?Hoe zit het eigenlijk privé, ben je getrouwd, heb je kinderen?? De directeur van het bedrijf waarbij ik solliciteerde wilde het graag weten.
Het is voor mij niet de eerste keer dat een toekomstig werkgever (altijd m, niet v) wil weten ?hoe het privé zit?. Ik vraag me altijd af hoe dat werkt. Mannelijke manager ziet jonge vrouw tegenover zich zitten en vraagt zich af of ze een relatie heeft. Of ligt het minder fout dan ik denk en gaat het er alleen maar om of ze een zwangerschap kunnen verwachten (maar dat natuurlijk niet mogen vragen).
Die vragen naar mijn privéleven, ik heb ze liever niet. Ze zijn namelijk niet eerlijk, omdat ik niet dezelfde vragen terug mag stellen. Hoewel het zo?n gesprek wel een stuk interessanter zou maken: Hoe staat het met uw privéleven? Getrouwd? Kinderen? Hoe oud? Oh, dan heeft uw oudste dochter dan toch al vriendinnetjes van een leeftijd die u misschien wel interessant vindt. Of is dat toch iets te jong voor u? Heeft u trouwens een secretaresse? Wel een beetje ouderwets, hè, een secretaresse als minnares. Oh, u doet het met de buurvrouw? Ook niet bijster origineel. Zijn uw werkneemsters trouwens wel veilig voor u, of verwacht u bepaalde diensten van ze? Hoe vaak per week wordt de vergadertafel trouwens schoongemaakt? En uw bureau? Hoeveel tijd besteedt u per week eigenlijk op pornowebsites? En doet u dat thuis of ook op kantoor? En hoe staat het eigenlijk met…
Tegen die directeur zei ik het maar expliciet: ?Nee, ik ben niet getrouwd en ik heb geen kinderwens?. Toen kreeg ik de baan niet. Ze zochten namelijk een mama-in-spe.
Reacties (19)
Antwoord beginnen met ‘Oh, wat aardig dat u dat vraagt, dit maakt uw bedrijf nog aantrekkelijker voor mij. Soms ben ik bang dat bedrijven helemaal niet geïnteresseerd zijn in het privé-leven van hun werknemers, maar dat is hier gelukkig heel anders.’ Als de interviewer boven de 50 is zeg je dan dat je vrijgezel bent, en anders single, in beide gevallen dat je geen kinderen hebt maar er wel dol op bent. De vraag of hij werk en zorg voor z’n kinderen goed kan combineren doet het hierna heel goed.
@ Troebel – En als ze me daarna aannemen, weet ik zeker dat ik die baan moet weigeren, haha!
Die vragen worden altijd gesteld en zijn ook nodig om door te geven aan de pensioenverzekeraar als het tot een aanstelling komt. Die vragen worden ook aan mannen gesteld. Ik begrijp het probleem niet. Tenslotte neem je gaan robot in dienst.
@3- Of ik al dan niet een relatie heb, dat gaat een eventuele nieuwe werkgever echt geen donder aan. Of ik getrouwd ben, dat kunnen ze altijd nog informeren als ik daar echt in dienst kom. Ik vind het bij een eerste gesprek (oftewel een eerste ontmoeting) een ongepaste vraag.
Zo ongepast is het allemaal niet, het mankeert aan eerlijkheid van de werkgever die nav de gegeven antwoorden een keuze maakt.
En helaas, juist bij een sollicitatie ‘voor een baas’ ligt de ‘macht’ aan die kant.
@annoesjka: Wat was het voor bedrijf dan? Het lijkt me redelijk uniek dat ze liever voor de mama in spe ‘gaan’…
@3: Dat valt pas met zekerheid te zeggen als je weet om welk cq wat voor bedrijf het gaat..
@5 – Natuurlijk wilden ze geen mama in spe, dit is dichterlijke vrijheid. :-)
Werkelijk, ik snap niet wat een privéleven ertoe doet in een eerste gesprek. Wat ik belangrijk vind: Je bent er op de momenten dat je werkt en dan geef je alles wat je in huis hebt. Ben je dan een robot? Misschien. Maar je zou werkgevers de kost moeten geven die hun werknemers als vervangbare robots behandelen. Waarom moeten dat soort werkgevers dan wel weten ‘hoe het thuis zit’?
Zo ongepast is het niet? Waar dient de vraag toe anders dan iemand te kunnen diskwalificeren voor de baan?
Werkelijk, ik snap niet dat mensen het een normale vraag vinden.
Ik heb de vraag in ieder geval nog nooit gehoord, hoewel het krijgen van een kind voor mij hoogstwaarschijnlijk zal betekenen dat ik minder ga werken.
Privé is privé en daar blijft een baas af.
@annoesjka: helaas ben je bij de meeste bedrijven een (vervangbare) robot & dat is dan ook de reden waarom werkgevers willen weten ‘hoe het thuis zit’.
@Spuyt: het woordje ‘ongepast’ had ik wat genuanceerder moeten verwoorden. Voor de werkgever is het ‘normaal’ om dat te weten; hiermee kan je inschatten hoeveel je kwijt bent aan je robot en of je daarin wil investeren.
Of we als mens daarin mee moeten gaan: NEE! Maar ja… de huidige economische werking…
@Annoesjka, @Johan Boons: vervangbare robots?! Hebben jullie daar ervaring mee? Mag ik a.u.b. een concreet voorbeeld van een werkgever die zijn werknemers als robots behandelt?
@Johan – Mijn mening is, als je dan toch een robot bent, dan doet privé er voor een werkgever niet toe.
@Hugo: ik heb uitzendbaantjes genoeg gehad om te weten dat je (bijvoorbeeld) bij een administratieve baan niets meer en minder bent dan de ‘robot’ die de gegevens invoert.
Doe jij het niet, dan iemand anders, en als het even kan nemen computerprogramma’s (zoals SAP, Oracle) het e.e.a. over waardoor er nog minder robots.. eehm… werknemers in dienst hoeven te zijn.
(Yess.. nog meer winst!!)
Of werknemers zich als robots behandeld voelen, daar kan ik niet over oordelen. Het is ‘mijn zienswijze’ als je met een ‘helikopterview’ naar een bedrijf kijkt.
@Annoesjka: zo zou het moeten zijn, maar als ik een werkgever ben, heb ik heel graag de ‘robot’ met het privé-leven dat zoveel mogelijk aansluit bij het werk.
@ Hugo – Bij commerciële bedrijven waar de winst boven alles gaat, zijn de werknemers inwisselbaar: zorg je niet voor voldoende winst, dan ben je niet interessant en lig je er dus binnen de kortste keren uit. ‘Voor jou 10 anderen’.
@ Johan – Hoe kan een privéleven nou aansluiten bij het werk? Als je privéleven goed aansluit bij je werk, héb je geen privéleven.
Het hebben van werk leidt grosso modo gezien toch altijd tot een inperking van je privé-leven?
Qua keuze doelde ik op mensen met geen privé-leven of die er geen problemen mee hebben dit in te perken vanwege hun baan. “De ideale werknemer” daardoor…
@12: Misschien wilde de werkgever graag weten of je een priveleven had? Zo nee, dan was je dus geschikt.
Moet ik trouwens onthouden voor mijn cv! Hobby’s: geen
@ Johan – Argh, don’t remind me. :-)
Toch is er een denkfout dat ‘de ideale werknemer’ geen privéleven mag hebben. Immers, een privéleven zorgt (als het goed is) voor ontspanning waardoor de werknemer in staat is hard te werken.
Maar: een privéleven is alleen maar een privéleven als het privé blijft.
Ik ben het helemaal met je reactie (15) eens annoesjka.
Tip, je hoeft geen antwoord te geven want…. ze mogen dit helemaal niet vragen (wat 3 zegt over verzekeringen is dus onzin). Er mag niet naar je brugelijke stand gevraagd worden in een sollicitatie gesprek. Precies omdat het niets met je werk te maken heeft.
Veel mensen, ook die manager die het vraagt, weten dit echter niet. Je kan ze daar wel vriendelijk op wijzen echter als ze het toch vragen.
Ik heb aan beide kanten van de tafel gezeten en de vraag is ongepast en niet van toepassing. Zeker bij vrouwen. Want ja, een manager waarmee ik vroeger nog wel eens sollicitatie gesprekken uitvoerde had inderdaad de “ik neem geen vrouwen aan, want die worden zwanger” theorie. Wat mij altijd goed kwaad maakte.
Overigens vond hij juist mannen met kinderen geweldig, want dan kon hij lekker met ze kletsen over het opvoeden van zijn eigen kleine dochters.
@17: Regels zijn leuk, maar geen antwoord geven betekent vaak geen baan. Wat wel altijd werkt is een antwoord geven op een andere gerelateerde vraag.
Als je om die reden de baan niet krijgt dan weet je dat je er sowieso niet wilde werken. Als je zegt “ik geef liever geen antwoord op prive vragen” of iets van die aard…
En zoals ik zei ik heb aan BEIDE kanten gezeten. Dit is nooit ooit een reden bij mij of mede mensen waarmee ik een sollicitatie gesprek afnam om iemand te weigeren. Zelfs niet voor onze “vrouwen worden toch maar zwanger” manager.
Zelf heb ik ook nooit problemen gehad een baan te vinden zonder op mijn prive omstandigheden in te gaan.