Open brief aan Michiel Smit

Beste Michiel,
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Ik schrijf je deze open brief omdat ik denk dat je zo vaak verkeerd begrepen wordt. Mensen worden altijd boos als ze je zien, maar je bent echt de kwaadste niet, ik weet het Michiel. Je bedoelt het allemaal niet zo slecht. Tuurlijk, af en toe ben je ondeugend, bijvoorbeeld toen je zei dat ‘er maar één ding erger was dan een neger, een blanke neger’. Maar ik zit er vast niet ver van af, als ik zeg dat je nog nooit een neger of jood van dichtbij hebt gezien. Het is vast lang geleden dat je er één hebt gesproken. Het kan dus ook nooit persoonlijk bedoeld zijn, denk ik dan. Het is meer een soort kruising tussen een mantra en mop, leuk en lekker om te zeggen. Deugniet.

En je bent ook de domste niet. Jij snapt heus wel de kleur van iemands huid nooit iets kan zeggen over hoe slecht of dom iemand is. Zo zit het gewoon niet in elkaar. Tuurlijk zijn er negers die niet goed bezig zijn, maar jij ziet vast ook hele slechte domme blanke mensen in je omgeving, toch? Dat ultra-rechtse gedoe is eigenlijk behoorlijk kinderachtig gedoe, en diep in je hart weet jij dat ook wel, Michiel. Zo’n Nieuw-Rechts kamp, misschien is het heel aardig kaarten met die mensen, maar het gaat natuurlijk he-le-maal nergens over. Zoiets als een Star Trek congres.

Ik denk dat ik snap waarom je van die akelige dingen zegt, over negers. Het zijn die jongens waarmee je omgaat, je wil laten zien dat je erbij hoort. Samen achter de schutting roken op het schoolplein. Maar zal ik je eens wat vertellen, Michiel? Dat zijn je vrienden niet. Dat kun je testen. Zeg maar eens een middag dat je het allemaal verkeerd hebt gezien en dat Nieuw-Rechts een andere kant op moet. Dat de partij positiever naar de allochtone medemens moet kijken, omdat je daar mee mee bereikt. Of sla maar eens een biertje van ze af. Gewoon, als testje. Ik weet net zo goed als jij dat ‘je vrienden’ dan niet meer zo aardig voor je zijn. Want ze vinden je mening alleen maar belangrijk als je het met ze eens bent.

En ik ben echt nieuwsgierig: wat wil je nou eigenlijk bereiken? Wat is jouw ideale wereld? Ik zag je laatst in een park een toespraak houden en het spreken werd je onmogelijk gemaakt. Ik ben daar nooit voor, iedereen moet kunnen zeggen wat ie op z’n hart heeft, zelfs als het niet zo slim is. Iedereen netjes laten uitpraten, dat heeft mijn moeder me geleerd. Maar het viel me ook op dat je eigenlijk ergens anders wilde zijn. Ik zag het in je ogen. En toen ik die foto van je zag, slapend, wist ik het zeker. Ik kijk dwars door je heen: je bent stiekem een goede jongen. Een onzeker schaapje in wolfskleren, een jongen die elke zondagmiddag bij zijn moeder bami gaat eten. Tuurlijk, je geniet wel een beetje van al die commotie – want wie wil er nu niet belangrijk en omstreden zijn – maar als je echt mag kiezen wil je gewoon geknuffeld worden op de bank. Net als de meeste mensen. Vrienden zijn, leuke en positieve dingen doen. En daar heb je dan gelijk in, straks ben je 80 en dan heb je alleen maar mensen boos gemaakt en andere boze mensen macht gegeven. En dan?

Nu ik er zo over nadenk, eigenlijk ben je hopeloos romantisch, Michiel. Preken in een parkje en hopen dat de wereld verandert. Dat is mooi, dat moet je altijd zo houden. Laat niemand je dat afpakken. Alleen zijn je idealen nu, tja hoe zal ik het zeggen, een wrange illusie. Een holle emotie die je langzaam zal verteren. Er bestaat geen pure mens, er bestaat geen nobele oorlog, en hoe eerder je dat in de gaten krijgt hoe gelukkiger je nog wordt.

Want het kan. Je kan eruit, Michiel. Zeg gewoon dat je er niet meer zo’n zin in dit clubje hebt en dat ze misschien beter met iemand anders kunnen spelen. Je verdient beter, Michiel. Ja, niet zo onzeker, ook jij. Laat je het even weten?

Groetjes
Erik