COLUMN - Ik keek eerst even rond. Wat ik zag was behoorlijk indrukwekkend. Een stel jongens waren aan het tillen. Gewichten. Van al gauw zo’n 70 kilo. Dat leek ze geen enkele moeite te kosten. Ze keken naar zichzelf in de spiegel en naar de meisjes die naast hen op de crosstrainer stonden. Voor het opduikelen van een verkering werkte dit voor hen vast beter dan de kroeg. Ik liep naar de gewichten en pakte er twee. Beide gewichten wogen 1 kilo. Je moet het natuurlijk niet overdrijven de eerste keer.
Twee jaar geleden heb ik mijn abonnement op de sportschool opgezegd. Ik had een paar maanden niet getraind vanwege wat dingetjes en die ene keer dat ik weer ging koste bij elkaar zo’n 350 euro. Dat was een beetje te gortig voor een kwartiertje roeien. Ik gaf het abonnement eraan en ging lekker wandelen in de bossen. Kost geen drol en ik ben nog geen een keer ziek geweest. Het doet dus ook wat voor je weerstand, dat is mooi meegenomen. Maar ja, de jaren gaan tellen, de zwaartekracht neemt toe, de wijn- en kaasinname ook, dus ik ging het maar weer eens proberen. Spieren kweken. De abonnementsprijs was gedaald tot een schamele 15 eurootjes per maand, dat kon ik nog wel missen. Maar wat te doen, eenmaal binnen?
Gewichten? Cardio? Alles? Maar hoe? De apparaten waren vervangen door een heel nieuw stel glimmende units en ik moest soms echt goed kijken waar ik nou mijn armen en benen moest laten, onderwijl de buikspieren of onderrug trainend. Bij ieder apparaat waar ik wat ging doen, stonden de gewichten ingesteld op standje 90 kilo. Er liepen wat kleerkasten rond en die tilden met hun kleine pink zo 180 kilo. Man man… Ik probeerde het voor de grap eens. Geen millimeter week het gewicht. De helft dan. 45 kilo, ging ook niet. Geen beweging in te krijgen. Alleen een langgerekte kreun uit mijn lijf. 25 kilo moest lukken, ik ben toch geen watje?. Niets. Geen trillinkje. De kleerkasten lagen blauw van het lachen. Uiteindelijk lukte er iets bij 12,5 kilo. Maar 3x 12 sessies, dat was onmogelijk. Ik stak mijn tong uit naar de lachende neanderthalers en keek daarna met grote ogen naar de instructeur. Knap hè, 10x 12,5 kilo? Hij keek mij medelijdend aan. Lost cause, zag je hem denken.
Met mijn twee keer 1 kilo gewichten toog ik richting loopband. 5,7 kilometer per uur. In iedere hand een gewicht, stevig doorstappen. Dat ging me toch het beste af. Eigenlijk was het net als lopen in de bossen, alleen dan zonder bomen, zonder frisse lucht, zonder mooi uitzicht, zonder plotseling overstekende herten, zonder mooie instagramfoto’s en met een vreselijke outfit aan (joggingbroek uit het jaar nul en schoenen uit 1998). Misschien moet ik toch maar eens over een hond nadenken. Ik denk dat zo’n beest uiteindelijk goedkoper blijkt en beter voor mijn gezondheid. De sportschool en ik, dat zal nooit liefde worden.
Reacties (10)
Een hond? Je wilde toch plotseling overstekende herten? Ik snap dat echt niet; waarom zou je in godsnaam in een bos gaan wandelen met een apparaat dat gegarandeerd alle enigzins interessante fauna wegjaagt ruim voordat je het zelf hebt kunnen waarnemen… en op de iets langere termijn en in samenwerking met iets meer van die apparaten alle interessante fauna definitief het wandelbos naar keuze uitjaagt… blijf dan liever in de sportschool… da’s ook zinloos, maar daar hebben de medebosgebruikers in ieder geval geen last van je.
Ik heb ook wel eens in een sportschool getraind, en de gewichten die die kleerkasten omhoog kregen, lukte mij uiteraard ook niet. Echter, ik lachtte hen uit: ik had tenslotte nog iets van een leven in plaats van 7 dagen in de week de hele avond in de sportschool doorhangen. Want wanneer of hoelaat ik ook kwam (ik had geen vaste dag of tijdstip), dezelfde kleerkasten waren er altijd.
Gewoon één keer wat uitleg vragen van een instructeur en dan kun je daarna je eigen parcours uitstippelen. Cardio en/of kracht ligt eraan wat je doel is :).
Stuur jezelf maar het bos in.
Veel beter.
Oh, en goed eten natuurlijk.
“The best exercise is the push away from the dinner table.”
@3: het valt mij wel op dat in groepsverband actief zijn veel makkelijker (en gezelliger) kan zijn dan alleen. Maar niet in een sportschool met van die anabolenbommetjes, idd.
een ‘leuke’ sportschool heeft geen spiegels, of heeft regels over het gedrag in de buurt van spiegels.
Maar als ik zou moeten kiezen tussen twee routines om fit te blijven: heel zware gewichten tillen/stoten, of rennen met lichtere gewichten (of in mijn geval twee bidons), dan weet ik het wel.
@2 vind ik een beetje flauw. Mensen met een hobby die de jouwe niet is, wegzetten als ‘die hebben geen leven’. (Natuurlijk betrek ik het ook een beetje op mezelf. Ik steek nogal veel vrije tijd in hardlopen en een beetje wielrennen. Die tijd ging voorheen richting slechte televisie, suffe sites e.d.)
de gemotoriseerde grasmaaier de deur uit doen, en voortaan een handgrasmaaier gebruiken. Verondersteld dat je een tuin hebt natuurlijk. Dit scheelt trouwens ook nog eens in de geluidsoverlast.
U hebt wel eens een handmaaier gehoord? Gekmakende herrie! Ok, een fossiele motormaaiert is nog luidruchtiger, maar een gewone elektrische grasmaaier maakt een stuk minder herrie dan een handmaaier. En de herrie eindigt ook nog eens eerder. Maar beter neem je gewoon een grasgrazend stuk vee;-)
@9 helaas stoppen die niet bij de border