Zondag: Op de Koffie bij Schoonmama

‘Ach meisje, als je eens wist wat je allemaal hebt aangericht’, verzuchtte haar aanstaande schoonmoeder terwijl ze hoorden hoe de WC-deur op slot werd gefrommeld.
De jonge vrouw pakte het kleine koffiekopje bij het minuscule oortje en nam een slok. Op.
De schoonmoeder vervolgde. ‘Zo worden wij bij ieder akkefietje kwetsbaarder en worden wij telkenmale afgehouden van het werk voor het land.’
Je wist nooit of ‘wij’ nou ook echt als meervoud bedoeld was, maar duidelijk was dat Beatrix zichzelf wel in het middelpunt van het algemeen belang waande, dacht de jonge vrouw en richtte zich tot haar, ‘Voor ons is het anders ook niet makkelijk’.

‘Hm’, bracht de Hare Majesteit uit (ditmaal onbewust naar haar eigen status verwijzend) en keek uit het grote raam waardoor opeens een schelle zon naar binnen scheen. Iedereen denkt altijd aan zichzelf, dacht zij. Het beeld van de eerste Minister drong zich aan haar op. Die greep de affaire vastberaden aan om eindelijk eens wat waardering af te dwingen. Nu vond men dat hij kordaat heeft opgetreden door geen toestemmingswet in te dienen. Alsof hij een dergelijk besluit ooit zou hebben durven nemen zonder haar goedkeuring. ‘U begrijpt dat mijn voornaamste doel is om het koningshuis minimale schade hiervan te laten ondervinden, maar met uw welnemen majesteit, de druk van buitenaf noopt mij om ook aan mijn eigen positie te denken’, had hij haar haast smekend toegevoegd in hun laatste gesprek. Ze hadden besloten om het besluit van de regering en de brief van het stel te laten samenvallen zonder hiërarchie of causaal verband. Als twee paralelle lijnen, elkaar nimmer rakend en precies dezelfde richting op reizend. Zo, dat is een alleraardigste vergelijking. Die moest ze eens opschrijven. Toen de premier zijn kant van het verhaal naar buiten bracht had ze haar oren nog gespitst. Dit keer had hij zich correct uitgedrukt: de beslissing sloot aan bij de brief. Die brief had zij overigens nog wel even willen bekijken voordat deze wereldkundig was gemaakt. Wat een onwaardige kruiperij, hoe had het zo ver kunnen komen. Haar eerdere Ministers hadden haar toch echt betere diensten bewezen. Goed beschouwd valt het wegpoetsen van een jeugdige verhouding met een crimineel toch in het niet vergeleken bij het binnenloodsen van die hele Zorreguieta-clan?

Haar blik viel op het blonde meisje op de bank dat nu met haar mobiele telefoon in de weer was. Verbeten staarde zij naar het kleine schermpje. De nederigheid in de brief paste ook geheel niet bij haar, dacht de koningin. Alsof Mabel zo naïef zou zijn pas na drie maanden door te hebben dat zij met een crimineel van doen had. En ‘geen liefdesrelatie’, wat was de beoogde werking van deze cryptische toverformule?
‘Heb jij eigenlijk een liefdesrelatie met mijn zoon?’. Het kwam er vinniger uit dan zij verwachtte.
Mabel verzond het sms’je en keek omhoog. Beatrix’ blik verloor de aanvallendheid en werd wat afwachtender, bijna een beetje angstig. Mabel ademde diep in en keek weer naar haar koffiekopje. Voor het eerst in haar leven voelde zij dat benauwende beperkingen het zicht kunnen ontnemen op de mogelijkheden die altijd in overdaad aanwezig waren geweest. Nu pas viel haar op hoe klein het servies was. En die oortjes van de koffiekopjes, daar paste je vinger niet eens door.
‘Waar blijft die Friso eigenlijk, zit hij nu nog op de WC?’