Een concert dat me ooit bijna mijn gehoor heeft gekost, was dat van Mogwai in 2001 in Paradiso. De zijkanten van het podium waren tot aan de nok toe opgebouwd met versterkerboxen waardoor een geluidswal ontstond die je werkelijk liet zweven op de trillingen in het vloeroppervlak. Drie gitaren, een bas en drums waren in staat tot het creëren van deze volume-eruptie die een haast transcendentale uitwerking op haar toehoorders had. Heden ten dage zul je zulke concerten niet meer zo snel meemaken in Paradiso omdat men het besef heeft gekregen van de schadeklijke gevolgen ervan en decibelmeters heeft opgehangen waarop men keurig het wettelijk aanvaarde niveau van 90 db in de gaten houdt.Voor diegenen die voor het eerst in aanraking komen met het werk van dit Schotse vijftal kunnen de intro’s van de nummers enigszins verraderlijk zijn. Mogwai houdt er namelijk van om hun arrangementen geleidelijk aan op te bouwen; zo kan het zijn dat je naar een kabbelende gitaarmelodie of pianostuk begint te luisteren, waarna je aan het eind van het lied in een apotheose terecht komt van meervoudige gitaarnoise. Een goed voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld het nummer Like herod op het debuutalbum Young Team uit 1997. De heren van Mogwai zijn de pioniers van het hard/zacht geluidsniveau binnen één nummer en ze gaan gestaag voort met de vervolmaking van dit concept. Misleidend zijn ook deze woorden weer omdat de muziek van Mogwai bovenal sferisch is, misschien een beetje donker zo nu en dan, maar goed te verteren.
Dat het niet alleen maar om deze geweldsclimax gaat, bewijzen ze met het vijfde album Mr Beast dat op hun eigen Rock Action label is verschenen. Volgens gitarist/zanger Stuart Braithwaite is het album een poging om de nummers een stuk harder naar voren te laten komen zodat het verschil tussen de liveshows en de albums kleiner wordt. Daarin lijken ze gedeeltelijk geslaagd; nummers als Auto Rock, Glasgow Mega-Snake en We’re no here komen het best uit de verf en waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat deze nummers instrumentaal zijn. De overige nummers lijken meer verwantschap te hebben met de albums Rock action en Happy Songs for Happy People waarop het vijftal het wat rustiger aan deed en meer ruimte gaf aan de beperkte zangkwaliteiten van Braithwaite. In één van de spaarzame interviews die de heren een paar jaar geleden gaven in NRC gaven de overige leden al aan dat ze met de inbreng van Braithwaite op vocaal gebied minder gelukkig waren.
Toch is Mr Beast een uitgebalanceerd album. Het haalt het niet bij het onvolprezen Come on die young uit 1999, maar het komt wel aardig in de buurt. Voor diegenen die voor het eerst kennis maken met Mogwai is het een aardige opstap om meer werk van ze te gaan ontdekken.
Mogwai is op 14 april te zien op het Motel Mozaique Festival in Rotterdam
Reacties (4)
De vonk slaat hier niet over. Er zijn zo 235.000 van deze stukjes al her en der verschenen, waarom mag deze band zo extra boeien ? En 120dB als historisch argument = 0 dB bij mij.
Jimi Hendrix, Grateful Dead, Glen Branca, Wire mk II, My Bloody Valentine, Chrome, MX-80 Sound, Sonic Youth, Swans, Big Black, Band of Susans, SST, no wave, grindcore, drone, core, core en nog andere core …en zo’n 235.000 indie bands die ondertussen iets doen met gitaarnoise, energieniveaus, drones, intensiteit, opbouwen naar een climax, “pijn” en transcendentie, enz. Niet echt een origineel concept, maar bon, waarom er de grenzen niet van onderzoeken. Desnoods met velen.
Bovendien, waar de ene geen verschil hoort, doet de ander dat wel, zie ook de eerse reacties op de tweede generatie rap & hiphop einde eighties, dat vonden de rockers toen ook allemaal hetzelfde, en twee jaar later stonden ze allemaal te kicken op NWA. Techno idem dito. Nix mis mee, laat ons vooral lachen met elitarisme.
Echter, hoe origineel kun je nog zijn in het concept van Mogwai ? Wat ik zag van hun optreden op Pukkelpop vond ik vooral een oefening in voorspelbaarheid. Intensiteit en wall of sound opbouwen naar een punt en nog een puntje verder en nog verder en dan nog wat verder en misschien een gat laten vallen volgens de regels van de vertelkunst, en dan terug verder – tja, het is natuurlijk mogelijk. But what’s the point – if it’s already been proven umpteen times before ?
Leuke act, vult gat in markt, prima prima, maar laat ons er geen grote verhalen aan breien. Ik zag vooral WASP pubers die pijn aan de vingers stoer vinden en die stiekem kicken op bloed uit de oren. De gitaar smashen zoals Pete Townshend of de versterkers opblazen, ’t geeft zo’n goed imago niet meer vandaag de dag. Maar ik zal hen geen poseurs noemen, ze menen het, ze kunnen een spanningsboog neerzetten voor hun fans. Alleen, het woord “transcendentie” behoud ik voor aan straffere dingen. Maar misschien is dat de schuld van Paul Schrader…
@Snaporaz, applaus. Nu diende mijn eerste reactie (zelf een flop) tenminste ergens toe.
Al was het concert van Mogwai in 2001 in Paradiso idd erg goed….Origineel is het niet. Hoogstens intens.