China faciliteert genocide in Sudan?

De snel groeiende economie van China heeft een grote honger naar energie en grondstoffen. Tot voor kort voorzag China in haar eigen behoefte of betrok deze goederen in de eigen regio. Maar nu China na de EU en de VS inmiddels de derde economie op aarde is (GDP) moet ze wereldwijd naar hulpbronnen zoeken. In de zoektocht naar olie is Sudan het eerste land waar China als dominante handelspartner haar stempel drukt op de interne aangelegenheden.

Op dit moment neemt de China National Petroleum Corporation (CNPC) 40% van de olie-export uit Sudan voor haar rekening. Maar met een contract van 215 miljoen dollar dat aan een chinees bedrijf werd gegeven voor de aanleg van een 1300 km lange pijpleiding naar Port Sudan, zal dat aandeel fors toenemen. De CNPC ziet Sudan als springplank naar zowel het Midden-Oosten als Noord-Afrika. Onderhandelingen met Irak alsmede Algerije zijn al in volle gang. China’s oil strategy described (Daily Star, Lebanon).

Maar China roert zich niet alleen op het zakelijke vlak in Sudan. In het jaar 2000 verkocht China 34 straaljagers aan het land en volgens Amnesty International waren chinese militairen betrokken bij etnische zuiveringen in het gebied waar de pijpleiding gaat lopen. De straaljagers gebruikte de islamitische regering van Sudan om christelijke dorpen in Darfur te bombarderen (WorldNetDaily)

Chinese in Sudan: Army of Workers, or Army? (NewsMax)

Vooralsnog trekt China zich weinig aan van kritiek en kreeg ze het zelfs voor mekaar dat de VN-resolutie over Darfur werd afgezwakt (Summary of China’s oil interest in Sudan, PassionOfThePresent) .

Het weblog The Passion of the Present schrijft dagelijks over de situatie in Sudan en vormde ook de bron voor het bovenstaande. Gezien de tomeloze groei van de chinese economie zal de wereld meer en meer te maken krijgen met China als hoofdrolspeler in regionale conflicten over energie en grondstoffen en misschien denken we dan nog wel met weemoed terug aan de VS?