drie. Een keukentje, toilet en waterput. Als wij een ruimte betreden treffen we drie slapende mannen aan. De vierde doet wellicht overwerk.
Het complex staat aan de rand van een vuilnisbelt. Het gebouw is omringd met een goot vol met stinkend water, feitelijk een open riool. De mannen slapen in shifts, dus het kleine kamertje is de feitelijke leefruimte van 8 mannen. Er is een lamp en een ventilator, bij de butaanbrander in de keuken is geen licht want dat kost teveel.
Je zou denken dat dit de “goedheid” van de werkgever is, die het verblijf vaak in rekening brengt bij de te beveiligen klanten. Maar nee, de mannen betalen zes en halve euro huur aan hun werkgever. De werkgever verdient een derde maandsalaris per appartement terug. Zo “bespaart” hij een paar procent op de kosten. En zo gaan “onze” westerse bedrijven met mensen om.
Verscheen eerder op Eddystam.com.
Reacties (3)
Yeps, maar de boze burger hier maar klagen dat hij het zo zwaar heeft en het slachtoffer is van de globalisering waardoor hij al die fijne consumptie goederen zo lekker goedkoop kan aanschaffen.
@1: Precies. Omdat mensen tegenwoordig goedkope consumptiegoederen uit derdewereldlanden kunnen aanschaffen, moeten ze het gewoon prettig vinden dat hun lonen in een race-to-the-bottom verwikkeld zijn, de verzorgingsstaat wordt afgebroken, en ze binnenkort in een perpetuele staat van economische onzekerheid moeten leven.
Ik stel voor dat dat de komende jaren nóg neerbuigender wordt ‘uitgelegd’, terwijl we ondertussen proefballonnetjes in de media oplaten over hoe we hun stemrecht kunnen inperken.
Dat zal het populistische tij wel keren.
White mans burden Eddy. Wanneer ga je de Congolezen redden?