Dat veel bands zich laten beïnvloeden door het muzikale erfgoed moge duidelijk zijn. Stromingen binnen de muziek verhouden zich in een soort van conjuncturale beweging waarbij elke zeven jaar één van de oude een nieuw leven wordt ingeblazen. Zoals we nu bijvoorbeeld het werk van Editors, Interpol en Colder kunnen herleiden naar Joy Division of dat van Franz Ferdinand, Blocparty en Arctic Monkeys terug kunnen brengen naar de punkfunk van Gang of Four. Dit soort herlevingen en verwerking van invloeden uit vroeger tijden neemt de luisteraar mee op een muzikale reis in de muziekgeschiedenis.
Een terugkeer naar de jaren van de donkerste new wave ligt echter minder voor de hand in deze tijd waarin meer dance-invloeden in de muziek zijn verwerkt. Toch blijkt er een grote groep gelijkgestemden te zijn die in allerlei fora op het internet elkaar opzoeken en hun muziek met elkaar delen.
Eén daarvan is Ethelscull, een soort singer-songwriter experiment waarachter kunstenares Amelia Peel schuil gaat. Onlangs verscheen van haar het derde album, Sentimentalia waaraan ze twee jaar heeft gewerkt om het te voltooien. Eerder verscheen van Ethelscull al Thanatos (2002) en Ribbons into Hysterics (2003). Daarnaast heeft ze op haar eigen label Kittenwhip enkele experimentele compilatie-cd’s uitgebracht.
Sentimentalia is, zoals gezegd, zeer duister; het ademt de sfeer van Siouxsie and the Banshees en Bloody Valentine dankzij het gebruik van zware mineurakkoorden en een stemmige zang. Het geheel levert een ambient perspectief op waarin Ethelscull je meeneemt naar de krochten van haar ziel. Zelf zegt ze daarover:
“Lots of love and loss have made these songs, and these songs I felt are worth sharing… Never wanting to give up while almost giving up is another… Sentimentally Yours…”
Dit soort muziek is niet voor iedereen weggelegd en ook niet voor elk moment, maar wanneer de tijd ervoor rijp is, kan het een heilzame werking uitoefenen. Amelia Peel speelt de verschillende gitaarpartijen zelf en vult deze aan met achtergrondgeluiden die het geheel een gruizige lading geven. De zestien nummers op Sentimentalia heeft ze in haar huis in Atlanta opgenomen op haar viersporenrecorder. Deze zelfvoorziening doet me sterk denken aan Cat Power die ook bewezen heeft dat een eenmansband rijke arrangementen kan produceren. Naast Ethelscull participeert Peel ook in een project onder de noemer Dead Folk Society dat ze samen met Neddal van The Does heeft opgestart.
De onuitputtelijke productiviteit die Peel tentoon spreidt in haar muzikale experimenten vertoont ze eveneens in de hoeveeelheid tekeningen die ze maakt. Niet alleen kent het artwork van de verschillende albumhoezen een serene schoonheid, ook de kunstwerken van vrouwenportretten (vergelijkbaar met de animaties uit Corpse Bride van Tim Burton), landschappen (foto’s) en kaleidoscopische collages, zijn de moeite waard om te bekijken. Ook daarin maakt ze wederom gebruik van verschillende materialen, hetgeen aangeeft dat Peel een veelzijdig kunstenaar is die we in de toekomst nog vaker tegen zullen komen.
Reacties (2)
Jorn, ff nu niks meer editen.
Zeg, is die artwork niet gewoon gejat van Cinema Strange of ben ik gewoon de betweterige goth aan het uithangen?