De woorden van 2002: Demonisering

(Met een flinke snuf Pim Fortuyn)

Wat de neuk is demonisering? Afgelopen jaar zijn we geconfronteerd met dit fraaie nieuwe woord dat nu te pas en te onpas wordt gebruikt en helaas maar al te vaak op foutieve wijze.

Dat Pim Fortuyn werd gedemoniseerd lijdt geen twijfel, alleen was niet alles wat hij onder demonisering noemde dat ook daadwerkelijk. Iemand een nieuwe Goebbels noemen vind ik een duidelijk geval van demonisering. Goebbels was een uitermate nare man en nazi bovendien, dus doe je iemand onrecht als je ‘m zo noemt.

Echter, iemand vergelijken met Haider of desnoods Le Pen is veel minder duidelijk demonisering, want dat zijn mensen (of je het nou ,met ze eens bent of niet) die gewoon gekozen politici zijn en die indien nodig zelf voor een rechter kunnen verschijnen wanneer iemand ze aanklaagt. Het linken aan zulke mensen is geen demonisering aangezien zij en ook Pim Fortuyn vrij radicale standpunten hadden die je met een beetje goede of slechte wil extreem rechts zou kunnen noemen.

Pim Fortuyn bevond zich aan een zeer rechtse kant van het politiek spectrum, en alhoewel ik het zelf volledig niet met hem eens was qua aanpak van de problemen, geloof ik toch niet dat de man een fascist of nazi was. Daarvoor was hij ook weer teveel een gentleman, pose of niet.

Zeggen dat iemand niet tegen kritiek kan is een aanklacht waar iemand zich tegen kan verweren omdat dat een concrete aanmerking op iemands functioneren is.

De demoniserings-klachten zoals die na zijn overlijden door Spong en Hammerstein zijn geuit ten opzichte van de media vind ik niet realistisch, men mag, nee, men moet politici aanpakken op hun verhalen, hun onderbouwing en bereidheid om daar commentaar op te geven. Dat was beslist niet Fortuyn’s sterkste kant, en dus reageerden diezelfde media die hem eerst de kans hebben gegeven zijn standpunten te verkondigen, opgefokt zoals het moet. Hij had beter moeten weten vind ik, met Louis van Gaal als lichtend voorbeeld van hoe je NIET met de pers om moet gaan. Hij had zijn fatsoen moeten houden vind ik. Dat hoort bij het vak dat hij ambieerde, en zeker bij de premiers-post.

Tegen Wouke van Scherrenburg zeggen “Ach mens ga toch koken” was een grote fout. Het persoonlijk aanpakken van journalisten die je niet-welgevallige vragen stellen, is met in de Spong-Hammersteiun visie vast ook als demonisering te betitelen. Gelukkig kon zij er wel om lachen, maar netjes was het natuurlijk allerminst.

Demonisering, ik hoop dat het een woord is dat we in 2003 niet zo vaak meer zullen horen. Kritiek geven, een mening laten horen, iemand inhoudelijk aanpakken kan en mag nooit demonisering worden genoemd. Iemand (ten onrechte) extreem zwartmaken wel, maar daar hadden we al woorden voor: Laster en Smaad, en ik stel dan ook voor om die twee maar weer eens van stal te halen en demonisering te vergeten.

(en by the way: ik heb het even opgezocht in de Van Dale, maar het woord bestaat niet)