In de Economist staat een artikel over de opium-economie, waar dit stuk een parafrase van is.
In de illegale economie vormt de drugshandel verreweg het lucratiefste en grootste segment. De drugshandel brengt per jaar 320.000.000.000 dollar op, terwijl in de mensenhandel 32.000.000.000 dollar omgaat en in de illegale wapenhandel ‘slechts’ 1.000.000.000 dollar.
Afghanistan produceerde in het afgelopen jaar 6100 ton opium (met een straatwaarde van rond de 60 miljard dollar), 92% van de wereldproductie. In gebieden onder controle van de regering liep de teelt terug of was stabiel, terwijl in gebieden waar gevochten werd de productie steeg. De binnenlandse opbrengst van de Afghaanse opiumhandel is ongeveer 3,2 miljard dollar, een derde hiervan gaat naar de telers. Deze 3,2 miljard dollar is het equivalent van 30% van de totale Afghaanse economie, en heeft derhalve immense invloed in dit straatarme land, het enige Aziatische land waar de levensverwachting onder de 50 jaar ligt.
In Afghanistan tast opium elke institutie die ermee in aanraking komt aan. Naar verluidt zitten sommige van de machtigste druglords in Afghaanse provinciebesturen en in de regering Karzai. De bestuursketen die de rechtsstaat zou moeten bewerkstelligen en handhaven is in Afganistan vaak omgekeerd: politiemensen betalen hun superieuren om op lucratieve grenscontrole posten te mogen werken. Met een maandsalaris van 70$ is de invloed van een jaarlijkse ‘bijverdienste’ van 1000$ natuurlijk immens. Boeren met geld of goede connecties kunnen de vernietiging van hun oogst afwenden, waardoor de lasten voor de armoedzaaiers nog zwaarder worden.
Thailand slaagde erin de papaverteelt te bestrijden door alternatieve inkomstenbronnen aan te boren. De situatie in dat land was gemakkelijker dan in Afghanistan door een tamelijk stabiel bewind en stijgende inkomsten uit andere exportproducten en toerisme. In Turkije en India heeft men de papaverteelt grotendeels onder controle gekregen door legale afzetkanalen te creëren en te bewaken, wat de lobbyorganisatie Senlis ook voor Afganistan wenst. Anderen (ook Nederlandse ministers als ik het wel heb) suggereren dat in Afghanistan met subsidie alternatieve ‘cashcrops’ voor de landbewerkers kunnen ontstaan, een lucratieve afzetmarkt (de Golfstaten) is namelijk dichtbij. Maar ook als het land niet geteisterd werd door oorlog zou het creëren van een infrastructuur met koeling, electriciteit, financiering, marketing en toegang tot markten een niet te realiseren ambitie zijn.
Zoals telkens weer bij de ‘war on drugs’ zijn arme en corrupte landen het slachtoffer van het bestaan van immense en niet te beheersen afzetmarkten in welvarende landen.
Reacties (7)
Zijn er dan cijfers dat de export van opium voornamelijk naar het rijke westen gaat?
De bewering dat de heroinemarkt weerbarstiger is in het welvarende deel van de wereld geloof ik beslist en daar gaan de opiaten dus heen. Heb geen tijd het uit te zoeken, maar handelaren verplaatsen hun spullen iha naar plaatsen waar koopkrachtige vraag is, en die is bijv. bij de 16 miljoen Nederlanders groter dan bij de 31 mijoen Afghani.
Iran heeft toch een gigantisch heroïneprobleem?
Wat was er in 2001 in Myanmar aan de hand? En wat gebeurt daar de laatste paar jaar, dat de productie zo terugloopt? Waar leven die arme multimiljonairgeneraals daar nu van? Laos is nu papavervrij? Wat gebeurt er in die landen, waardoor Afghanistan monopolist wordt (lijkt me geen goed vooruitzicht)?
@Bismarck: Interessante observatie inderdaad. Betekent dit dat de militaire junta in myanmar actief tegen drugs aan het optreden is?
@3 Inderdaad is er een groot heroïneprobleem in Iran, maar er is blijkbaar opium genoeg, en zoals in het Economist stuk staat gebruikt men opium in bijv. Afghanistan als waardevaste spaarpot. De kilo’s die in Iran verkocht worden brengen minder op dan de kilo’s in Parijs. De risico’s van het exporteren naar het rijke westen zijn hoger, en niet zoals in arme landen gemakkelijk weg te nemen met corruptie maar de opbrengsten veeeeeeeeeeel hoger.
Opium cultivation in Myanmar continues to decline. The decrease from 130,000 hectares in 1998 to 21,000 hectares in 2006, equivalent to 83 per cent, is encouraging. A remarkable development has been observed in the Wa region, where no opium poppy cultivation was reported in 2006, while the region contributed 30 per cent of the national opium poppy cultivation in 2005.
Hieruit