Troebel’s weekendtip: Kwakoe

In Amsterdam is al een jaar of dertig een zomerfestival dat lekker eten, mooie kleurig geklede mensen(meiden), exotische cultuur, soms swingende, soms rare muziek, politieke incorrectheid en voetbal aan elkaar weet te koppelen: Kwakoe. In een weekend met regenachtig weer zou ik er niet naar toe gaan, maar als de zon schijnt is het geweldig. Het eten is verrassend (imponeer je vrienden door pens of bloedworst te eten) en lekker. Bij geslaagde optredens swingt het het hele grasveld mee. Dominospelers drinken litersflessen Parbobier (ook aan te raden als je met een groepje in de schaduw van een luifel zit). De mode op Kwakoe was jaren geleden al zo bloot als nu in Nederland standaard is. Optredende bands, exotische eetgelegenheden, mooie meiden: bijna niemand doet raar over fotograferen. Neem de trein naar Amsterdam Bijlmer, loop met de stroom mee en je komt er vanzelf.

In een vorig leven probeerde ik met het gedateerde medium fotografie de aandacht van de wereld op me te vestigen. Voor fotografen is een ‘onderwerp’ of zo u wilt een ’thema’ van het grootste belang en ik dacht dit te vinden bij Kwakoe. Na twee weekenden fotograferen had ik een portfolio, waarmee ik naar de organisatietent stapte waar ik verzocht iemand van het festivalkrantje te mogen spreken. Dat verzoek zette vele molens in beweging, en iedereen die volgens de contactpersoon iets voor mij kon betekenen was een belangrijk bezoek van een Surinaamse hoogwaardigheidsbekleder aan het voorbereiden, of was te druk met de evaluatie van bezoek van een belangrijke Nederlandse delegatie met een minister en een Amsterdamse wethouder.

Eindelijk kon ik mijn map met prachtfoto’s tonen aan de bijna-topman van de organisatie. Hij bekeek mijn map niet, vroeg alleen: “Wat is dit?” “Foto’s die u misschien in het festivalkrantje wilt plaatsen.” Hij riep iemand op via de portofoon, deze persoon haalde de blijkbaar officiële fotograaf erbij. Een beetje verlegen vroeg ik hoe hij hier aan het werk kwam, waarop hij een man met twee zware fototassen bij zich riep. Hij zei: “Ze roepen mij naar de officiële gelegenheden, en als ik een mooie plaat zie komt mijn assistent, geeft me een camera, ik fotografeer en geef de camera terug.” Hij liet zien hoe dat ging en bestelde een camera, waarop de assistent een van de Hasselblads uit een van de loodzware tassen haalde en ik begreep dat ik kansloos was. De concurrent was de eerste reportage fotograaf met een caddy.

Mismoedig op het terrein rondlopend zag ik een van mijn modellen, die haar foto wel wilde zien en hebben. Van een exotisch dansgroepje waarvan zij deel uitmaakte kreeg ik opdracht foto’s te maken, een daarvan illustreert dit artikel.