We gaan weer langzaam richting september en dat betekent dat de muziekindustrie weer wakker wordt en er nieuwe releases verschijnen na een periode van relatieve radiostilte. Het is vooral prettig wanneer je mensen kent van platenlabels die een tipje van de sluier kunnen lichten om ons te laten zien wat er zoal te verwachten is. De komende weken kunnen jullie impressies verwachten van een aantal nieuwe releases.
Zoals elk genre herleeft of zichzelf opnieuw uitvindt, is dit natuurlijk ook het geval bij de psychedelische rock uit de jaren zestig en zeventig. Eén van de protagonisten in dit genre is de vijfkoppige band Comets on Fire uit San Fransisco, waarvan in augustus het album Avatar verschijnt. De oorsprong van Comets on fire ligt in de hippiestad Santa Cruz waar zanger/gitarist Ethan Miller en bassist Ben Flashman een rockgroep wilden laten ontstaan die tot geen enkele genre of mode rekenen is, vrij is van commerciële pretentie en die er puur op gericht was om chaos te creëren. Daarmee lijkt hun doelstelling veel op de werkwijze van het veelkoppige collectief Sunburned Hand of the Man dat met een aantal vrijzinnige, creatieve geesten jazz vermengt met noise en waarbij geen enkel uitgangspunt vast lijkt te staan. Met deze band zijn ze dan ook op tour geweest in de V.S.
Avatar is een uitgebalanceerd album geworden en laat het gehele spectrum van muziek uit de roerige jaren zestig en zeventig aan bod komen. Zo zijn er vergelijkingen te maken met de sympho-rock van Pink Floyd in de nummers Lucifer’s Memory en Hatched upon the Age, de krautrock van Hawkwind in Holy Teeth of de melodieuze vergezichten van Procol Harum in het openingsnummer Dogwood Rust. De zeven nummers zijn op één na verworden tot volwaardige arrangementen die makkelijk de zes minuten halen zonder te gaan vervelen. Daar waar bij voorganger Blue Cathedral de composities nog enigszins uitgerekt waren en de zang van Ethan Miller naar de achtergrond werd gedrukt, levert Comets on Fire met Avatar een proeve van bewijs in hun ontwikkeling van componeren en het komen tot een evenwichtige productie. De liefhebbers van Blue Cathedral zijn met dit nieuwe album misschien eerder teleurgesteld. De eerder genoemde chaos ontbreekt op Avatar en de structuur zorgt ervoor dat de nummers afzonderlijk beter uit elkaar zijn te houden. Sommigen zullen dit een aderlating vinden, anderen een aanwinst. Voor beide valt wat te zeggen.
Avatar is uitgebracht op Sub Pop/de Konkurrent.
Reacties (7)
Dit is echt krankzinnig vet! Zij maken de muziek waar ik al jaren van droom!
Oei oei.. Hawkwind krautrock noemen is natuurlijk niet echt heel slim he..
Maar voor de rest hulde hulde! Eindelijk eens iemand , buiten the wire, die over dit soort muziek schrijft.
als iets meer structuur richting The Stooges gaat is het zeker een aanwinst
@#2 of Pink Floyd sympho-rock.
Eh, wat ik op MySpace hoor doet nauwelijks aan Hawkwind of Procol Floyd denken, hoogstens aan Van der Graaf, en dan nog. ’t Doet me denken aan K-Branding (live tip). En een track op MySpace heet Wolf Eyes … Of is de cd anders ?
@Snaporaz: op myspace staat de vorige cd, Blue Cathedral. op 3voor12 luisterpaal staat Avatar (helemaal onderaan) en dan kun je Procol Floyd wel terug vinden. Was ik vergeten erbij te zetten.
“De zeven nummers zijn op één na verworden tot volwaardige arrangementen.”
Verworden? Ach jee. Zijn de nummers zo slecht dan? Toch eerst even een woordenboek raadplegen voor je een moeilijk woord gebruikt…?
Enne… Een opmerking over de vreselijk slechte (modderige) mix van de drums was op z’n plaats geweest. Doodzonde, want de drummer is geweldig.
Hawkwind krautrock noemen is idd een enorme misser. En de verwijzingen naar PF en PH staan misschien interessant maar slaan echt nergens op.
Wat minder maar meer terzake doende woorden spenderen aan dit op zich interessante bandje met een leuke vierde plaat was beter geweest. De vorige drie waren trouwens ook leuk.